บันทึกการเดินทาง ฝน-ดาว-ตก ::: ไม่มีทาง # 2 :::

::: ไม่มีทาง # 2 :::

เมื่อนาฬิกาจากฟากฟ้าเริ่มส่งสัญญาณ
เหล่านักเดินทางจำต้องโบกมืออำลาเดินจากไป
เราเดินลงมาถึงน้ำตกชั้นที่ลึกช้ากว่าใคร
ด้วยเหตุที่ความสวยงามของมันไม่อาจมองแค่ผ่านตา
เหล่าบรรดาเพื่อนร่วมทางทั้งหลาย
จึงค่อยๆทยอยกลับไปยังลานสนกันหมดแล้ว
หากงานเลี้ยงกำลังจะเลิกรา
เราจึงต้องรีบไขว่ขว้าหาทางกลับสู่ยอดเขาที่สูงชันโดยเร็ว

ทางกลับสู่ยอดภู มีได้ถึงสองทาง
หนึ่งคือเดินกลับทางเดิม,สองคือกลับทางลัด
จากประสบการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสอนให้เราเรียนรู้
การเดินกลับไปยังทางเดินเก่าจะใช้เวลานานกว่า
แม้จะเป็นรอยทางที่มั่นใจ,แต่อาจจะทำให้เราถึงลานสนช้ากว่ากำหนดการณ์

ทางเดินลัดจึงถูกประทับไว้ในร่องรอยความคิด
แม้จะเป็นทางเดินสายใหม่
แต่ถ้าหัวใจเราพร้อมที่จะเดินทาง,สักวันก็ต้องถึงจุดหมาย

นักเดินทางผู้หิวโหยจำต้องแหงนหน้าคอตั้งบ่า
เมื่อพบกับทางลัดที่เฉียงเกือบทำมุมฉาก
เศษดิน-เศษใบไม้ยังคงตกเกลื่อนอยู่บนพื้นดิน
ความลื่นไถลเริ่มเพิ่มจนถึงระดับเต็มสิบ

เราค่อยๆเคลื่อนตัวโดยผ่านการเกาะกิ่งไม้ข้างทาง
บางต้นมีหนาม บ้างต้นมีแมลง บ้างต้นทำให้คัน
ราวกับเรากำลังเดินข้ามเข้าไปในเขตสนธยา
ดินแดนแห่งความชื้นแฉะที่ยังมองไม่เห็นแม้แสงสว่างที่ปลายทาง

ไม่มีรอยทางเท้าบนทางลัด
จะพบเห็นก็เพียงแค่รอยลื่นไถลจากผู้บุกเบิกก่อนหน้า
ความยากระดับหินชวนให้เรากลับมาโฟกัสบนทางที่อยู่ข้างหน้า
การจะเดินไปให้ถึงจุดหมายอาจต้องเริ่มต้นจากการนับหนึ่ง

ค่อยๆนับ ค่อยๆก้าว ค่อยๆสำเร็จไปทีละขั้น
บนทางเดินชีวิตที่แสนไกลจึงต้องอาศัยความมุ่งมั่น
หากอุปสรรคที่ขวางทางมีมากเกินกว่ากำลัง
เราจะค่อยๆขจัดมันแล้วเดินหน้าต่อไป
อย่างไรแล้วจุดหมายก็ยังรอคอยเราอยู่ที่เดิม

เมื่อกลับมามองเห็นแค่ระยะสายตา,เราจึงมองเห็นทางอีกครั้ง
ไม่มีทางเป็นคำที่ไม่เคยกล้ำกลายเข้ามาในความคิด
ทว่าเป้าหมายในตอนนี้ของเราคือมาม่าผัดอาหารกลางวันที่เฝ้ารอ