วันนี้เป็นวันที่ 3 พย 2554 วันนี้เป็นวันที่มหาอุทกภัยได้คลืบคลานเข้ามาถึงรอบนอกของกรุงเทพหมดแล้ว วันนี้ผมไม่ได้ไปทำงาน เนื่องด้วยฝั่งธนบุรี เขตบางแค เฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ตลาดบางแคจนถึงเขตหนองแขมถูกคลื่นน้ำที่มาจากทางคลองมหาสวัสดิ์ และคลองทวีวัฒนา ที่สืบเนื่องมาจากน้ำหลากจากอำเภอบางบัวทอง ผมติดตามข่าวสารตามสถานีโทรทัศน์ที่มีข่าวเกี่ยวกับเรื่องอุทกภัยที่ค่อนข้างเยอะมาก อีกทั้งยังมีข่าวสารจาก Social network อีก ยิ่งทำให้ได้รับข้อมูลที่แตกต่างและมากมาย
หนึ่งในคำถามที่เกิดขึ้นระหว่างวัน นั่นคือวันนี้ถ้าทุกคนมีเงินก้อนหนึ่งที่เก็บได้มาจากน้ำพักน้ำแรง จากการทำงานหนักมาทั้งชีวิต เงินที่ได้มานั้นจะเอาไปทำอะไร ณ เวลานี้ที่อุทกภัยได้คลืบคลานเข้ามาประชิดตัว บางคนตรากตรำทำมาหากินได้ด้วยความยากลำบาก เพื่อที่จะได้มีบ้าน มีรถเป็นของตัวเอง แต่ทั้งๆที่บ้านยังผ่อนไม่หมด หรือรถที่ยังต้องชดใช้หนี้อีกหลายปี ตอนนี้บ้านก็ถูกน้ำท่วม รถต้องนำไปจอดบนที่สูงที่ไม่รู้เลยว่าใครจะมาทำมิดีมิร้ายกับสมบัติชิ้นนี้ตอนไหน สุดท้ายแล้วแม้ว่าจะมีเงินตอนนี้ซักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถจะรักษาทรัพย์สินที่พยายามหามาได้ ผมมีความคิดที่แตกต่างไปจากหลายๆคนในเรื่องการสร้างเนื้อสร้างตัวโดยการสร้างคุณภาพชีวิตจากวัตถุประเภทนี้ อาจจะเป็นเพราะเป้าหมายสุดท้ายของผมไม่ได้ต้องการสิ่งอำนวยความสะดวกพวกนี้ซักเท่าไหร่ แต่ผมมุ่งเน้นไปหาค้นหาสิ่งที่เรียกว่าความสุขในชีวิตนี้มากกว่า ผมเข้าใจว่าทุกคนต่างก็พยายามทำงานเพื่อได้ตำแหน่งที่สูงขึ้น และเงินเดือนที่เพิ่มมากขึ้น แต่ในทางกลับกันความรับผิดชอบ ความเครียดที่คอยบั่นทอนคุณภาพชีวิตก็มักจะมากขึ้นตามไปกับเงินเดือนด้วย ผมพยายามที่จะใช้ชีวิตช่วงหนึ่งหลังจากเรียนจบมาหาเงินให้ได้มากเท่าที่จะสามารถใช้ชีวิตช่วงเวลาหนึ่งเพื่อที่จะค้นหาความสุขในชีวิต คำนิยามความสุขที่ผมค้นหามันมักจะถูกเลื่อนออกไปเรื่อยๆ เนื่องจากผมก็เป็นแค่มนุษย์ที่มีความต้องการที่มากขึ้น ล่วงเลยมาปีนี้เป็นปีที่สามของการทำงานแล้ว ผมก็ยังไม่ได้ออกเดินทางตามแผนการที่ได้วางไว้ในการเดินทางครั้งนี้เลย มันอาจจะเป็นเรื่องง่าย ถ้าเราไม่ได้อาศัยอยู่ในสังคมที่ให้ความสำคัญของตัวเงินมากกว่าคุณค่าของชีวิต ทุกคนคงสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข
กลับมามองเห็นความจริงตามภาพข่าวทางโทรทัศน์ความทุกข์ครั้งนี้มันใหญ่หลวงนัก หากมันเกิดจากทุกข์ที่เราตรากตรำทำงานมาทั้งชีวิตโดยไม่ได้มีความสุขกับงานที่ทำ และคิดว่าทรัพย์สินเหล่านี้สามารถนำความสุขที่แท้จริง มันจะยิ่งเป็นทุกข์ที่คอยตอกทุกข์ให้ช้ำลงไปอีก หลังน้ำลดหากทุกคนสามารถกลับไปหาเงินได้ สำหรับหลายๆคนที่ยังไม่ได้เริ่มมีหนี้ ผมอยากจะบอกให้เก็บเงินเถอะครับ แม้ว่ามันจะลำบากเพียงใด หรืองานที่เราทำมันเครียดเพียงใด ลองตั้งเป้าหมายไว้ว่าซักวันหนึ่ง เมื่อเราสามารถอาศัยอยู่ด้วยเงินเก็บก้อนนี้ โดยที่ไม่ต้องทำงานแล้ว ลองกลับมามองหา ความสุขที่แท้จริง ว่าทุกคนเกิดมาเพื่อค้นหาความสุข และอยู่กับมันให้นานที่สุด
