::: ALMOST THERE :::
หากจะขว้างก้อนหินให้ถึงดวงจันทร์
สายตาของฉันจำต้องจับจ้องไปให้ถึงดาวอังคาร
เมื่อไม่อยากให้ก่อนหินตกลงมายังจุดเดิมอีกครั้ง
ฉันจำต้องใส่พละกำลังขั้นสูงสุดเท่าที่มี
แม้บางทีพลังงานที่สูญสิ้นไปในครั้งหนึ่งนั้น
จะไม่สามารถนำก้อนหินก้อนนั้นไปสู่ดวงจันทร์อย่างสมใจ
แต่ทว่าผลลัพธ์ที่ยังไม่สำเร็จในหลายๆครั้ง
กลับทำให้ฉันค่อยๆกะระยะของเป้าหมายได้แม่นยำขึ้น
ในวินาทีที่สำคัญฉันกำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ยิ่งใหญ่
ก้อนหินกำลังพุ่งทะยานออกจากมือสู่ฟ้าไกล
ตกลงบนอุ้งมือใครสักคนบนดาวดวงนั้น
และเขาจะคอยเก็บรักษาก้อนหินก้อนนั้นไว้อย่างดี
สายตาของฉันจำต้องจับจ้องไปให้ถึงดาวอังคาร
เมื่อไม่อยากให้ก่อนหินตกลงมายังจุดเดิมอีกครั้ง
ฉันจำต้องใส่พละกำลังขั้นสูงสุดเท่าที่มี
แม้บางทีพลังงานที่สูญสิ้นไปในครั้งหนึ่งนั้น
จะไม่สามารถนำก้อนหินก้อนนั้นไปสู่ดวงจันทร์อย่างสมใจ
แต่ทว่าผลลัพธ์ที่ยังไม่สำเร็จในหลายๆครั้ง
กลับทำให้ฉันค่อยๆกะระยะของเป้าหมายได้แม่นยำขึ้น
ในวินาทีที่สำคัญฉันกำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ยิ่งใหญ่
ก้อนหินกำลังพุ่งทะยานออกจากมือสู่ฟ้าไกล
ตกลงบนอุ้งมือใครสักคนบนดาวดวงนั้น
และเขาจะคอยเก็บรักษาก้อนหินก้อนนั้นไว้อย่างดี
ผ่านไปนานที่ก้อนหินก้อนนั้นถูกครองครองด้วยคนแปลกหน้า
ความสัมพันธ์ถูกส่งผ่านจากดวงดาวถึงดวงดาวที่อยู่แสนไกล
เมื่อมองมายังโลกบนนี้เขาอาจจะกำลังเฝ้ามองเธออยู่ในแห่งหนใด
หากตอนนี้เธอกำลังรับรู้คลื่นความรู้สึกนั้นได้อย่างชัดเจน
เธอจะเห็นว่าคนแปลกหน้าในโลกนั้นไม่ได้แตกต่างไปจากเรา
ความสัมพันธ์ถูกส่งผ่านจากดวงดาวถึงดวงดาวที่อยู่แสนไกล
เมื่อมองมายังโลกบนนี้เขาอาจจะกำลังเฝ้ามองเธออยู่ในแห่งหนใด
หากตอนนี้เธอกำลังรับรู้คลื่นความรู้สึกนั้นได้อย่างชัดเจน
เธอจะเห็นว่าคนแปลกหน้าในโลกนั้นไม่ได้แตกต่างไปจากเรา
นานแล้วนานเล่าที่ฉันเฝ้าแต่รอก้อนหินก้อนนั้นจะถูกขว้างกลับมา
นานวันเข้ายิ่งทำให้ความรู้สึกของฉันเริ่มชินชาและไม่สั่นไหว
หากวันนี้ฉันจำต้องเลือกเส้นทางที่ต้องเดินจากไป
ฉันก็คงจะห่วงหาแต่อดีตที่ไม่เคยตอบคำถามให้กับปัจจุบันเลย
ฉันค่อยๆล่าถอยเหมือนกองทัพที่กำลังพ่ายแพ้ข้าศึก
คล้ายเชลยศึกที่ถูกจับยึดตรึงเอาไว้บนไม้กางเขน
ความหวังบนฟางเส้นสุดท้ายค่อยๆเลือนหายไปตามโน๊ตเพลง
จนถึงวันที่กองทัพจักต้องยอมสงบศึกด้วยการแพ้ภัยในตัวเอง
นานวันเข้ายิ่งทำให้ความรู้สึกของฉันเริ่มชินชาและไม่สั่นไหว
หากวันนี้ฉันจำต้องเลือกเส้นทางที่ต้องเดินจากไป
ฉันก็คงจะห่วงหาแต่อดีตที่ไม่เคยตอบคำถามให้กับปัจจุบันเลย
ฉันค่อยๆล่าถอยเหมือนกองทัพที่กำลังพ่ายแพ้ข้าศึก
คล้ายเชลยศึกที่ถูกจับยึดตรึงเอาไว้บนไม้กางเขน
ความหวังบนฟางเส้นสุดท้ายค่อยๆเลือนหายไปตามโน๊ตเพลง
จนถึงวันที่กองทัพจักต้องยอมสงบศึกด้วยการแพ้ภัยในตัวเอง
ยิ่งล่าถอยฉันจึงเห็นระยะห่างที่พอเหมาะ
เมื่อค่อยๆลัดเลาะออกนอกเส้นทางฉันจึงมองเห็นจุดมุ่งหมาย
หากหินก้อนหนึ่งที่ถูกขว้างไปด้วยพละกำลังสุดเหยียดกาย
การเดินทางกลับมาของมัน
ย่อมต้องใช้เวลาในการลองผิดลองถูกไม่ต่างกัน
จนกว่าวันหนึ่งที่เธอมองเห็นสรรพสิ่ง
ความเป็นจริงที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้โลกอันน่าค้นหา
หากเธอไม่กำก้อนหินก้อนนั้นให้เจ็บมือไปตลอดเวลา
ก็แค่ปล่อยมันลงไปบนพื้นพสุธา
แล้วค่อยๆค้นหาความรู้สึกที่อยู่บนโลกอันแท้จริง
เมื่อค่อยๆลัดเลาะออกนอกเส้นทางฉันจึงมองเห็นจุดมุ่งหมาย
หากหินก้อนหนึ่งที่ถูกขว้างไปด้วยพละกำลังสุดเหยียดกาย
การเดินทางกลับมาของมัน
ย่อมต้องใช้เวลาในการลองผิดลองถูกไม่ต่างกัน
จนกว่าวันหนึ่งที่เธอมองเห็นสรรพสิ่ง
ความเป็นจริงที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้โลกอันน่าค้นหา
หากเธอไม่กำก้อนหินก้อนนั้นให้เจ็บมือไปตลอดเวลา
ก็แค่ปล่อยมันลงไปบนพื้นพสุธา
แล้วค่อยๆค้นหาความรู้สึกที่อยู่บนโลกอันแท้จริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น