ไดอารี่เล่มแดง

::: ไดอารี่เล่มแดง :::

หากเราเคยสังเกตกระดาษว่างๆ
ในไดอารี่ที่เราเริ่มเขียนมันมักจะมีสองหน้าเสมอ
หน้าหนึ่งคือสิ่งที่เราอยากเขียนมันลงไป
เพื่อเก็บความทรงจำและความรู้สึกดีๆให้คงอยู่
อีกหน้าหนึ่งคือกระดาษว่างๆหน้าที่เราอยากจะเว้น
และเก็บมันไว้เติมเต็มกับใครสักคน

ไดอารี่ทุกเล่มมักถูกจดบันทึกด้วยข้อความที่ไม่มีเสียง
บางหน้าถูกแต่งเติมด้วยดินสอหลากสีให้ดูมีสีสัน
ใครจะรู้บ้างว่าการจดจำความรู้สึกดีๆนั้น
บางครั้งมันกลับทำได้ยาก
เมื่อตัวอักษรที่ถูกเติมเต็มมิอาจกลั่นออกเป็นเสียง
ราวกับหน้ากระดาษอันเวิ้งว้าง
กำลังก่อตัวขึ้นความรู้สึกเพียงด้านเดียว
สุดท้ายแล้วกระดาษแผ่นหนาพร้อมตัวอักษรตัวโตๆ
เมื่อมิอาจเปลี่ยนแปลงบางสิ่งให้เป็นไปตามต้องการ

วันนั้นเธออาจมองเห็นแต่ตัวอักษรตัวหนา
ที่ถูกขีดฆ่าด้วยปากกาด้ามเดิมของตัวเอง
ความรู้สึกดีๆที่เคยจดบันทึกลงไป
จะกลับกลายเป็นลวดหนามที่ทิ่มแทงเข้าข้างหลังทะลุถึงหัวใจ
จนบันทึกเล่มสีแดงมิอาจคงเหลือไว้ซึ่งความรู้สึกดีๆ

เมื่อความห่างเหินเริ่มเจือจาง
ไดอารี่จึงถูกปล่อยทิ้งให้เคว้งคว้างอย่างไม่ใยดี
ยิ่งไปกว่านั้นความรู้สึกดีๆนั้นกลับแปรเปลี่ยนไป
ความทรงจำที่มีให้,สุดท้ายกลับหลงเหลือทิ้งไว้เพียงตัวอักษรที่รอวันให้ใครอีกคนเข้ามาหยิบอ่านมัน

เราเริ่มจดบันทึกความทรงจำเพื่อกักเก็บความรู้สึกดีๆ
และในบางทีเรากลับละทิ้งช่วงเวลาที่แสนดีนั้นไป
เราไม่สามารถคาดหวังสิ่งใดจากไดอารี่ที่เราฟูมฟัก
คงจะมีแต่เพียงความรัก(ในสิ่งที่ทำ) เท่านั้น
ที่จะทำให้ชีวิตเรานั้นเปลี่ยนไป