ความสุขลำดับที่ "ส า ม"
ณ ร้านกาแฟตรามือย่านชานเมืองแห่งหนึ่ง หนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ เพื่อสั่งกาแฟโบราณจำนวนสามแก้วให้กับเพื่อนที่มาร่วมนั่งดื่ม โดยเพื่อนอีกสองคนรับหน้าที่ไปจองโต๊ะพร้อมกับเตรียมบทสนทนาที่จะนำถกเถียงกันอย่างสร้างสรรค์
"มาตรา (ฐาน) ความสุข"
หนุ่มน้อยเดินถือกาแฟโบราณกลับไปที่โต๊ะพร้อมส่งคำถามที่น่าสงสัยให้กับเพื่อนทั้งสองคนว่า ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาที่ร้านนี้
เขาเห็นคุณลุงวัยเกษียณคนหนึ่งยืนขายถั่วกรอบแก้วด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แม้ว่าแดดจะแรงกล้าเพียงใด คุณลุงยังคงส่งรอยยิ้มพร้อมหยิบถั่วกรอบแก้วใส่ถุงให้ลูกค้าอย่างมีความสุข
หนุ่มน้อยคนที่สองพอนึกภาพตาม จึงอยากเล่าถึงเรื่องอาเจ็กข้างบ้านของเขาให้เพื่อนๆฟังบ้าง อาเจ็กเป็นคนขยัน ทุกวันเขาจะตื่นเช้ามาทำบะจ่างขาย บะจ่างที่ดีจะต้องสดใหม่เสมอ อาเจ็กไม่เคยบ่นเรื่องที่เขาจะต้องตื่นแต่เช้ามาเตรียมวัตถุดิบเกือบห้าชั่วโมง อาเจ็กรู้เพียงอย่างเดียวว่าทุกครั้งที่บะจ่างถูกผลิตขึ้นสำเร็จ มันจะกลายเป็นอาหารเช้าของลูกค้าของเขาทุกคน
หนุ่มน้อยคนที่สามพอนึกภาพตาม จึงเล่าเรื่องของรุ่นพี่คนหนึ่ง รุ่นพี่คนนี้เป็นคนที่เก่งมาก เขาเติบโตในตำแหน่งหน้าที่การงานได้ไว เขามีคอนโดติดรถไฟฟ้า มีรถสปอร์ตไว้ขับเที่ยวเล่น มีเพื่อนฝูงคบหามากหน้าหลายตา เขาเป็นที่รักของคนในบริษัท อีกทั้งเขายังมีเงินเดือนหลักแสนเข้าบัญชีเขาทุกเดือน
พอหนุ่มน้อยคนที่สามพูดจบ ความหอมของกาแฟจึงเริ่มจางหายไปกับก้อนน้ำแข็งก้อนสุดท้ายที่กำลังละลาย
ทั้งสามเงียบสงัดพร้อมกับระดมความคิดอย่างหนักเอาการ ถ้าเขาอยากจะมีมาตรฐานความสุขที่ดีพวกเขาควรเลือกที่จะเป็นอย่าง คุณลุงถั่วกรอบแก้ว อาเจ็กบะจ่าง หรือหนุ่มสปอร์ตมนุษย์เงินเดือน
ทันใดนั้นทั้งสามคนก็ควักไม้บรรทัดออกมาวางตรงหน้าของตัวเอง ไม้บรรทัดที่พวกเขาหยิบออกมาล้วนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
หนุ่มคนแรกหยิบได้ไม้บรรทัดสามเหลี่ยมขนาดจิ๋วที่ทำจากพลาสติกเนื้อดีคงทน โค้งงอได้ง่าย ที่สำคัญเป็นไม้บรรทัดยากต่อการแตกหัก
หนุ่มคนที่สองหยิบได้ไม้บรรทัดอะลูมิเนียมขนาดพอมือ เป็นไม้บรรทัดที่เหมาะสำหรับการตีเส้นให้ตรง เหมาะสมสำหรับงานเขียนแบบให้ถูกมาตรฐาน
หนุ่มคนที่สามหยิบได้ไม้บรรทัดเหล็กฟุตขนาดยาวกว่าใครเพื่อน ความแหลมคมของสันพร้อมที่ต่อสู้ฟันฝ่าเพื่อชัยชนะ
มาตรา (ฐาน) ความสุข ของแต่ละคนอาจจะไม่เหมือนกัน หากแต่ละคนลองหยิบไม้บรรทัดออกมาวาง พวกเราคงจะเห็นไม้บรรทัดเป็นพันล้านรูปแบบ ไม้บรรทัดของบางคนอาจจะสั้นพอที่จะวัดความสุขเล็กๆได้ง่าย บางคนอาจจะมีสเกลเป็นฟุตซึ่งกว่าความสุขจะเดินทางไปถึงคงต้องใช้เวลาที่ยาวนาน
แต่เชื่อเถอะครับว่า ไม่มีใครหรอกที่จะถือไม้บรรทัดอันเดียวไปตลอดชีวิต หากเราทำความรู้จักกับไม้บรรทัดที่เราถืออยู่ให้มากขึ้น
คำว่า "มาตรฐาน" อาจจะเป็นแค่คำที่ถูกตั้งขึ้นมาจากคนที่ถือไม้บรรทัดที่มีขนาดใหญ่ที่สุด มาตรฐานของเขาอาจจะไกลเกินกว่าที่เราจะเอื้อมคว้า
ความสุขจริงๆไม่ต้องใช้มาตราวัดหรอกครับ เพราะความสุขมันเกิดขึ้นที่ใจ จะหาไม้บรรทัดวิเศษแค่ไหนมาวัด มันก็แปลงค่าออกมาเป็นหน่วยทางเมตริกซ์ไม่ได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น