ล้านนาแค่ขยิบตา
ณ จุดเริ่มต้น
"กูจะไปเชียงใหม่"
คำพูดสั้นๆแต่ดุดันหลุดออกจากปากของผมเมื่อหกเดือนก่อน
ขณะที่เหล่าบรรดาเพื่อนๆกำลังนั่งล้อมวงกินกับข้าวกับปลาอย่างเอร็ดอร่อย ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดพล่อยๆกลางวงเสวนาในวันนั้นจะกลายเป็นดั่งคำมั่นสัญญาที่ร้องเรียกให้ผมต้องกลับไปเยือนดินแดนแห่งนั้นอีกครั้ง
บนโต๊ะอาหารในครั้งนั้นเราต่างตกลงปลงใจกันว่า พวกเราจะหาเวลาว่างแบกเป้ใบใหญ่สะพายกล้องตัวโปรด ขึ้นรถไฟจากหัวลำโพงไปยังเชียงใหม่ด้วยกัน เพื่อเก็บบรรยากาศ ความรู้สึก รวมทั้งความทรงจำเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นเหมือนเมื่อสมัยตอนปีสอง ที่ทางคณะเคยจัดส่งพวกเราเดินทางขึ้นเหนือเพื่อไปแข่งขันกีฬาสานสัมพันธ์ที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ว
ในการเดินทางที่ยาวไกลย่อมต้องใช้เวลาที่ยาวนาน
ความกลัว ความเหนื่อยล้า และความกังวลในหัวใจเริ่มจับตัวคล้ายเกล็ดน้ำแข็งเกาะกินอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ก็ตั้งแต่พวกเราเริ่มก้าวเท้าข้างหนึ่งขึ้นไปเหยียบบนโบกี้รถไฟ
แต่ยังดีที่มี ความสนุก ความตื่นเต้น ความอยากรู้อยากเห็น ที่ยังคอยส่งพลังงานความอบอุ่นให้กับหัวใจไว้ใช้ต่อสู้กับความเหน็บหนาวที่คาดไม่ถึงในครั้งนั้น
ผมชักไม่แน่ใจว่าเมื่อถึงสถานีสุดท้ายแล้ว หัวใจของพวกเราจะยังทนต่อความหนาวของจังหวัดเชียงใหม่ตอนปลายปีได้หรือไม่
อย่างน้อยพวกเราก็ยังมีมือที่แสบอบอุ่นอยู่ ไม่ว่าอุณหภูมิที่ปลายทางจะลดลงไปมากกว่าตรงนี้อีกสักแค่ไหน เราจะเอาสองมือประกบและถูกันไปเรื่อยๆ ความอบอุ่นจะเกิดขึ้นเองเมื่อของสองสิ่งเสียดสีกันถึงช่วงเวลาที่พอเหมาะ และพวกเราจะไม่ปล่อยมือออกจากกันก่อนเป็นพอ
แต่เนื่องจากเพื่อนๆผมต่างมีภาระหน้าที่ที่แตกต่างกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเราจะรวมตัวกันครบทุกคนได้บ่อยๆ หรือใช้เวลาเดินทางที่ยาวนานได้ง่ายดายอย่างที่ตั้งใจไว้
สุดท้ายผลของการเสวนาในครั้งนั้นยังไม่เกิดผล แผนแบกเป้ใบใหญ่สะพายกล้องตัวโปรดยังค้างหยุดอยู่สมุดเล่มโปรด สมุดเล่มเดียวกับที่เราเคยจดบันทึกและเก็บมันไว้ในโบกี้รถไฟเมื่อหลายปีก่อน
"กูจะไปเชียงใหม่"
ในความฝัน
คำพูดสั้นๆแต่ดุดันกว่าเดิมหลุดออกจากปากของผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเสียงจะดังก้องมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อพี่สาวแสนดีที่ออฟฟิศหยิบยื่นซองคำถามปลายเปิดมาให้ ทันทีที่ผมปิดซองคำถามเพื่อส่งกลับ เป้สะพายหลังก็เริ่มถูกตระเตรียมสิ่งของจนพร้อมสรรพ กล้องตัวโปรดถูกนำมาร่ายลงมนต์ขลัง เสียงสปริงจากชัตเตอร์ที่เงียบสงัดกำลังจะดีดดังขึ้นอีกครั้ง
แม้การเดินทางครั้งนี้จะผิดเพี้ยนไปจากแผนเดิมที่ตั้งใจไว้มากพอควร
การเดินทางในแต่ละครั้งมักให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เมื่อไปกับเพื่อนเราจะได้รับมิตรภาพ ไปกับคนที่รู้จักเราจะได้ความเชื่อใจ และถ้าไปกับคนที่เราไม่รู้จักเราจะเจอกับอะไร
เมื่อเดินทางไปกับคนที่ไม่รู้จักย่อมก่อให้เกิดความกลัว และความกังวล ซึ่งไม่แตกต่างไปจากการเดินทางในครั้งก่อน เมื่อคำถามถูกตั้งรออยู่ตรงหน้าและรอให้เราต่างคนต่างเผชิญหน้าพิสูจน์กัน เมื่อเป้พร้อม กล้องพร้อม ก็เหลือแต่ใช้นิ้วแบนๆบรรจงกดลงไปบนปุ่มชัตเตอร์ ความทรงจำที่สวยงามกำลังจะถูกเก็บบันทึกไว้ในหัวใจดวงนี้อีกครั้ง
ผมอยากยืนยันกับตัวเองอีกครั้ง
"กูกำลังจะไปเชียงใหม่"
และผมไม่ได้ไปคนเดียว
ณ จุดเริ่มต้น
