ปิ๊ก..ป๊อกๆ..ป่อก..ปิ๊ก..ปิ๊ก..ป๊อกๆ
เสียงไม้เนื้อแข็งกระทบกันเป็นเสียงสัญญาณเรียกนักเดินทางผู้หิวโหยตื่นขึ้นจากความฝันในครั้งคืนก่อน เช้าวันนี้รถขายก๋วยเตี๋ยวหมูแดงกำลังเคลื่อนตัวจากต้นซอยเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกลับมอบกลิ่นไออุ่นจากน้ำซุปหอมๆ
ครั้นนึกไปถึงเมื่อสิบกว่าปีก่อน รถขายก๋วยเตี๋ยวของพี่สาวแปลกหน้าคนนี้ยังขับเคลื่อนด้วยสองเท้าปั่นอยู่ แต่บัดนี้การขับเคลื่อนด้วยกำลังขากลับแปรเปลี่ยนเป็นกำลังมือที่ใช้ในการบิดคันเร่งแทน
ก๋วยเตี๋ยวร้อนๆพร้อมเสริฟกับชิ้นหมูแดง รูปร่างหน้าตา และรสชาติยังคงทนถาวร ความอร่อยคงไม่ต้องพูดถึง เพราะพันธสัญญาที่เรามีติดต่อกันมาเกือบสิบปีเป็นเครื่องยืนยันความพิถีพิถันของรสชาติได้เป็นอย่างดี
สิบปี !
เสียงกระซิบเบาๆจากชามก๋วยเตี๋ยวผุดขึ้นมาพร้อมกับไอร้อนที่พวยพุ่ง
หากคนคนหนึ่งจะทำงานแบบเดิมๆไปเกินกว่าสิบปี ฤาเขาจะยังทนอยู่ได้นานแค่ไหน หลายครั้งหลายคนต้องการผลักดันตัวเองเพื่อให้เดินไปยังจุดหมายต่อไปให้เร็วที่สุด จุดหมายที่เป็นเปรียบเสมือนความรับผิดชอบที่มากขึ้น ความท้าทายที่มากขึ้น และที่ขาดไม่ได้กับเงินตอบแทนที่สูงขึ้นตามไป
แล้วจะยิ่งดีแค่ไหนหากการเปลี่ยนแปลงหน้าที่การงานนั้น นำพาเราไปพร้อมกับความสวยงามของสิ่งรอบตัว ผู้คน สังคม และเวลา
หากกลับกันถ้าการมีความรับผิดชอบที่มากขึ้น ความท้าทายที่มากขึ้น และเงินตอบแทนที่มากขึ้นกลับแปรผกผันตรงกับเวลาที่ต้องการเหลือไว้ให้ครอบครัวหรือคนที่เรารัก
วันนั้นเราอาจจะไม่เรียกสิ่งเหล่านี้ว่า 'ความสำเร็จ' ก็ได้
(2)
ปิ๊ก..ป๊อกๆ..ป่อก..ปิ๊ก..ปิ๊ก..ป๊อกๆ
เสียงไม้เนื้อแข็งถูกเคาะดังขึ้นอีกครั้ง เพื่อเป็นสัญญาณของการจากลากันในวันนี้
ก๋วยเตี๋ยวที่สั่งมาเริ่มจะเย็นฉืดไปพร้อมกับอากาศที่ดูหนาวเย็นในเช้านี้ รถก๋วยเตี๋ยวของพี่สาวแปลกหน้าก็กำลังจะเคลื่อนที่ไปขายต่อ ณ สถานที่แห่งใหม่ การเดินทางของรถก๋วยเตี๋ยวติดเครื่องยนต์ในวันนี้คงยังอีกยาวไกล
ผมดีใจกับพี่สาวแปลกหน้าคนนี้ที่สามารถค้นพบสิ่งที่ตัวเองต้องการตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน เขามีความเชื่อศรัทธาที่จะขายก๋วยเตี๋ยวต่อไป ผมอาจจะไม่ต้องเดินไปถามตัวต่อตัวกับพี่สาวว่า เขาไม่คิดจะไปหาอาชีพสบายๆเงินเยอะๆกว่านี้ทำเหรอ
นั่นอาจจะทำให้พี่สาวหยิบไม้เนื้อแข็งนั้นมาเคาะให้ดังขึ้นอีกครั้งเพื่อแปลเป็นข้อความเงียบๆว่า
"หากวันไหนที่พี่เลิกขายก๋วยเตี๋ยว วันนั้นคงเป็นวันที่หมดรักกับสิ่งที่พี่หลงใหลทีสุด และการทำก๋วยเตี๋ยวให้อร่อยคือสิ่งนั้น"
ผมกลับไปนึกถึงประโยคหนึ่งที่พี่นิ้ว(กลม)เคยฝากไว้ในหนังสือการเดินทางไปโตเกียว โอโต้ซังบุคคลหนึ่งในหนังสือได้พูดไว้ ว่า
"ทุกวันคือก้าวเริ่มต้น ไม่เคยคิดว่าทำมาสิบกว่าปีแล้ว"
แล้วพวกเราล่ะ หมดรักกับสิ่งที่ทำอยู่หรือยัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น