ฮอร์โมน 3.0
แม้จะไม่เคยเห็นฮอร์โมนตัวเป็นๆ แต่ผมก็พอจะจินตนาการได้ว่าพวกเขาก็มีอารมณ์และความรู้สึกไม่ต่างจากเรา
ผมรู้จักกับฮอร์โมนครั้งแรกในสมัยที่พวกเขายังหมกตัวอยู่ในหนังสือชีววิทยา ม.ปลาย
การรู้จักกับฮอร์โมนในครั้งนั้นทำให้กิจวัตรหลายๆอย่างของผมเปลี่ยนไป
ผมเลือกที่จะดื่มนมแทนน้ำ เลือกที่จะนอนก่อนละครหลังข่าว และเลือกที่จะกระโดดชูตบาสมากกว่าเตะฟุตบอลโกลรูหนู
แม้จะรู้จักฮอร์โมนแค่ผิวเผิน แต่พวกเขาก็ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในการตัดสินใจหลายๆเรื่องจนทำให้เกิดเป็นวีรกรรมเฉกเช่นทุกวันนี้
ไม่มีใครล่วงรู้ว่าฮอร์โมนเริ่มต้นทำงานตอนไหน ที่ไหน และอย่า่งไร
แต่จะรู้เท่าทันฮอร์โมนก็ต่อเมื่อหลุดปากพูดออกไปว่า "ฉันลงมือทำมันไปแล้วนี่หว่า"
(2)
ผมรู้จักกับฮอร์โมนเป็นครั้งที่สองในสมัยที่เริ่มถอดกางเกงขาสั้นออก และหยิบกางเกงขายาวมาสวมแทน
คราวนี้ฮอร์โมนกลับมาในรูปแบบตัวอักษรประหลาด GH Gn ACTH TSH
ฮอร์โมนที่เคยหมกตัวอยู่ในหนังสือชีววิทยา ตอนนี้เริ่มจัดตัวเรียงตัวกันเป็นรูปร่างหลายชั้นๆสลับซ้อนๆกัน ดูแปลกตากว่าที่เคยพบเจอ
ฮอร์โมนถูกเปลี่ยนจากรูปภาพแบนๆกลายเป็นอะนิเมชั่น รหัสการจัดเรียงตัวถูกบรรจุลงในตำราเพื่อท่องจำไว้สอบตอนปลายภาค
ผมเริ่มเข้าใจการทำงานของฮอร์โมน พอเข้าใจว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน และจะส่งผลกับอวัยวะอย่างไร
นั่นคงเป็นเวลาเดียวกันกับที่ความคิดในหัวที่เคยเกรียนเริ่มเปลี่ยนไป
เริ่มรู้สึก "รัก" และอยากทักทายผู้คนที่ไม่เคยรู้จัก
โลกที่เคยที่ถูกปกปิดถูกเปิดออกพร้อมๆกับการส่งสัญญาณร้องเรียกความสนใจจากโลกภายนอก
ไม่ว่าโลกใบนั้นเธอจะไม่อยากจะให้ฉันเข้าไปซักเท่าไหร่ แต่นั่นก็ยังดีกว่าโลกที่ฉันต้องเก็บกุมความลับเหล่านั้นไว้เพียงลำพัง
(3)
การพบกันถึงสองครั้งอาจจะไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ
ทว่าเป็นอีกครั้งที่ "ฮอร์โมน" ถูกถ่ายทอดเป็นเรื่องราวจากค่ายหนังชื่อดังที่มีตัวอักษรประหลาดว่า GTH
ฮอร์โมนได้มีโอกาสออกมาโลดแล่นบนหน้าจอทีวี
ครั้งนี้ฮอร์โมนไม่ได้เป็นเพียงแค่แบบจำลอง แต่ฮอร์โมนกลับแสดงหน้าตา สีหน้า ออกมาในรูปแบบของ อารมณ์+ความรู้สึก
"ใช่" หรือ "ไม่ใช่" ดูจะเป็นคำตอบที่อึดอัดพอควรสำหรับคนที่ได้รับคำถาม พอๆกับคนที่กำลังรอฟังคำตอบ
คำตอบนั้นอาจจะเป็นคำตอบสุดท้ายในวันปิดเทอมวันสุดท้าย เมื่อคนที่ตั้งคำถามจะมีโอกาสยืนอยู่ต่อหน้าคนตอบคำถามได้อย่างสนิทใจ
ฮอร์โมนในหน้าจอวันนี้ทำให้ผมได้ย้อนเวลากลับไปสมัยนั้นอีกครั้ง กลับไปทบทวนเรื่องราวต่างๆ สมัยที่ยังเคย ซ่า กล้า บ้า บิ่น
ในวันนั้นเราไม่เคยกลัวว่าผลลัพธ์ที่ได้จะออกมาเป็น หัวหรือก้อย ขาวหรือดำ ใช่หรือไม่ใช่
หากวันนั้นไม่ได้ลงมือทำไป วันนี้คงไม่มีเรื่องราวที่เกิดขึ้นแบบนั้นให้รู้สึกในวันนี้
ความลับยังคงถูกเก็บในความลึก ที่เราต่างเก็บซ่อนเอาไว้อยู่บนโลกแห่งความจริง
ฮอร์โมนที่เคยพลุ่งพล่านในช่วงเวลานั้นกลับถูกสะกดไว้ด้วยความรับผิดชอบบางอย่างในเวลานี้
หัวใจที่เคยกล้ากลับอ่อนล้าเกินกว่าจะเปิดอ้าออกรับความรู้สึกดีๆ
ลองกลับมาตั้งคำถามแบบเดิมที่เคยใช้บ่อยๆในสมัยที่ฮอร์โมนยังเคยคุกรุ่น
"ใช่" หรือ "ไม่ใช่" อาจจะไม่ใช่คำตอบสุดท้ายในวันนี้ที่เราจะยืนจังก้าตรงหน้ากัน
ลองคิดดูอีกที คำถามที่ถูกเอ่ยออกจากปากไปก่อนหน้านี้ ก็คือคำตอบที่หัวใจเธอต้องการไม่ใช่หรอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น