::: ระหว่างทาง :::
ฤาจริงแล้วเราทุกคนกำลังใช้ชีวิตบนแบบแผนที่ไม่แตกต่างกัน
เรายังคงตื่นนอนตอนเช้าเพื่อที่จะกลับเข้ามาพักผ่อนในยามดึก
เรายังคงรีบเร่งในยามสายและวิตกกังวลกับปัญหาในยามบ่าย
เรายังคงเคร่งเครียดกับงานที่ยากและจมปลักกับมันจนหมดเวลา
เรายังคงแสวงหาหนทางใหม่ๆและออกเดินทางไปยังสถานที่ไกลๆ
ทว่าท้ายที่สุดเรายังคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
และภาวนาว่าบางสิ่งบางอย่างมันจะเปลี่ยนแปลงไปตามที่เราต้องการ
เป้าหมายของทุกการเดินทางย่อมอยู่ไกลออกไปจนสุดสายตา
แหล่งธรรมชาติที่แปลกใหม่,ห้องพักขนาดใหญ่ที่สวยหรู
บรรยากาศตลาดยามเช้าที่น่าดู
อีกทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกที่ครบครัน
เรามักเลือกสถานที่พักผ่อนในบ้านพักที่แสนสบาย
เพียงหวังว่าความผ่อนคลายในครั้งนั้น
จะช่วยบรรเทาอาการเมื่อยล้าจากการทำงานหนัก
แต่ในทุกครั้งที่การเดินทางจบลงไปพร้อมกับเวลา
เรากลับเดินกลับเข้าไปในกรงถีบจักร
และยังคงวิ่งไล่ล่าความฝันอย่างนั้นด้วยวิธีเดิมๆ
แต่แล้วการเดินทางในครั้งนั้น
ก็ทำให้ผมค้นพบซองคำตอบจากคำถามที่ค้างคา
มีเพียงสองปัจจัยที่มักจะผลุดขึ้นมาก่อนออกเดินทาง
คำตอบแรกคือบรรยากาศรอบข้างที่เปลี่ยนไป
และสองคือบรรยากาศเก่าๆที่คุ้นเคย
ทว่าเราก็มักจะตัดสินใจบนพื้นฐานจากภาพในหัวที่ชัดเจนกว่า
บรรยากาศที่คุ้นเคยจึงมีส่วนได้ส่วนเสียไปมากกว่า
อาจเป็นเพราะอะไรๆที่คุ้นชินอาจจะทำให้อะไรๆเป็นเรื่องง่าย
และอะไรๆนั้นก็ทำให้เราไม่ได้เห็นอะไรๆที่มีมากกว่าที่เป็น
เราจึงมิอาจค้นพบโลกใบใหญ่ที่ผู้ยิ่งใหญ่หลายๆคนได้พบเห็น
การเดินทางทำให้เราเข้าใจว่าความสุขไม่ได้อยู่แค่ตรงสุดทาง
ความหมายของการเดินทางจึงเกิดขึ้นตอนบ่ายๆ
ระหว่างทางที่รถเคลื่อนออกจากเมืองหงสาวดีไปพะโค
แสงแดดอ่อนๆกับความอิ่มจากอาหารมื้อเที่ยง
เริ่มชักชวนให้หนังตาที่หนังหน่วงเริ่มหย่อนคล้อย
อีกทั้งรถตู้(ติดแอร์)ที่คณะเดินทางของเรานั่งมาตั้งแต่เช้า
ก็เริ่มต้านทานความร้อนจากแสงแดดข้างทางไม่ไหว
หากแต่นักเดินทางมิอาจหลับไหล
เพื่อพลาดความงามที่เกิดขึ้นจากสองข้างที่ดำเนินไป
ภาพผู้คน รถใหญ่ แตงโมบิ๊กไซด์ ที่ไม่คุ้นเคย
หากความฝันกำลังดำเนินในยามหลับ
ในขณะที่ความทรงจำกำลังถูกบันทึกเมื่อยามเราตื่น
เสียงบีบแตรจากรถที่สวนบนสองข้างทาง
กำลังช่วยทำให้นักเดินทางฟื้นคืน
ความทรงจำที่พวกเราร่วมกันเก็บบันทึกจึงเกิดขึ้นระหว่างทาง
เสียงบีบแตรบนถนนสายนี้ดูคล้ายรอยยิ้ม
ความถี่ของการบีบแตรและความซิ่งของรถตู้ของเรา
กำลังแปรผันตรงกันอย่างไม่ต้องตั้งคำถาม
ยิ่งเบียดแซงคันหน้าจึงยิ่งเริ่มหวาดเสียวเกินกว่าจะข่มตา
คณะเดินทางของเราจึงได้ใช้โอกาสนี้
เก็บความทรงจำที่เกิดขึ้นระหว่างทางอย่างไม่คุ้นเคย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น