มิงกะลาบา
ความหวังใหม่ใต้เปลือกตา
(ฉบับก่อนออกเดินทาง)
::: ตอนที่ 2 / มนุษย์ป้า :::
ก่อนที่ข้าวผัดกระเพราไก่ไข่ดาวที่สั่งเอาไว้จะเย็นชืด
น้ำสัปปะรดปั่นที่ผมสั่งไว้ก็ถูกนำมาเสริฟไว้ข้างๆกัน
แสงสะท้อนจากพื้นถนนสว่างจ้าเกินกว่าจะถ่างตาสู้
เบ้าตาทั้งสองจึงเริ่มชักชวนให้ร่างกาย
ต้องรีบขยับเปลี่ยนทิศทางการนั่งในทันที
ก่อนที่บั้นทายจะโอนอ่อนลงสัมผัสกับเก้าอี้ของอีกฝั่ง
ผมค่อยๆเงยหน้าอย่างเชื่องช้า
เพื่อจ้องมองวัตถุขนาดใหญ่
กำลังเคลื่อนที่ทับแสงสะท้อนที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
รถเข็นบรรทุกสัมภาระมาเต็มคันรถ
กำลังหยุดนิ่งตรงจุดตรวจอย่างแนบสนิท
คุณป้าร่างท้วมกำลังหยุดรถเข็นคันโต
เพื่อหันหลังไปจ้องมองระดับพื้นถนนคอนกรีตที่เพิ่งเข็นผ่านมา
อาจจะเป็นเพราะทางข้างหน้าดูลาดชันเกินกว่า
จะใช้แรงทั้งหมดที่มีเข็นรถต้านแรงเสียดทานข้ามไป
ไม่มีทางเลือกมากนักสำหรับการเข็นรถบรรทุกสัมภาระ
ที่เต็มเปี่ยมข้ามไปให้ถึงอีกฝากฝั่งหนึ่งของพื้นถนนที่ลาดเอียง
ด้วยกำลังเท่าที่เห็นผนวกกับแสงแดดยามบ่าย
ที่กำลังเผาผลาญอาหารมื้อเที่ยงของคุณป้า
ให้กลายเป็นหยดเหงื่อที่ไหลริน
ตามหลักการของนิวตันแล้ว
คุณป้าอาจจะต้องใช้แรงให้มากกว่า
มวลคูณกับอัตราเร่งในแนวราบ
คุณป้าหยุดคิดตริตรองไม่นานนัก
ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้าง
ผลักรถเข็นสวนทางลาดชันขึ้นไปพบกับจุดหมายที่วาดหวังไว้
ภาพรถเข็นค่อยๆริบตาจากไปบนเนินราบต่างระดับ
ผมกลับมาจ้องมองสองมือเปล่า
ที่กำลังยึดจับช้อนและส้อมเสมือนกับอาวุธที่มีในตอนนี้
โต๊ะอาหารตรงหน้าไม่ได้ตั้งราบเรียบเหมือนที่เคยเป็น
จานข้าวผัดกระเพรายังคงตั้งอยู่ในลักษณะเอียงกะเท่เร่
อยู่ระหว่างข้อศอกที่ตั้งฉากทั้งสอง
เมื่อเราต่างต้องเผชิญทางอุปสรรคที่แตกต่างกัน
ทุกทางลาดชันจะสอนให้เราเรียนรู้บทเรียนบทใหม่
ที่ควรค่าแก่การจดจำเสมอ
บางครั้งเราอาจมีทางเลือกมากมาย
เพื่อก้าวผ่านอุปสรรคและขวากหนามที่มาปรากฏอยู่
แต่ในบางคราเราก็เลือกที่จะถอยตัวเอง
กลับหลังไปยังทางราบเรียบที่รู้สึกสบายกว่า
จนบางทีเราก็เผลอเคยชินกับทางราบเรียบแบบนั้นอยู่นาน
กว่าจะรวบรวมความกล้าได้อีกครั้ง
ร่างกายก็อ่อนละโหยโรยลา
เกินกว่าจะรวบรวมกำลังที่มีพุ่งข้ามอุปสรรคครั้งใหม่ไปอีกครั้ง
เมื่อกำลังที่มีไม่เพียงพอ
คำตอบหลังทางลาดชันก็ยังคงต้องถูกเก็บเอาไว้
เป็นปริศนาไปตลอดกาล
หากความหมายที่แท้จริงของชีวิตนี้มีไว้เพื่อใช้
เราได้ใช้สิทธิที่ได้รับนั้นอย่างเต็มที่แล้วหรือยัง
หรือวันนี้เรายังคงถูกบงการด้วยอำนาจลึกลับ
จากใครบางคนอยู่
ใครบางคนที่ยังแอบซ่อนตัวอยู่ภายในก้นบึ้งของหัวใจตัวเอง
ผมเอี้ยวตัวหลบแสงแดดที่เริ่มเคลื่อนคล้อย
ลอดผ่านมาทางหลังคาผ้าใบที่ฉีกขาด
พร้อมกับเปิดดูรูปถ่าย
ที่เพิ่งยกกล้องถ่ายคุณป้าคนนั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง
ดูไปแล้วคุณป้าก็ไม่มีสัดส่วนตรงไหนคล้ายกับ
"ฌอน โอคอนเนล"
ในภาพยนตร์ The Secret Life of Walter Mitty เอาเสียเลย
แต่หลังจากที่คุณป้าข้ามผ่านทางลาดชันไป
ผมกลับนึกไปถึงว่า
มีใครบางคนคงส่งให้คุณป้า
และผมมาเจอกันตอนบ่ายสองที่ร้านอาหารแห่งนี้
หรือนี่อาจจะเป็นสารท้ารบจากจักรวาล
ที่ถูกส่งลงมายังนครคอนกรีตแห่งนี้
ผมรีบลงรูปภาพนั้นในอินสตราแกรม
พร้อมทั้งพิมพ์ข้อความลงไปใต้ภาพ
เที่ยงนี้นั่งคิดอยู่นาน
กลับมาถามใจตัวเอง
ใช้ชีวิตคุ้มหรือยัง
ยังไปไม่ทั่วอาเซียนเลย !!!
ถึงเวลาออกเดินทางไปลองลิ้มชิมรสชาติ
ข้าวผัดกระเพราะไก่ไข่ดาวที่ประเทศเพื่อนบ้านแล้วซินะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น