::: การบ้าน(ยัง)ไม่เสร็จ :::
ผมยังทำการบ้านไม่เสร็จ !!!
หากย้อนกลับไปสมัยมัธยมคงไม่มีใครไม่รู้จักสมุดจดการบ้านเล่มบางๆ
ถึงการเรียนในห้องเรียนจะหนักหนาสาหัสและหนักหน่วงเพียงใด
การบ้านคือของขวัญแห่งความเสมอภาค
ที่อาจารย์ประจำวิชาจะส่งมอบให้แก่นักเรียนทุกคนก่อนออดจะดัง
ผมจึงชินชากับการส่งมอบที่เหมือนการท่องสคริปไว้ล่วงหน้าอย่างนี้เสมอ
เหล่านักเรียนตาดำๆได้แต่นั่งตาละห้อยพร้อมยอมรับการบ้านนั้นแต่โดยดี
ยังดีที่ผมมีสนามฟุตบอลและห้องซ้อมดนตรีในโรงเรียน
เป็นแหล่งปลดปล่อยอารมณ์ ความเป็นอิสระ และความคิดสร้างสรรค์
ส่วนการบ้านก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของความรับผิดชอบใต้ก้นบึ้ง
ผมชักแปลกใจทุกครั้งเมื่อใกล้ถึงกำหนดเวลาส่งงาน
การบ้านทุกข้อจะถูกเติมเต็มไปด้วยคำตอบเองเสมอ
ส่วนจะถูกจะผิดนั้นก็ต้องรอตอนได้สมุดการบ้านกลับคืนมา
ล่วงเลยผ่านมาถึงตอนเรียนในมหาวิทยาลัย
เป็นช่วงเวลาที่ฮอร์โมนวัยว้าวุ่นเริ่มทำงาน
เมื่ออะดรีนาลีนสูบฉีดให้หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม
เหล่าบรรดาความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ได้ถูกปลดปล่อยอย่างไร้ขอบเขต
เมื่อการบ้านหลังคาบเรียนไม่มีให้เห็นอีกต่อไป
หน้าที่ของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยคือการปูทางให้เราเริ่มตั้งโจทย์ขึ้นมาเอง
ดูเหมือนการบ้านในตอนนั้นจะยิ่งใหญ่และแยกเป็นข้อย่อยอีกมากมาย
หากใครสามารถตั้งโจทย์ได้ถูกต้องและชัดเจน
ทางเดินหลังรั้วมหาวิทยาลัยจะเริ่มดูสดใสทันที
หนทางที่ทุกคนจะเริ่มเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่ชัดเจน
และต่อยอดความหมายที่ยิ่งใหญ่นั้นในคำตอบนั้นต่อไป
ใช่ว่าทุกคนจะค้นหาคำตอบจากโจทย์ที่ยิ่งใหญ่ได้หลังเรียนจบ
ไม่ง่ายดายนักที่คนหนึ่งคนจะทุ่มเทเวลาเพื่อตอบโจทย์นั้นเพียงข้อเดียว
เรายังต้องกินต้องใช้ต้องจับจ่ายใช้สอยในโลกทุนนิยม
กรอบที่ถูกล้อมขึ้นมานี้กำลังสร้างโจทย์ข้อใหม่ให้กับเราทุกๆวินาที
พลังงานจึงถูกใช้จนหมดไปในแต่ละวันเพื่อตอบคำถามที่กำลังเพิ่มมากขึ้น
ทว่าบางโจทย์นั้นไม่ใช่คำถามที่มาถูกกลั่นออกมาจากหัวใจเรา
บางทีต้องจำใจลัดคิวเพื่อรีบตอบโจทย์ปัญหาข้อนั้น
ก่อนที่จะกลับมาใช้พลังงานที่เหลืออยู่ค้นหาคำตอบให้ตัวเอง
การบ้านทุกข้อถูกตั้งขึ้นมาเพื่อให้เราคิดค้นหาคำตอบ
ในขณะโจทย์ในการใช้ชีวิตก็กำลังก่อตัวขึ้นทุกๆวันเหมือนกัน
บางข้อเราก็นั่งทับมันไว้นานเกินจนหลงลืม
บางคำถามที่เคยค้างคากำลังจะจางหายไปกับกาลเวลา
ไม่มีใครสามารถหาคำตอบของโจทย์ทุกข้อที่เกิดขึ้นในชีวิตนี้ได้ทัน
เมื่ออะดรีนาลีนที่เคยสูบฉีดให้ร่างกายเปล่งปลั่ง
ถูกกำหนดไว้แค่เพียงช่วงอายุหนึ่ง
เมื่อแรงกายหมดลงแรงใจจะเริ่มท้อถอย
พร้อมกับสมองที่เริ่มคัดเลือกความฝันที่ยากเกินจะเอื้อมออกไป
เราได้แต่ออกไปค้นหาคำตอบตามตามโจทย์ที่คนอื่นทิ้งไว้
จนกว่าวันหนึ่งจะเริ่มหันกลับมามองเห็นคำถามที่มาจากใจของเรา
ในเวลานั้นคำตอบที่ได้มาอาจจะสายไปเสียแล้ว
ทั้งๆที่คำถามที่เราต้องการค้นหามาตลอดถูกทับอยู่ใต้แก้มก้นของเราเอง
เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมมีโจทย์การบ้านอีกมากมายที่ยังทำไม่เสร็จ
โจทย์ข้อนี้ดูยิ่งใหญ่และมีข้อแยกย่อยมากกว่าโจทย์ที่ผ่านมา
การบ้านฉบับนี้ถูกหมักหมมและสั่งสมจนกลายเป็นดินพอกหางหมู
การกระจุกตัวของโจทย์เหล่านั้นทำให้ผมต้องเริ่มหาวิธีแงะมันออก
คำตอบจากโจทย์บางข้อทำให้เรากล้าออกไปเผชิญกับคำถามที่ยากขึ้น
บางข้อบอกเป็นนัยให้เรากล้าตัดตัวเลือกที่ไม่ชัดเจนทิ้งไปอย่างไม่ลังเล
การบ้านในวันนี้เปลี่ยนแปลงไปมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน
ไม่มีใครคอยบอกให้หยิบสมุดจดการบ้านขึ้นมาจดก่อนหมดคาบ
ไม่มีใครแนะแนวทางในการตั้งโจทย์หรือวิธีหาคำตอบเหมือนที่ผ่านมา
มีแต่ตัวเราที่ต้องพยายามตั้งโจทย์คำถามให้ชัดเจนกับตัวเอง
แล้วใช้คำตอบนั้นต่อยอดความคิดและริเริ่มสร้างสรรค์คำตอบให้แก่ชีวิต
เมื่อใดที่คำตอบในชีวิตของเราถูกค้นพบได้โดยเร็ว
เราจะมีเวลามากพอที่จะออกไปช่วยให้ผู้คนรอบข้างแก้โจทย์ชีวิตนี้ด้วยเช่นกัน
ไม่มีโจทย์การบ้านข้อไหนจะถูกทิ้งเว้นว่างไว้ตลอดไป
เมื่อถึงกำหนดเวลาส่งงาน
เราทุกคนจะต้องเติมคำตอบนั้นลงไป
ไม่ว่าจะถูกหรือผิด
ผลลัพธ์นั้นจะทำให้การตัดสินใจในครั้งใหม่ชัดเจนขึ้นเสมอ
กลับไปทำการบ้านต่อเถอะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น