::: จนกว่าจะถึงวันที่เธอแก่ชรา :::
เมื่อสังขารไม่เคยเที่ยงแท้
ผิวหนังที่เคยยืดหยุ่นกลับหย่อนยาน
ผมที่เคยดกดำผลัดใบเปลี่ยนไปเป็นสีขาวโพน
ซี่ฟันที่เคยแข็งแรงกลายเป็นขอนไม้ผุ
ความทรงจำที่เคยมีกลับเลือนหายไปตามกาลเวลา
หากเธอเคยลองจินตนาการถึงตัวเองในวัยชราดูบ้าง
เธอจะครุ่นคิดว่าการใช้ชีวิตคงไม่ง่ายดายเหมือนแต่ก่อน
แต่เธอยังคงไม่คิดถึงมันหากในวันนี้เธอยังไม่เห็นบางสิ่ง
ในวันวัยที่เธอเดินเหินได้อย่างสะดวกสบาย
เธอหยิบจับสิ่งของทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่ว
เธอใช้สมองและสองมือประสานกันอย่างสมดุล
เธอกำลังผ่านช่วงชีวิตที่แสนดีที่สุด
เธอจะทำได้ทุกอย่างดั่งภาพที่เธอวาดเอาไว้ได้เสมอ
เธอไม่เคยท้อเธอไม่เคยถอยในวันที่เธอยังมีแรงเหลือพอ
แต่เธอจะคิดถึงมันหากในวันนี้เธอได้เห็นบางสิ่ง
ในวันที่ครอบครัวต่างพากันมาพบหน้า
ผิวหนังของคุณป้าดูเหี่ยวย่นกว่าครั้งสุดท้ายที่เคยเห็น
ผมของคุณลุงโล่งเตียนแถมเปลี่ยนเป็นสีขาวตั้งแต่คราวใด
ซี่ฟันคุณน้าขาวใสเรียงสวยงามเหมือนตอนจัดฟันครั้งแรก
รอยยิ้มของคุณย่าดูร่าเริงกว่าแต่ก่อน
จนกว่าตัวเธอจะรู้สึกตัวว่าเธอไม่ใช่คนรุ่นหลานของคนในข้อความ
เธอเป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น