::: DEEP SEA :::
นี่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่สายตาอันเวิ้งว้างได้ทอดยาวออกไปไกลสุดเส้นขอบฟ้า บนผืนนภามหาสมุทรสีครามจะมีอะไรให้น่าพิศวาสมากไปเสียกว่าความคิดของตัวเองที่วกวนและวนเวียนไปมาอย่างไม่รู้จบ
หนึ่งคำถามที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้แขนขาได้หยุดนิ่งลงและหลับใหลไปได้ชั่วขณะ หากการมีชีวิตที่ดีในตอนนี้มันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากการมีชีวิตที่ดีเหมือนแบบเมื่อวาน เราอาจจะไม่ได้ก้าวออกจากจุดที่ปิดตายในครั้งก่อนเพื่อหลบหนีการคุมขังอันแสนแนบเนียน แต่เราเพียงเลือกที่จะเปลี่ยนที่คุมขังแห่งใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม ในบรรยากาศและสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ที่ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันกว่าเดิม เราต่างยอมรับสภาพการถูกคุมขังแห่งนี้ไปโดยปริยาย เพียงเพราะการถูกคุมขังในสถานที่แห่งใหม่แห่งนี้มีผู้ลงทัณฑ์ที่สนิทชิดเชื้อกับตัวเรา ทว่ามันเหมือนกันแม้กระทั่งความคิดและหัวใจที่คล้ายจะเป็นของเราเอง
ทุกๆเหตุการณ์ที่ผันผ่านเป็นแรมปี นำทางให้เราเดินทางลงลึกไปกับการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น นั่นอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ทำให้เราได้มองเห็นโลกภายนอกที่กว้างขึ้น รวมไปถึงการได้พบปะผู้คนที่มากหน้าหลายตาขึ้นด้วย ทุกความหวัง ความหลัง ความทรงจำผนึกรวมเป็นเรื่องราวอันแสนมีค่า
การเดินทางค้นพบความสุขอาจไม่จำเป็นต้องเป็นการเดินทางออกไปให้สุดไกล แต่หากมันเป็นการเดินทางที่เราได้อยู่กับใครสักคนที่ทำให้เรามองเห็นคุณค่าของกันและกัน เมื่อเราต่างใช้เวลาร่วมแชร์ความรู้สึกที่ดีต่อกัน ความทรงจำในครั้งนั้นจะให้ค่าและมีความหมายยิ่งไปกว่าทุกๆวันวานที่เลยผ่านไป
ทะเลยังคงเงียบเหงาและอ้างว้างเหมือนทุกวันที่มันเคยเป็น เราอาจไม่รู้ในความเงียบสงบของมันจะแฝงไปด้วยเกลียวคลื่นใต้น้ำที่รอการปะทุอยู่อีกกี่ระลอก ท่ามกลางชีวิตของเราก็ต้องหมั่นคอยหลบหลีกต่อมรสุมที่พัดพาเข้ามาใหม่อีกหลายๆครั้งจนกว่าจะถึงฟากฝั่งที่ปลอดภัย หากวันนี้เราเองคงไม่ต่างไปจากท้องทะเลในยามสงบ ที่เฝ้ามองท้องฟ้าอันกว้างใหญ่สาดทอแสงกับพื้นนภาจนเกิดการผสมเป็นสีคราม ความงดงามครั้งใหม่อาจอยู่ตรงปลายหางตาของเราเอง
หลากหลายเหตุผลที่ทำให้ชีวิตเติบโตมาจนถึงวันนี้ คงไม่สลักสำคัญไปกว่าการใช้ลมหายใจในตอนนี้ให้เกิดคุณค่าไปกับสิ่งไหน การเดินทางในวันก่อนสั่งสอนให้เรากล้าที่จะหลุดพ้นจากสิ่งที่เคยเป็นพาลภัย คงคล้ายกับท้องทะเลที่วิ่งขนาบไปกับพื้นฟ้าที่กว้างไกล คือคำถามที่เรากำลังเสาะแสวงหามันต่อไปทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันเติมเต็ม
เมื่อได้หยุดเราจะค้นพบว่าทะเลไม่ได้เงียบเหงาอย่างที่คิด เกลียวคลื่นประสานกันมาติดๆกับลมทะเลที่พัดมาไหวๆ แสงแดดอันเล่าร้อนผนวกรวมกับเมฆสีคล้ำที่ลอยอยู่ไม่ไกล พื้นสีครามตรงหน้ากำลังเคลื่อนไหวโดยที่ไม่อยากให้ใครรู้ตัว
เราอาจทำได้แต่ยืนมองและเฝ้าเอาโทษแต่สิ่งที่มองไม่เห็น แม้ความจริงธรรมชาติได้สรรค์สร้างองค์ประกอบที่ควรจะเป็นอย่างไม่ต้องแก้ไข เพียงแค่เราไม่เคยได้ใช้ความรู้สึกลึกๆที่เก็บซ่อนลึกอยู่ข้างใน คงถึงเวลาแล้วที่เราจะเปิดหัวใจที่ซ่อนลึกอยู่ใต้ท้องมหาสมุทรแห่งนั้น ออกมาให้เห็นกันซึ่งๆหน้า เพื่อที่เราจะได้ค้นพบคำตอบที่ต่างคนต่างคลำทางค้นหากันมานานแสนนาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น