หนังสือรุ่น

::: หนังสือรุ่น :::

หากจะให้นึกถึงความทรงจำที่สวยงามแต่เลือนลางที่สุด
คงหนีไม่พ้นช่วงรอยต่อของการใช้ชีวิตตอนมัธยมปลาย
ชีวิตในวันวัยที่แฝงไปด้วยการตัดสินใจหลายๆอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินใจเลือกสถานที่ศึกษาแห่งใหม่
อนาคตที่ฝากฝังไว้กับคณะที่เรากำลังจะก้าวเข้าไป
ผมจำได้ดีว่าเวลานั้นพวกเราทุกคนล้วนขวนขวายในสิ่งที่ดีที่สุด
เราจึงต้องทุ่มเทเวลาและการฝึกฝนกันอย่างหนัก
เพื่อที่จะได้มีอนาคตที่สดใสอย่างที่ผู้ใหญ่คอยย้ำและตักเตือนให้ฟัง

วันวัยในมัธยมปลายมักมีเรื่องราวมากมายเกินกว่าที่คาดคิด
กิจกรรมมากมายล้วนทำให้เราเปิดเผยธาตุแท้กันอย่างไม่ต้องอาย
มิตรภาพจากเพื่อนสู่คนรักก็พิสูจน์ให้เห็นกันมานักต่อนักแล้ว
แต่ทว่าวันหนึ่ง,ความทรงจำเหล่านั้นกลับดูลางเลือน
เพื่อนที่เคยสนิทสนมกลับห่างหายและค่อยๆเดินหายไป
เพียงเพราะเราต่างมุ่งสู่ทางเดินชีวิตเส้นใหม่ที่แสนยาวไกล
และคงทำได้เพียงปล่อยทิ้งความทรงจำที่แสนดีนั้นไว้
ให้จมลึกลงไปในห้วงเวลาที่น่าจดจำนั้นตลอดกาล

บางทีเราอาจค้นพบสิ่งที่เรารักจากเรื่องราวที่เราเคยรู้จัก
ผมเพิ่งกลับมาเปิดเฟรนชิพที่เพื่อนสมัยมัธยมเขียนไว้ให้อีกครั้ง
ข้อความที่ฝากเอาไว้บนกระดาษร้อยปอนด์สีขาวที่เคยว่างเปล่า
บรรยายถึงสรรพคุณของตัวผมอย่างไม่มีเงื่อนไข
บางบทความฉุดกระชากให้ฉุกคิดถึงเหตุการณ์ในช่วงวันวานนั้น
เฟรนชิพบางแผ่นแอบสารภาพรักกันอย่างตรงไปตรงมา
และบางทีเราเองก็เป็นฝ่ายที่ยังไม่กล้าจะตอบรับคำถามนั้นกลับไป

หนึ่งในบทความที่เขียนซ้ำๆกันด้วยตัวอักษรตัวหนา
คือข้อความที่เพื่อนๆกำลังกล่าวหาว่าผมเป็นคนบ้าเสียงดนตรี
หากคราใดที่ได้ยินเสียงกีตาร์กับคำร้องที่โหยหวนดังขึ้นมาเมื่อไร
ทุกคนต่างชวนทึกทักกันไปเลยว่า
สัตว์ประหลาดที่ส่งเสียงคำรามอยู่หลังห้องคือผมแน่นอน

เมื่อกลับมาอ่านข้อความจากเพื่อนสนิทก็ยิ่งทำให้ภาพเก่าๆหวนคืน
ความบ้า ความซ่า ความสนุก ล้วนก่อร่างสร้างตัวมาเป็นเราในวันนี้
บางความทรงจำที่แสนนานกลับทำให้เรามีความสุขจนล้นปรี่
การค้นพบช่วงเวลาดีๆเกิดขึ้นได้ทุกที่ตราบที่เรายังไม่ลืมกัน

ผมเริ่มสะดุดตากับภาพวาดแผ่นหนึ่งในเฟรนชิพ
ภาพเด็กหนุ่มหัวเกรียนตาตี่โซโล่กีตาร์อย่างเมามัน
บนกระดาษแผ่นนี้ไม่มีข้อความใดๆถูกเขียนเหมือนแผ่นอื่นๆ
แต่ภาพนี้กลับทำให้ผมนึกถึงความทรงจำช่วงนั้นได้ชัดเจนที่สุด

แม้เราอาจห่างหายกันไปตามกาลและเส้นทางที่เลือกเดิน
แต่ภาพในวันนั้นจะถูกจดจำเอาไว้เสมอในส่วนลึก
หากวันใดวันหนึ่งที่เพื่อนมิอาจเห็นทางที่จะก้าวข้ามไปต่อ
อยากให้เพื่อนลองมองกลับมายังข้อความที่ฝากเอาไว้
ในกระดาษบันทึกความทรงจำ
ที่เราร่วมกันเขียนมันขึ้นมาจากเรื่องจริง