หนึ่งในคำถามที่เกิดขึ้นระหว่างวัน นั่นคือวันนี้ถ้าทุกคนมีเงินก้อนหนึ่งที่เก็บได้มาจากน้ำพักน้ำแรง จากการทำงานหนักมาทั้งชีวิต เงินที่ได้มานั้นจะเอาไปทำอะไร ณ เวลานี้ที่อุทกภัยได้คลืบคลานเข้ามาประชิดตัว บางคนตรากตรำทำมาหากินได้ด้วยความยากลำบาก เพื่อที่จะได้มีบ้าน มีรถเป็นของตัวเอง แต่ทั้งๆที่บ้านยังผ่อนไม่หมด หรือรถที่ยังต้องชดใช้หนี้อีกหลายปี ตอนนี้บ้านก็ถูกน้ำท่วม รถต้องนำไปจอดบนที่สูงที่ไม่รู้เลยว่าใครจะมาทำมิดีมิร้ายกับสมบัติชิ้นนี้ตอนไหน สุดท้ายแล้วแม้ว่าจะมีเงินตอนนี้ซักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถจะรักษาทรัพย์สินที่พยายามหามาได้ ผมมีความคิดที่แตกต่างไปจากหลายๆคนในเรื่องการสร้างเนื้อสร้างตัวโดยการสร้างคุณภาพชีวิตจากวัตถุประเภทนี้ อาจจะเป็นเพราะเป้าหมายสุดท้ายของผมไม่ได้ต้องการสิ่งอำนวยความสะดวกพวกนี้ซักเท่าไหร่ แต่ผมมุ่งเน้นไปหาค้นหาสิ่งที่เรียกว่าความสุขในชีวิตนี้มากกว่า ผมเข้าใจว่าทุกคนต่างก็พยายามทำงานเพื่อได้ตำแหน่งที่สูงขึ้น และเงินเดือนที่เพิ่มมากขึ้น แต่ในทางกลับกันความรับผิดชอบ ความเครียดที่คอยบั่นทอนคุณภาพชีวิตก็มักจะมากขึ้นตามไปกับเงินเดือนด้วย ผมพยายามที่จะใช้ชีวิตช่วงหนึ่งหลังจากเรียนจบมาหาเงินให้ได้มากเท่าที่จะสามารถใช้ชีวิตช่วงเวลาหนึ่งเพื่อที่จะค้นหาความสุขในชีวิต คำนิยามความสุขที่ผมค้นหามันมักจะถูกเลื่อนออกไปเรื่อยๆ เนื่องจากผมก็เป็นแค่มนุษย์ที่มีความต้องการที่มากขึ้น ล่วงเลยมาปีนี้เป็นปีที่สามของการทำงานแล้ว ผมก็ยังไม่ได้ออกเดินทางตามแผนการที่ได้วางไว้ในการเดินทางครั้งนี้เลย มันอาจจะเป็นเรื่องง่าย ถ้าเราไม่ได้อาศัยอยู่ในสังคมที่ให้ความสำคัญของตัวเงินมากกว่าคุณค่าของชีวิต ทุกคนคงสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข
กลับมามองเห็นความจริงตามภาพข่าวทางโทรทัศน์ความทุกข์ครั้งนี้มันใหญ่หลวงนัก หากมันเกิดจากทุกข์ที่เราตรากตรำทำงานมาทั้งชีวิตโดยไม่ได้มีความสุขกับงานที่ทำ และคิดว่าทรัพย์สินเหล่านี้สามารถนำความสุขที่แท้จริง มันจะยิ่งเป็นทุกข์ที่คอยตอกทุกข์ให้ช้ำลงไปอีก หลังน้ำลดหากทุกคนสามารถกลับไปหาเงินได้ สำหรับหลายๆคนที่ยังไม่ได้เริ่มมีหนี้ ผมอยากจะบอกให้เก็บเงินเถอะครับ แม้ว่ามันจะลำบากเพียงใด หรืองานที่เราทำมันเครียดเพียงใด ลองตั้งเป้าหมายไว้ว่าซักวันหนึ่ง เมื่อเราสามารถอาศัยอยู่ด้วยเงินเก็บก้อนนี้ โดยที่ไม่ต้องทำงานแล้ว ลองกลับมามองหา ความสุขที่แท้จริง ว่าทุกคนเกิดมาเพื่อค้นหาความสุข และอยู่กับมันให้นานที่สุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น