บ่ายแก่ๆวันอังคารขณะที่เมฆเริ่มมืดคลื้ม ชาวไร่คนหนึ่งเดินถือจอบปลายทื่อ พร้อมสะพายตะกร้าที่ทำจากเนื้อหวายชั้นดีเดินตรงเข้ามาที่ตัวชายหนุ่มกำลังอมทุกข์กับความผิดหวังที่เพิ่งผ่านพ้นมา
ชาวไร่ต้องการสอนเคล็ดลับวิชาที่ทำให้ตนเองมีความสุขได้ในทุกๆวัน และเขาหวังว่าเคล็ดลับนี้จะสามารถช่วยเหลือชายหนุ่มผู้ยังยืนหยัดกับความทุกข์คนนี้ได้
ชาวไร่เดินออกไปที่ลานกว้างสุดลูกหูลูกตา พร้อมกับตวัดจอบลงไปบนเนินดินที่มีรากไม้ล้มลุกขนาดใหญ่ปกคลุมอยู่
เขาโน้มตัวเก็บก้อนดินก้อนใหญ่ก้อนแล้วก้อนเล่าใส่ตระกร้า ไม่นานนักก็เดินกลับมาที่ชายหนุ่มที่ยืนคอตกอยู่ ณ เพิงหมาแหงน ก้อนดินก่อนหนึ่งถูกส่งต่อให้ชายหนุ่ม
ชายหนุ่มเริ่มฉงนสงสัย แต่ยังมีสติพอที่จะใช้มือคว้าก้อนดินก้อนนั้นเอาไว้ ทว่าก้อนดินหนักเกินกว่าที่ชายหนุ่มจะถือไว้ได้นาน
ชายหนุ่มรีบวางก้อนดินลงบนคานไม้เก่าๆ
ไม่นานนักหยาดฝนก็ชำระล้างก้อนดินที่เปรอะเปลื้อนจนออกหมดจด เหลือเพียงหัวมันขนาดเล็กบนตาชั่งไม้
ในวันหนึ่งๆความทุกข์มักเข้ามาเยี่ยมเยือนเราอยู่เสมอๆ บางครั้งเป็นเราเองที่หลงมัวเมาเข้าไปเสพติดกับความทุกข์เหล่านั้นอย่างงอมแงม
ความทุกข์ก็เหมือนกับก้อนดินก้อนหนึ่ง ถ้าเรายิ่งถือไว้นานเท่าไหร่ ดินก็จะยิ่งเกาะแน่นเข้าลึกไปถึงแก่น ไม่นานก้อนดินจะหนักขึ้นเกินกว่าที่เราจะแบกรับไว้
บางทีถ้าเราลองวางมันลง แล้วคอยสอดส่องความความทุกข์อยู่เป็นนิจ ความทุกข์เหล่านั้นอาจจะเปลี่ยนเป็นแค่เพียงหัวมันบนตาชั่งใบนี้ก็ได้
หรือเราจะรอให้ชาวไร่ต้องเอ่ยปากสั่งให้เรารีบ "ช่างมัน" ซักทีล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น