::: STOP & REST :::
บ่อยครั้งที่ฉันเพียงแค่คิดอยากจะหยุด
ด้วยการก้าวถอยหลังไปยังจุดที่เพิ่งเดินจากมา
ครั้งนั้นความเคยชินทำให้สิ่งรอบข้างดูง่ายเหมือนจับวาง
ฉันสามารถควบคุมสรรพสิ่งข้างๆเพียงการคิดแล้วลงมือทำ
ในสถานที่ที่ความมั่นใจของฉันเกินพิกัด
กลับทำให้ห่วงยางดูอัตคัดรัดรอบพุงซะแน่นจนเกินไป
ด้วยขนาดของตัวฉันที่เติบโตขึ้นและดูสูงใหญ่
จึงไม่สามารถต้านทานการรัดแน่นของยางที่ไม่มั่นคง
ยางอาจขาดได้ในทุกเวลาที่ฉันขยับ
ความแคล่วคล่องที่เคยถนัดกลับดูเยื้องย่างและก้าวต่อไปไม่ไหว
ตอนนั้นฉันจำต้องสลัดความสบายส่วนตัวทิ้งออกไป
แล้วก้าวออกไปเผชิญโลกใบใหม่ที่มีพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศเดิม
เธออาจก้าวถอยหลังในวันที่เธอไม่มีทางให้ไปต่อ
เธออาจมัวท้อในวันที่การจราจรคับคั่งกลางสี่แยกหน้า
เธออาจแค่รอใครสักคนที่กำลังจะเดินผ่านเข้ามา
เธออาจมองท้องฟ้าวันเดียวกับที่ฉันเฝ้ามองดวงอาทิตย์ตกตอนเย็น
เธออาจนั่งรอคิวต่อรถที่หน้าบ้าน
เธอกำลังทำตัวยุ่มย่ามในตอนที่เดินตากฝน
เธออาจตัดพ้อกับความไม่น่าจีรังของตัวเองด้วยความวกวน
เธอกำลังผจญกับทางเดินกลับหลังที่ไม่มีวันจะทำให้ความฝันเป็นจริง
หากฉันเพียงแค่คิดตั้งใจจะหยุดเพื่อที่จะเดินต่อ
การเดินทางอาจทำให้ฉันท้อต่อสิ่งที่มันยังเป็นไปไม่ได้
เพียงเพราะอดีตได้สั่งสมประสบการณ์อันมากมาย
วันนี้ฉันจึงกำหนดอนาคตที่มั่นหมายด้วยปลายนิ้วของฉันเอง
ทว่าตอนนี้ฉันอาจล่วงรู้ว่าเธอเหนื่อย
อาจเป็นเพราะความเมื่อยล้าจากการแก้ปัญหาที่ยากยิ่งนัก
หากชีวิตคล้ายบทละครบทหนึ่งที่กำลังจะเข้าจุดไคลแมกหลัก
คืนนี้ฉันเพียงอยากให้เธอจงหยุดพัก
เพื่อพรุ่งนี้เราจะออกไปเผชิญโลกใบใหม่ที่มีพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศเดิม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น