::: เขาหาว่าผมเป็นยอดมนุษย์ :::
นี่คงเป็นครั้งที่สามแล้วซินะ !!!
ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตารอชมภาพยนตร์เรื่องหนึ่งผ่านทางช่องเจ็ดสี
แม้ภาพยนตร์เรื่องนี้เคยผ่านหูผ่านตาผมมาแล้วตั้งสองครั้งสองครา
แต่ความรู้สึกตื่นเต้นในตอนแรกนั้นมันยังคงกรุ้มกริ่มอยู่เสมอ
ผมชมภาพยนตร์เรื่องนี้ครั้งแรกที่อีจีวี
จอขนาดยักษ์ชวนให้ผมหลงคารมพี่ติ๊ก หรือปั้น,เข้าไปอย่างจังตั้งแต่ซีนแรก
ปั้นเป็นดั่งตัวแทนของมนุษย์เงินเดือนที่มีความฝันอันน่ายกย่อง
"ผมต้องการเห็นคนที่ผมรักมีความสุข" คือความฝันของเขา
ปั้นถ่ายทอดความเป็นมนุษย์เงินเดือนได้อย่างจริงจังและจริงใจ
ความทะเยอทะยาน บากบั่น มานะ สู้งาน และ โบนัส
คือคำนิยามที่สวยหรูของมนุษย์เงินเดือนประเภท Work Hard
ทำงานหนักซิ !!!
หลายครั้งที่ผมก็เคยได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปากของใครๆ
ตัวอย่างของคนทำงานหนักก็มีให้เห็นได้ง่ายเสียด้วย
ลองมองดูผู้คนรอบข้าง,เพื่อนร่วมงาน, หรือแม้แต่หัวหน้าของเธอ
ความสำเร็จของเขาดูสวยหรูและน่าทดลองเป็นอย่างยิ่ง
เกือบร้อยละร้อยที่เราจดจำภาพเหล่านี้จนชินตา
ความเคยชินของเขากำลังจะกลายเป็นของเราในไม่ช้า
ภาพความสำเร็จในวันนี้จึงไม่ใช่การถามว่าจะใช้กี่ "เต้า" ไต่
แต่ต้องถามให้แน่ ว่าจะต้องใช้ "เวลาอีกเท่าไร"
หากใครเคยชมภาพยนตร์เรื่องนี้แล้ว
คงพบว่าบทสรุปของปั้นในเรื่องนี้มิสู้ดีนัก
เขาสูญเสียความฝันที่เคยตั้งใจ
เพื่อเริ่มต้นความฝันครั้งใหม่อีกครั้ง
"ผมต้องการเห็นคนที่ผมรักมีความสุข"
ความฝันครั้งใหม่ของเขายังคงน่ายกย่องเสมอ
แต่ด้วยวิธีการใหม่ที่เราไม่มีวันได้เห็นหลังจากภาพยนตร์จบลง
ผมชมภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นครั้งที่สองจากดีวีดี
เนื้อเรื่องที่เคยถูกซึมซับแล้วคร่าวๆ
ทำให้คราวนี้ผมเริ่มโฟกัสไปยังน้องโบ,ในบทหวาย
หวายเป็นตัวแทนของคนช่างฝัน สร้างสรรค์ และกล้าแสดงออก
มองดูเผินๆแล้วบุคลิคเหล่านี้
คล้ายจะถูกถอดมาจากการแสดงออกของวัยรุ่นยุคสมัยนี้
คนรุ่นใหม่ไม่ต้องการ Work Hard, แต่ต้องการ Work @ Art
หวายใฝ่ฝันจะเป็นนักวาดการ์ตูนชื่อดัง
ไม่แปลกเลยที่ความฝันของหวายจะโอนเอนไปคนละทางกับปั้น
หากความฝันของหวายดันไปตรงกับความฝันของใครในตอนนี้
มันคงดูไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลยในสายตา "ใครๆ"
และใครๆที่ผมว่าก็คงไม่ใช่ตัวเราเองหรอก
การเรียนรู้ที่จะเป็นมนุษย์เงินเดือนไม่ใช่การกีดกันความฝันของใคร
แต่มันเป็นวิธีการหาประตูบานใหญ่
ไว้รองรับตัวเองในวันที่เริ่มเหนื่อยล้าจากความฝันที่ยิ่งใหญ่ต่างหาก
ตามเนื้อเรื่องแม่ของหวายจึงส่งเธอมาฝึกงานในบริษัท
เพื่อต้องการให้หวายเรียนรู้วิธีที่จะอยู่ในคอกก่อนจะออกไปอยู่นอกคอก
เพราะอย่างน้อยหากพลาดพลั้งจากนอกคอก
ก็ยังมีรังให้กลับมาพักได้เสมอ
วันนี้,ผมชมภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นครั้งที่สามจากทีวีเจ็ดสี
มันคงดูไม่ดีหากผมยังคงโฟกัสตัวเองไปที่ตัวละครใดแค่คนหนึ่ง
Work Hard หรือ Work @ Art
ไม่ใช่ประเด็นที่เราจะมาถกเถียงกันตอนนี้
ผมกำลังมองให้ลึกลงไปยังกระดาษโพสต์-อิท
ที่เพื่อนๆของผมกำลังนำมาตกแต่งตามหน้าเฟสบุ๊คของพวกเขาอยู่
งานห่วย !!! คนกาก !!! เยี่ยงทาส !!!
คำสบถบนหน้าเฟสบุ๊คยิ่งชวนให้ผมเดาไม่ถูกเลย
ว่าพวกเขากำลังสนุกกับงานที่ตัวเองทำมากแค่ไหน
หลายคนกำลังทำโพสต์-อิท ที่สะอาดให้แปดเปื้อน
เมื่อความรู้สึกขั้วบวกกับขั้วลบเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกัน
ยิ่งเธอติดโพสต์-อิท ที่เป็นขั้วลบมากเท่าไร,มันก็จะยิ่งดึงดูดมากเท่านั้น
อาจจะไม่ใช่เพราะงานหนัก,แต่เรากำลังทำตัวเราเองให้หนัก
อาจจะไม่ใช่งานนั้นไม่สร้างสรรค์,แต่เราไม่เคยคิดจะเปลี่ยนมันให้ดีขึ้น
หลากหลายความคิดที่เราสามารถเปลี่ยนจากขั้วลบให้เป็นบวก
กระดาษโพสต์-อิท ในมือเธอ,มันมีหลายวิธีที่จะบันทึความรู้สึกดีๆลงไป
ก่อนที่จะเอามาแปะไว้ให้ใครได้เห็นมัน
ภาพยนตร์ "ยอดมนุษย์เงินเดือน"
จบลงพร้อมกับคำถามในใจของผม
ก่อนหน้านี้ผม Work Hard
เพราะผมเลือกที่จะ Work Hard โดยไม่เคยมีใครมาบังคับ
การกระทำในวันนั้นจึงส่งผลให้ผมพิชิตเป้าหมายแรกได้ในวันนี้
หลังจากวันนั้น,ผมจึงเริ่มเรียนรู้วิธีเขียนกระดาษโพสต์-อิทให้กับตัวเอง
หากชีวิตคล้ายกับการเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง
กระดาษโพสต์-อิทจะเป็นดั่งเข็มทิศคอยบอกทางให้แก่เรา
ในหนึ่งวันเราอาจจะเจอพายุร้ายพัดโหมกระหน่ำเข้ามาได้มากมายไม่เท่ากัน
แต่อย่าลืมว่าเราเองก็เป็น "ยอดมนุษย์" ได้เหมือนกัน
ด้วยกระดาษใบเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น