บันทึกนักเดินทาง ตอน อุทกภัยคลี่คลาย แต่ความดียังอยู่ทน

หลังจากเหตุการณ์อุทกภัยเริ่มคลี่คลาย ทุกๆคนก็เริ่มหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาทำความสะอาดบ้านของตัวเอง และพร้อมที่จะดำเนินกิจกรรมของตัวเองกันต่อ แม้ว่าอุทกภัยครั้งนี้จะทำให้เกิดความเสียหายมากเพียงใด ทุกคนยังคงมีหน้าที่ที่จะต้องทำ บางคนก็คงต้องพยายามหาเงินให้มากขึ้นเพื่อมาซ่อมแซมบ้านของตัวเอง หรือซ่อมแซมรถที่เสียหายจากเหตุการณ์ในครั้งนี้

ในระหว่างเกิดอุทกภัยนี้ สิ่งที่เราสามารถเห็นได้ชัดเจน นั่นคือ ความช่วยเหลือกันอย่างเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันเป็นอันมาก ไม่ว่าจะเป็นหน่วยงานใดๆก็ตามที่ออกมาสนับสนุนผู้ประสบภัย หากในยามสงบบ้านเมืองเรารู้จักคำว่ามีน้ำใจกันอย่างเช่นตอนนี้ ประเทศเราคงจะสงบร่มเย็นไปตลอดกาล

                                      

ข่าวรายวันมักจะแสดงให้เห็นถึงเศรษฐีจำนวนมากในประเทศไทยบริจาคเงินกัน หนึ่งในคำถามนั้นเมื่อพวกเศรษฐีนี้ทำความดีเฉกเช่นการบริจาคช่วยเหลือน้ำท่วมนี้ มันก็จะส่งผลให้เขามีบุญบารมีเกิดไปชาติหน้า หรือชาติไหน พวกเขาจะยังรวยล้นฟ้าเหมือนชาตินี้ไหม ในทางกลับกันหากเราเิกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้รวยล้นจนสามารถแบ่งเงินมาร่วมบริจาคได้ จะส่งผลให้ชาติหน้าเราต้องตกอยู่ในสภาวะดิ้นรนเช่นเดียวกับชาตินี้ไหม คำถามนี้ยังคงไม่ได้รับคำตอบ แต่สิ่งเดียวที่มนุษย์พึงปฏิบัติกับมนุษย์ด้วยกันนั่นคือ ความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันในยามที่ผู้อื่นได้รับความลำบาก เราไม่จำเป็นต้องบริจาคเป็นร้อยเป็นล้าน แต่เราขอบริจาคแค่เพียงแรงกายและแรงใจที่จะสามารถทำให้ผู้ที่มีทุกข์ได้บรรเทาลงบ้าง แม้เงินของเรามิอาจทำให้ผู้ประสบภัยอิ่มท้อง แต่ความรู้สึกที่เิกิดขึ้นตั้งแต่เราจะทำมันเกิดเป็นความสุขที่อยู่ในใจของผู้ให้เสมอ คำตอบของผมจึงจบที่ว่า ไม่ว่าเศรษฐีจำนวนมากจะบริจาคเงินไปซักเท่าไหร่ ผมมีความสุขที่ได้เห็นคนไทยช่วยเหลือกันในยามที่ทุกข์ที่สุดมีคนมาช่วยแบ่งปัน ทหารที่ออกมาช่วยเหลือ ตลอดจนประชาชนที่คิดดี ทำดี ปฏิบัติดี นั่นคือความสุขที่ได้เห็นคนไทยทำในสิ่งเหล่านี้