ฤดูที่ฉัน(ไม่)เหงา
ฝนตกพรำๆผสมผสานกับความเงียบงันที่ซ่อนเล้นอยู่ใต้เงาพระจันทร์ยามค่ำคืน เป็นเวลาเดียวกับที่บางคนเริ่มหลับใหลภายใต้บรรยากาศที่เย็นสบายจากอุณหภูมิของเม็ดฝน
จะเว้นก็แต่บางคนที่ยังคงนั่งมองหยดน้ำเล็กๆที่ไหลกระทบกับแสงฟลูออเรสเซนต์ พร้อมกับดื่มด่ำบรรยากาศที่ดูเงียบสงัด แต่ภายในใจกลับเต้นแรงระรัวและเริ่มดังถี่ขึ้น
อารมณ์และความรู้สึกเบาหวิว+ว่างปล่าวมักเริ่มจะก่อตัวขึ้น ท่ามกลางหยดฝนและเสียงฟ้าแลบเป็นระยะๆ ยิ่งผู้คนในสังคมสมัยนี้ชอบหลีกหนีความวุ่นวายจากบ้านที่มีผู้คนอาศัยอย่างแออัด ออกไปเผชิญความโดดเดี่ยวอยู่บนสิ่งก่อสร้างที่สูงลิ่ว
สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่นี้มีทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แต่กลับไม่มีเครื่องทำความร้อนติดตั้งอยู่ภายในห้อง
ฮีตเตอร์ที่สามารถสร้างความอบอุ่นโดยไม่ต้องเสียบปลั๊ก เพราะความอบอุ่นของมันถูกสร้างขึ้นจากหัวใจของผู้คนที่อาศัยอยู่ในบ้านเอง
แม้จะเปิดเสียงละครดังหลังข่าวให้ดังแค่ไหน ฝนที่สาดซัดด้วยความรุนแรงมาเท่าใด ที่ภายในใจกลับรับรู้ได้ถึงแค่เพียงความเงียบสงัด
เวลานี้ความเหงาคงเข้ามาเยี่ยมเยือนเราแล้วสินะ
(2)
'ฉันคิดถึง และยังคิดถึง ในคืนที่ฝนโปรยเราอยู่ด้วยกันตรงนี้'
เสียงเพลงขับกล่อมในค่ำคืนนี้ ทำให้ผมรู้จักกับความเหงาได้ดีขึ้น
ความเหงาไม่สามารถเกิดขึ้นได้เพียงลำพัง หากเขายังฝ่าฝนกางร่มพาเพื่อนอีกคนหนึ่งที่มีชื่อว่า "ความคิดถึง" มาด้วยกันเสมอ
แปลกจังที่เราไม่สามารถรู้สึกเหงาโดยที่ไม่ต้องคิดถึงสักคน
แม้คนๆนั้นอาจจะเป็นคนที่เรารู้จัก คนที่เราอยากรู้จัก หรือเป็นคนที่เรายังไม่เคยรู้จักเลยก็ตาม
ความคิดมักสร้างสรรค์เรื่องราวจากเสียงหยดฝนที่โปรยปราย กลับกลายเป็นเรื่องราวต่างๆนานารุมปะดังอยู่ในหัว ประกอบด้วยเสียงเพลงเบาๆจากโทรศัพท์มือถือ เรื่องราวความรักจากพระเอก-นางเอกในละครหลังข่าว เริ่มผสมปนเปให้ค่ำคืนนี้เริ่มเย็นจะเยือกเข้าไปทุกขณะ
แต่ยิ่งเหงามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกคิดถึงใครคนหนึ่งมากขึ้นเท่านั้น
(3)
ในขณะที่เราใช้เวลาลากเส้นทางให้ชีวิตหมดไปกับการสร้างพื้นที่ส่วนตัว กลับเป็นเวลาเดียวกันที่ทำให้ "ความเงียบเหงา" เริ่มแทรกซึมเข้ามาให้หัวใจมากขึ้น
พื้นที่ส่วนตัวที่สร้างขึ้นกลับกีดกั้นความรู้สึกดีๆที่เคยส่งมอบต่อคนรอบข้างที่เรารู้จัก และคนที่เราอยากทัก
วันนี้พื้นที่ส่วนตัวลอยอยู่บนตึกระฟ้า แต่พื้นที่นี้กลับบีบให้หัวใจเราให้เล็กลง และเริ่มเลือกที่จะทำความรู้จักกับตัวเองก็พอ
ในคืนที่ฝนตกเช่นวันนี้ ผมกำลังก้มลงมองผู้คนที่อยู่เดินตากฝนอยู่พื้นดิน พร้อมกับกุมก้อนเนื้อใต้ราวนมซ้ายไว้อย่างแน่นหนา เพื่อบอกกับตัวเองให้ลงมือทำในสิ่งที่ง่ายที่สุด
ง่ายแค่ไหนก็แค่ยื่นมือข้างหนึ่งไปกดสวิตซ์ ฮีตเตอร์ตัวนี้ไม่ต้องเสียบปลั๊กมันแค่รอคอยให้คนที่คิดถึงมันกลับมาก็พอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น