มิงกะลาบา
ความหวังใหม่ใต้เปลือกตา
(ฉบับก่อนออกเดินทาง)
::: ตอนที่ 3 / สะดานเนปรือ :::
ผมจำต้องเลื่อนสัญญาหน้าฝนนั้นออกไปก่อน"
ย้อนกลับไปเมื่อปีก่อน
ผมก็เคยได้รับเชิญให้ออกไปตามหาสะดือที่ประเทศเนปาล
ตามแบบฉบับบันทึกการเดินทางของ พี่เอ๋-นิ้วกลม เช่นกัน
“เนปาลประมาณสะดือ”
หนังสือที่เปลี่ยนความคิดของผม
ต่อทุกๆการเดินทางไกลไปอย่างสิ้นเชิง
ที่จริงแล้วการเดินทางไม่ได้แตกต่างไปจากการใช้ชีวิต
และการเดินทางให้สนุกก็ไม่ได้แตกต่างไปจากการมีชีวิตที่สนุก
ทุกการเดินทางมักส่งมอบบทเรียนหลายๆบทให้เราโดยไม่รู้ตัว
หากจะให้ผมลากบทเรียนจากจุดเหล่านั้นตอนนี้
มันคงจะออกมาเป็นรูปภาพที่หลากหลายได้มากเท่าที่มันควรจะเป็น
การใช้ชีวิตให้สนุกบางครั้งก็ขึ้นอยู่กับจำนวนที่เราเริ่มจุดในตอนต้น
ภาพที่เห็นจะให้ปรากฏอย่างไร
ก็อยู่ที่การบังคับด้วยสองมือของเราเอง
แม้บันทึกการเดินทางเล่มนี้
จะดึงดูดให้อะดรีนาลีนในร่างกายสูบฉีบเร็วขึ้นเพียงใด
แต่การผจญภัยใต้สะดือในคำเชื้อเชิญนี้
คงต้องถูกพับเก็บเอาไว้ในหนังสือเล่มเดิมไปเสียก่อน
นอกจากจะต้องไปใช้ชีวิตให้ใกล้ชิดและกลมกลืน
กับความเหน็บหนาวใกล้เทือกเขาหิมาลัยแล้ว
ระยะเวลาที่ยาวนานเกือบหนึ่งสัปดาห์ก็เป็นข้ออ้างอย่างหนึ่ง
ที่ผมจะต้องบากหน้าขอลาหยุดงานกับงานอันเป็นที่รัก
แล้วใครละ จะยอมละทิ้งหน้าที่ที่พนักงานคนหนึ่งพึงจะมี
หากตั้งใจจะทำอะไรให้สำเร็จแล้ว
หน้าที่ก็เป็นดั่งบทบาทที่เราจะต้องสานต่อให้เสร็จ
แต่หลังจากที่ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว
อย่าลืมทำตามความฝันของตัวเองบ้างละกัน
พอคิดใคร่ครวญดีแล้ว
สะดือของงานได้รับมอบหมายในช่วงนี้
ก็ดูจะสลักสำคัญยิ่งไปกว่า
การออกไปค้นหาสะดือที่แดนไกลเป็นอย่างยิ่ง
บางทีหน้าที่ก็เปรียบได้ดั่งหัวโขนชิ้นใหญ่อันหนักอึ้ง
ความหนักของมันจะบีบไปที่ขมับ
ตั้งแต่ครั้งแรกที่สวมใส่
จนบางครั้งมือทั้งสองข้าง
ก็อยากจะผลักไสมันออกไปให้ไกลสุดสายตา
แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป
ความหนักหน่วงนั้นก็จะแปรเปลี่ยน
เป็นความเคยชินจนชินชา
การสวมใส่หัวโขนครั้งถัดไปสบายขึ้น
แต่ทว่าความอึดอัดนี้จะเกิดขึ้นอีกครั้ง
เมื่อตอนที่หัวโขนใบนี้จะต้องถูกส่งต่อให้กับคนรุ่นถัดไป
ถึงวันนั้นการถอดหัวโขนครั้งสุดท้าย
อาจจะทำให้เราเสียศูนย์ได้ในทันที
เมื่อความกลัวได้ก่อร่างสร้างตัวขึ้นภายในจิตใจ
หลุมสะดือที่ชื่อว่าเนปาลจำต้องถูกปิดตัวลงไปชั่วคราว
เสียงเรียกจากเทือกเขาหิมาลัยยังคงส่งเสียงคำรามกึกก้อง
เพื่อรอคอยการเดินทางมาพบเจอของนักเดินทางคนหนึ่ง
ตราบใดที่หิมะบนเทือกเขาหิมาลัย
ยังสามารถทานทนกับแสงแดดที่แผดเผาอยู่ทุกวันได้
ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปเปิดประตูบานนั้นอีกครั้ง
ไม่นานหลังจากข้อความตัดพ้อใต้รูปของผม
ถูกส่งเข้าไปในโลกสังคมออนไลน์
ผมก็ได้รับการติดต่อมาจากพี่สาวคนหนึ่งทันที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น