คนแปลกหน้า
เราต่างคือคนแปลกหน้าในวันนั้น
คนหนึ่งมีความเหมือนในขณะที่อีกคนมีความต่าง
แต่ละคนเลือกเดินบนเส้นตรงที่เรียงตัวชิดติดกัน
เวลาคือสิ่งที่รับรู้ได้ว่าเราต่างเดินทางมาเนิ่นนานแล้วเท่าไร
เราต่างหยุด ณ จุดบรรจบตรงทางแยกหนึ่ง
บนทางแยกนั้นเราเริ่มรับรู้บางอย่างซึ่งกันและกัน
ทางหนึ่งคือความฝันที่คนหนึ่งหวังว่ามันเกิดขึ้นได้
อีกทางหนึ่งคือความเป็นจริงที่อีกคนรู้อยู่แก่ใจเสมอมา
เราต่างโบกมืออำลากันตรงทางแยกนั้น ด้วยรอยยิ้ม
คงเหลือทิ้งไว้แต่ความทรงจำที่แสนดีและมีคุณค่า
ต่างคนต่างเก็บห้วงเวลาที่แสนสั้นนั้นไว้และพร้อมออกเดินทางต่อ
บนทางสายใหม่เรายังต้องพบกับคนแปลกหน้าอีกมากมาย
เราต่างเดินจ้ำไปบนทางที่เงียบงันและหนาวเหน็บ
บนทางเดินที่มีแต่ก้อนดินแตกเป็นเมล็ดและอ้างว้าง
ไม่มีอาหาร ไม่มีบ้านพัก ไม่มีผู้คนอื่น และไม่มีคนแปลกหน้า
ร่างกายเริ่มอ่อนล้าแต่หัวใจยังคงเชื่อมั่นในทุกก้าวที่ย่ำเดินไป
เราต่างเห็นคนแปลกหน้าอีกครั้ง ณ ทางแยกใหม่
คนหนึ่งยังคงมีความเหมือนในขณะที่อีกคนยังคงมีความต่าง
แต่ละคนจึงเริ่มเล่าเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมาจนพบว่ามันไม่เคยแตกต่างกัน
ความเหมือนที่แตกต่างกลับสะกิดให้คนแปลกหน้าสองคนเริ่มแปลกใจ
เราต่างหยุดเพื่อมองดูความสวยงามและความน่าชังซึ่งกันและกัน
ต่างคนต่างพบว่าทุกอย่างที่พบนั้นไม่เคยแตกต่างกันเลย
แต่ละคนเริ่มขยับเส้นตรงของตัวเองให้เข้ามาแนบชิดติดกัน
เส้นขนานเรียงตัวทับกันจนมองไม่เห็นแม้ความต่าง
เส้นขนานทอดยาวสู่ความฝันของคนหนึ่ง
ในขณะเดียวกับความเป็นจริงได้กลายเป็นสมุดจดบันทึกเล่มหนึ่ง
สมุดบันทึกยังเล่าขานเรื่องราวของเส้นขนานที่เคยแยกจากกัน
หากพบทางแยกหน้าเราต่างจะเปิดสมุดเล่มนี้ขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
แล้วคนแปลกหน้าในวันนั้นจะไม่กลายเป็นคนแปลกหน้าในวันนี้ตลอดไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น