S p a c e # 2 (ภาคต่อ)
ความว่างเปล่าในปัจจุบันล้วนถูกส่งเสริมเติมแต่งไปด้วยสิ่งเติมเต็มที่ผ่านมาจากในอดีต และเฝ้ารอสิ่งเติมเต็มที่กำลังจะเข้ามาถึงในอนาคต
ณ ปัจจุบันที่เรากำลังนั่งหายใจเอาอากาศเข้ารูจมูกทั้งสองข้างอยู่ คงเป็นเวลาเดียวกลับที่ Space ของใครอีกหลายคนยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีต และกังวลใจในเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้
บาง Space ในอดีตถูกแบ่งเรื่องราวชีวิตออกเป็นตอนๆอย่างสละสลวย บางตอนในอดีตที่เก่า+เจ็บถูกเก็บอยู่ในซอกหลืบของความเสียใจ แต่บางตอนที่เก่าและถูกเก็บไว้เป็นอย่างดีกลับทำให้หัวใจรู้สึกอิ่มเอมจนข้ามมาถึงปัจจุบัน
Space ที่เกิดขึ้นในอดีตมักมีจุดด่างดำจางๆซ่อนเล้นให้เรายังพอนึกออกได้เสมอ แต่แปลกที่พอยิ่งนึกถึงได้โดยบังเอิญอีกครั้งเมื่อไหร่ กลับทำให้ความเศร้าโศกเสียใจเปลี่ยนเป็นบทเรียนชิ้นเอกที่ถูกคั่นไปด้วยไม้บรรทัดแห่งประสบการณ์
Space ที่ยังไม่เกิดขึ้นมักผสมปนเปมากับความไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจ ไม่เข้าใจ การรอคอยที่ว่างเปล่าคงชวนให้ว้าเหว่กว่าการรอคอยสิ่งเติมเต็มที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต
เมื่ออนาคตคือความไม่แน่ใจ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้เสมอ
พอสิ่งที่ตั้งตารอคอยเหล่านั้นก้าวเข้ามาถึง มันอาจจะส่งผลให้เรารู้สึกดีใจหรือเสียใจในเวลานั้นๆได้ทันทีเช่นกัน และจะเริ่มเป็นหนักขึ้นหากผลลัพธ์ที่ตั้งไว้ดันไม่ตรงตามสิ่งที่เราต้องการ
เราควรอยู่กับความว่างเปล่าที่ไม่ต้องคาดหวังกับสิ่งใดๆจากอดีตหรือนาคต ฤาเราควรจะตั้งตารอคอยการเติมเต็มจากสิ่งที่ไม่แน่นอนจากอดีตและอนาคตกันแน่
ผมชักเริ่มไม่แน่ใจว่าความหมายที่แท้จริงของ Space คือ ความว่างเปล่า หรือ สิ่งที่เติมเต็ม
ขณะที่ผมกำลังนั่งเขียนบทความนี้อยู่ อาจจะเป็น Space ที่มีแต่ความว่างเปล่าก็เป็นได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น