ทุกคนเริ่มต้นการเดินทางที่สถานีเดียวกัน
ณ จุดสตาร์ท ความฝัน,ความเชื่อ,และความหวัง
ต่างล่องลอยให้เราได้ไขว่คว้ามาครอบครอง
แต่เมื่อรถไฟเริ่มเคลื่อนที่ออกจากสถานี
เรากลับเริ่มโฟกัสไปยังสิ่งสวยงามที่อยู่ข้างทางเสียมากกว่า
เมื่อคว้าสิ่งที่สวยงามกว่ามาเก็บไว้มากเกิน
มือที่กำความฝันไว้แน่นจึงค่อยๆคลายออก
ความเชื่อกำลังจะถูกถอดทิ้งไว้ที่กลางทาง
และความหวังก็ดับมืดลงท่ามกลางแสงสีเสียงที่ส่งเสียงได้ดังกว่า
สถานีปลายทางที่วาดหวังไว้จึงค่อยๆเลื่อนออกไปจนไกลลิบตา
แต่สำหรับสถานีปลายทางของน้องสาวคนนี้มันช่างชัดเจนเสียเหลือเกิน
รถไฟกำลังแล่นออกจากอุโมงค์ที่ยาวไกลและมืดมิด แสงสว่างหลังจากนี้คือสิ่งที่พวกเราต่างค้นหา
รวมทั้งตัวผมด้วยเช่นกันไหม
- - - - - - - - -
โปรด " อย่าลืมฉัน " จนกว่าความหวังใหม่ใต้เปลือกตาจะปรากฏ
บางตอนจากร่างต้นฉบับ มิงกะลาบาความหวังใหม่ใต้เปลือกตา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น