"กูจะไปเชียงใหม่"
คำพูดสั้นๆแต่ดุดันหลุดออกจากปากของผมเมื่อหกเดือนก่อน
ขณะที่เหล่าบรรดาเพื่อนๆกำลังนั่งล้อมวงกินกับข้าวกับปลาอย่างเอร็ดอร่อย ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดพล่อยๆกลางวงเสวนาในวันนั้นจะกลายเป็นดั่งคำมั่นสัญญาที่ร้องเรียกให้ผมต้องกลับไปเยือนดินแดนแห่งนั้นอีกครั้ง
บนโต๊ะอาหารในครั้งนั้นเราต่างตกลงปลงใจกันว่า พวกเราจะหาเวลาว่างแบกเป้ใบใหญ่สะพายกล้องตัวโปรด ขึ้นรถไฟจากหัวลำโพงไปยังเชียงใหม่ด้วยกัน เพื่อเก็บบรรยากาศ ความรู้สึก รวมทั้งความทรงจำเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นเหมือนเมื่อสมัยตอนปีสอง ที่ทางคณะเคยจัดส่งพวกเราเดินทางขึ้นเหนือเพื่อไปแข่งขันกีฬาสานสัมพันธ์ที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ว
ในการเดินทางที่ยาวไกลย่อมต้องใช้เวลาที่ยาวนาน
ความกลัว ความเหนื่อยล้า และความกังวลในหัวใจเริ่มจับตัวคล้ายเกล็ดน้ำแข็งเกาะกินอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ก็ตั้งแต่พวกเราเริ่มก้าวเท้าข้างหนึ่งขึ้นไปเหยียบบนโบกี้รถไฟ
แต่ยังดีที่มี ความสนุก ความตื่นเต้น ความอยากรู้อยากเห็น ที่ยังคอยส่งพลังงานความอบอุ่นให้กับหัวใจไว้ใช้ต่อสู้กับความเหน็บหนาวที่คาดไม่ถึงในครั้งนั้น
ผมชักไม่แน่ใจว่าเมื่อถึงสถานีสุดท้ายแล้ว หัวใจของพวกเราจะยังทนต่อความหนาวของจังหวัดเชียงใหม่ตอนปลายปีได้หรือไม่
อย่างน้อยพวกเราก็ยังมีมือที่แสบอบอุ่นอยู่ ไม่ว่าอุณหภูมิที่ปลายทางจะลดลงไปมากกว่าตรงนี้อีกสักแค่ไหน เราจะเอาสองมือประกบและถูกันไปเรื่อยๆ ความอบอุ่นจะเกิดขึ้นเองเมื่อของสองสิ่งเสียดสีกันถึงช่วงเวลาที่พอเหมาะ และพวกเราจะไม่ปล่อยมือออกจากกันก่อนเป็นพอ
แต่เนื่องจากเพื่อนๆผมต่างมีภาระหน้าที่ที่แตกต่างกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเราจะรวมตัวกันครบทุกคนได้บ่อยๆ หรือใช้เวลาเดินทางที่ยาวนานได้ง่ายดายอย่างที่ตั้งใจไว้
สุดท้ายผลของการเสวนาในครั้งนั้นยังไม่เกิดผล แผนแบกเป้ใบใหญ่สะพายกล้องตัวโปรดยังค้างหยุดอยู่สมุดเล่มโปรด สมุดเล่มเดียวกับที่เราเคยจดบันทึกและเก็บมันไว้ในโบกี้รถไฟเมื่อหลายปีก่อน
"กูจะไปเชียงใหม่"
ในความฝัน
คำพูดสั้นๆแต่ดุดันกว่าเดิมหลุดออกจากปากของผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเสียงจะดังก้องมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อพี่สาวแสนดีที่ออฟฟิศหยิบยื่นซองคำถามปลายเปิดมาให้ ทันทีที่ผมปิดซองคำถามเพื่อส่งกลับ เป้สะพายหลังก็เริ่มถูกตระเตรียมสิ่งของจนพร้อมสรรพ กล้องตัวโปรดถูกนำมาร่ายลงมนต์ขลัง เสียงสปริงจากชัตเตอร์ที่เงียบสงัดกำลังจะดีดดังขึ้นอีกครั้ง
แม้การเดินทางครั้งนี้จะผิดเพี้ยนไปจากแผนเดิมที่ตั้งใจไว้มากพอควร
การเดินทางในแต่ละครั้งมักให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เมื่อไปกับเพื่อนเราจะได้รับมิตรภาพ ไปกับคนที่รู้จักเราจะได้ความเชื่อใจ และถ้าไปกับคนที่เราไม่รู้จักเราจะเจอกับอะไร
เมื่อเดินทางไปกับคนที่ไม่รู้จักย่อมก่อให้เกิดความกลัว และความกังวล ซึ่งไม่แตกต่างไปจากการเดินทางในครั้งก่อน เมื่อคำถามถูกตั้งรออยู่ตรงหน้าและรอให้เราต่างคนต่างเผชิญหน้าพิสูจน์กัน เมื่อเป้พร้อม กล้องพร้อม ก็เหลือแต่ใช้นิ้วแบนๆบรรจงกดลงไปบนปุ่มชัตเตอร์ ความทรงจำที่สวยงามกำลังจะถูกเก็บบันทึกไว้ในหัวใจดวงนี้อีกครั้ง
ผมอยากยืนยันกับตัวเองอีกครั้ง
"กูกำลังจะไปเชียงใหม่"
และผมไม่ได้ไปคนเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น