::: ซามูไรขี่หมีพาแม่ไปขึ้นรถไฟดูดอกซากูระ:::
ช่วงนี้ไม่มีอะไรใหม่ ?
ช่วงนี้รู้สึกแปลกๆตั้งแต่ได้อ่านสกู๊ปประจำเดือนของ a day เล่มที่ 162
หนังสือแปลกตาที่มีตัวอักษรตัวหนาเกือบทั้งเล่ม
แถมหน้าปกยังซ่อนเร้นรูปหน้าค่าตาของเจ้าหมีสีดำนามน่ารักอะกิโกะว่า "คุมะมง"
ความน่ารักของมันกลับทำให้ผมหลงใหลจนต้องช่วยทีมงาน a day
ขยายข้อความแบบเน้นๆลงไปในรูปแบบของผมเองอีก 7433 ตัวอักษร
บ่อน้ำตาของผมเริ่มซึมอีกครั้ง
เมื่อได้สัมผัสกับบทบาทของคุณย่า คิคิ คิริน
ในภาพยนตร์เรื่อง Chronicle of My Mother
คุณย่ารับบทเป็นหญิงชราความจำเสื่อม
ที่ต้องมาอาศัยอยู่กับลูกชายที่ฝังใจว่าทิ้งเขาไปตั้งแต่ตอนเด็ก
การเล่าเรื่องเป็นไปอย่างราบเรียบ
จนผมจับบางอารมณ์ของอิงามินักเขียนรุ่นใหญ่ในเรื่องไม่ได้
ถ้านี่เป็นอัตชีวประวัติของ ยาสุชิ อิโนะอุเอะ
จริงๆ ผมว่าเขาเป็นคนหนึ่งที่รักแม่ที่สุดในโลก
"ทางรถไฟสายดาวตก"
หนังสือเล่มล่าสุดของพี่ก้องทรงกลดถูกประเคนคำโปรยลงบนหน้าปก
ชวนให้ผมต้องรีบเบิ่งขึ้นรถไฟตัวหนังสือไปเที่ยวให้รอบเกาะคิวชูทันที
ไม่น่าเชื่อว่ารถไฟที่จะถึงก็ชั่งไม่ถึงก็ชั่ง
จะทำให้ต่อมอยากรู้อยากเห็นของผมปูดบวมขึ้นอีกครั้ง
หากที่นั่งยังเหลือพอผมอยากจะโดยสารรถไฟคันนั้นเช่นกัน
ภาพยนต์เรื่อง 47 โรนิน
มหาศึกซามูไรก็ถูกฟ้าประทานตกลงมาที่หน้าเครื่องเล่นดีวีดี
เห็นชื่อตอนแรกก็พอจะนึกไปเองว่าน่าจะเป็นหนังจักรๆวงศ์ๆแบบยี่ปุ๊นญี่ปุ่น
แต่พอได้ดูจนจบเป็นอันว่าหนังทำออกมามันส์กว่าที่คิด
หนังเรื่องนี้ทำให้ผมเข้าใจหัวอกของโรนินอย่างถ่องแท้
โรนินไม่ต่างอะไรไปจากผู้หญิงสวยแต่ไม่มีแฟน
เพราะเธอได้เป็นถึงยอดซามูไรแต่ไร้นาย !!
ภาพหน้าวอลล์ตอนนี้เหมือนจะคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นไอของดอกซากุระ
มากกว่ากลิ่นของดอกนางพญาเสือโคร่ง
อาจจะเป็นเพราะเวลาในการล่าเสือจบลงไปตั้งแต่ปลายเดือนก่อน
ปรับภาพฟุ้งๆคอนทราสต์เบาๆเคล้าไออุ่นจากฟูจิซัง
เหมือนจะทำให้โลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพู
ผมได้แต่แอบสไลด์ภาพหน้าจอลงมาทีละรูปมาชื่นชม
และค่อยๆเปล่งวาจาในใจอย่างน่ารักว่า "อิจฉาจุง"
เหมือนชีวิตช่วงนี้จะมีบางอย่างมาครอบงำ
ฉันชักเริ่มจะเป็นเหมือนเธอแล้ว Mary !!
つづく
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น