ล้านนาแค่ขยิบตา #
(ขยิบตาครั้งที่สิบเอ็ด)
ณ โลกดนตรี
เดินออกมาจากประตูวัดพระธาตุลำปางหลวงไม่ไกล มีชุมชนตลาดเล็กๆที่ตั้งเรียงรายกันอยู่อย่างไม่หนาแน่นนัก
บรรยากาศตลาดที่นี่ดูเงียบเชียบกว่าตลาดที่เราเคยพบเห็นกัน ผมจ้องมองขนมอย่างหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายข้าวแต๋นน้ำแตงโมแถวบ้านเรา แปลกที่ขนมชนิดนี้ถูกตั้งเรียงรายตั้งแต่ฝั่งด้านนอกจนถึงด้านใน ด้วยความเคยชินที่ชินชาผสมปนเปกับความรู้สึกที่มีต่อขนมประเภทนี้ว่าเคยทานบ่อยแล้ว จึงทำให้ผมเมินเฉยและพยายามเดินเข้าไปค้นหาของฝากอย่างอื่นต่อ
แว่วเสียงพิณดังมาจากปากทางเข้าอีกทาง หัวใจนักดนตรีเก่าอย่างผมไม่รีรอที่จะรีบเดินตามไปดูวงดนตรีรุ่นใหญ่ที่มาเปิดการแสดงที่นี่
กลองหนึ่งชุด ซอหนึ่งตัว พิณสองตัว อุปกรณ์ครบสรรพพร้อมแสดงสด แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะขาดก็แต่เพียงจำนวนผู้เล่นให้ครบวง
คุณลุงสูงอายุคนหนึ่งกำลังโซโล่พิณไม้เก่าๆด้วยตัวโน๊ตที่สละสลวย ผมจำได้ดีว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่พวกเราทุกคนต้องรู้จัก รอยยิ้มของคุณลุงถูกตีพิมพ์ไว้กับตัวโน๊ตทุกตัวที่ส่งเสียงออกมา เสียงพิณคอยขับกล่อมให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมา
นี่อาจจะไม่ใช่เพลงที่ไพเราะที่สุด แต่เมื่อได้ยินเพลงนี้แล้วกลับทำให้ผมเริ่มคิดถึงใครคนหนึ่ง
ภาพของคุณลุงทำให้ผมย้อนนึกไปถึงสมัยฟอร์มวงขึ้นเล่นดนตรีครั้งแรกในงานขอบคุณรุ่นพี่ที่คณะ วงเราไม่มีอะไรพร้อม แม้แต่จำนวนสมาชิกภายในวง ตอนนั้นพวกเราคิดเพียงอย่างเดียวว่าพวกเรามีความสุขที่ได้ลงมือทำและจะทำให้การแสดงครั้งนั้นออกมาให้ดีที่สุด
วงดนตรีของเราจะไม่มีมือกลอง แต่ด้วยความใจดีของรุ่นพี่ที่อาสามาช่วยเหลือ จึงทำให้การแสดงวันนั้นผ่านฉลุย
วันนั้นทำให้ผมเข้าใจว่า แม้ว่าวงดนตรีจะมีมือกีตาร์ที่เก่งขั้นเทพ มีมือเบสที่สะบัดนิ้วได้พริ้วไหว หรือมีนักร้องนำที่หน้าตาหล่อในระยะไกล ก็ไม่สามารถบรรลุเป้าหมายที่ทุกๆคนต้องการได้เหมือนกัน เฉกเช่นภาพที่สวยงามล้วนเกิดจากการผสมสีที่แตกต่างกัน
ในชีวิตจริงก็เช่นกัน หากบางทีเราเกิดสงสัยว่าเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่และชัดเจนเริ่มห่างออกไป เราอาจจะลองหันกลับมามองผู้คนรอบกายที่คอยสนับสนุนเรา ลองถามพวกเขาว่ายังพร้อมร่วมบรรเลงบทเพลงแห่งชีวิตด้วยกันอยู่ไหม
