เย็นวันนี้ผมเลิกงานค่อนข้างดึก ระหว่างทางกลับบ้านก็ต้องอาศัย BTS และรถเมล์อีกหนึ่งต่อ ระหว่างทางกลับบ้าน บัตร BTS เจ้ากรรมมันดันหายไป ขณะนั่งอยู่บนรถเมล์ ซึ่งผมก็ไม่สามารถรู้ได้ว่ามันหายไปตอนไหน ก่อนลงรถผมก็สำรวจแล้วสำรวจเล่า คิดไปต่างๆนานา ว่าตอนหยิบมือถือออกมา แล้วบัตรจะตกไปตอนนั้นไหม แล้วหลังจากนั้นกระเป๋ารถเมล์ก็มานั่งตรงที่ผมนั่ง แล้วก็ทำมือหยิบอะไรบางอย่างใส่กระเป๋า หรือว่ามันจะหายไปตอนที่ผมย้ายเบาะมา แล้วคนที่นั่งข้างหลังผมจะหยิบบัตรผมไป โดยที่ไม่บอกกล่าวอะไรเลย ผมนั่งคิดอยู่นาน และรู้ตัวว่าผมกำลังหลงเข้าไปในความคิด ความคิดที่ยึดติดกับบัตร BTS หรือว่ามูลค่าในบัตรที่ผมเพิ่งจะเติมมันในตอนเช้า มูลค่าตั้ง 700 บาท สามารถนำไปทำอะไรได้มากมาย ผมคิดไปแม้กระทั่งว่าเราควรแจ้ง BTS ให้เขาดักบัตรไอดีไว้ได้ไหม
บทสรุปทุกอย่างที่ทำให้ผมเริ่มหยุด...หยุดความคิด และเริ่มมองด้วยจิตข้างในว่า ที่เราสามารถกลั่นความคิดออกมามากขนาดนี้ แล้วทำให้เกิดความกังวล ความเสียดาย หรือจะเรียกโดยรวมว่านี่คือความทุกข์ ครั้งนี้มันเกิดจากแค่บัตรพลาสติกใบเดียวที่เผอิญว่ามันไม่ได้อยู่ในความครอบครองของเรา แม้ก่อนนี้มันเป็นของเรา ตอนนี้มันอาจจะไม่ใช่ของเรา และมันเป็นแค่สัญลักษณ์ที่มนุษย์กำหนดขึ้นว่าบัตรสี่เหลี่ยมใบนี้ที่มนุษย์บรรจุข้อมูลอิเลคโทรนิคลงไปในบัตรเพื่อให้บัตรมีมูลค่าและสามารถใช้ในการเดินทางได้ ตกลงความทุกข์ครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากบัตร BTS แต่แท้ที่จริงมันเกิดจากความคิดของตัวเองที่สร้างภาพ และเชื่อมต่อรายละเอียดต่างๆ แล้วก่อเกิดมาเป็นความทุกข์นี่เอง
สุดท้ายใบที่มีข้อมูลอิเลคโทรนิคทำด้วยพลาสติกใบนี้ก็เป็นไปตามกฏของธรรมชาติ คือ ไม่ทน ไม่เที่ยง ไม่แท้ มนุษย์เรากำหนดมันขึ้นมา และเราก็สามารถกำหนดให้มันสูญไปได้เหมือนกัน
ขออุทิศบทความนี้แก่บัตร BTS card ID# 10201015277 ..... เสียดายอย่างสุดซึ่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น