ตอนนี้ผมยอมรับว่าผมไม่สามารถยืนโซโล่กีตาร์เดี่ยวๆเพียงลำพังให้เพลงออกมาไพเราะได้โดยปราศจากผู้คนที่คอยยืนอยู่เคียงข้างกัน
ผมขอยกนิ้วแบนๆให้คุณลุงที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้ผมไม่มีเวลาพอที่จะแบกกีตาร์เข้าไปร่วมบรรเลงกับคุณลุงได้ แต่อย่างน้อยคุณลุงก็ได้ส่งมอบบทเพลงที่ล้ำค่าให้กับพวกเรา
ขอบคุณสำหรับบทเพลงลอยกระทง
และพวกเราจะออกเดินทางไปลอยกระทงตามความหมายที่คุณลุงฝากไว้ในบทเพลงด้วยกัน
(ขยิบตาครั้งที่สิบเอ็ด)
ณ โลกดนตรี
เดินออกมาจากประตูวัดพระธาตุลำปางหลวงไม่ไกล มีชุมชนตลาดเล็กๆที่ตั้งเรียงรายกันอยู่อย่างไม่หนาแน่นนัก
บรรยากาศตลาดที่นี่ดูเงียบเชียบกว่าตลาดที่เราเคยพบเห็นกัน ผมจ้องมองขนมอย่างหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายข้าวแต๋นน้ำแตงโมแถวบ้านเรา แปลกที่ขนมชนิดนี้ถูกตั้งเรียงรายตั้งแต่ฝั่งด้านนอกจนถึงด้านใน ด้วยความเคยชินที่ชินชาผสมปนเปกับความรู้สึกที่มีต่อขนมประเภทนี้ว่าเคยทานบ่อยแล้ว จึงทำให้ผมเมินเฉยและพยายามเดินเข้าไปค้นหาของฝากอย่างอื่นต่อ
แว่วเสียงพิณดังมาจากปากทางเข้าอีกทาง หัวใจนักดนตรีเก่าอย่างผมไม่รีรอที่จะรีบเดินตามไปดูวงดนตรีรุ่นใหญ่ที่มาเปิดการแสดงที่นี่
กลองหนึ่งชุด ซอหนึ่งตัว พิณสองตัว อุปกรณ์ครบสรรพพร้อมแสดงสด แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะขาดก็แต่เพียงจำนวนผู้เล่นให้ครบวง
คุณลุงสูงอายุคนหนึ่งกำลังโซโล่พิณไม้เก่าๆด้วยตัวโน๊ตที่สละสลวย ผมจำได้ดีว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่พวกเราทุกคนต้องรู้จัก รอยยิ้มของคุณลุงถูกตีพิมพ์ไว้กับตัวโน๊ตทุกตัวที่ส่งเสียงออกมา เสียงพิณคอยขับกล่อมให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปมา
นี่อาจจะไม่ใช่เพลงที่ไพเราะที่สุด แต่เมื่อได้ยินเพลงนี้แล้วกลับทำให้ผมเริ่มคิดถึงใครคนหนึ่ง
ภาพของคุณลุงทำให้ผมย้อนนึกไปถึงสมัยฟอร์มวงขึ้นเล่นดนตรีครั้งแรกในงานขอบคุณรุ่นพี่ที่คณะ วงเราไม่มีอะไรพร้อม แม้แต่จำนวนสมาชิกภายในวง ตอนนั้นพวกเราคิดเพียงอย่างเดียวว่าพวกเรามีความสุขที่ได้ลงมือทำและจะทำให้การแสดงครั้งนั้นออกมาให้ดีที่สุด
วงดนตรีของเราจะไม่มีมือกลอง แต่ด้วยความใจดีของรุ่นพี่ที่อาสามาช่วยเหลือ จึงทำให้การแสดงวันนั้นผ่านฉลุย
วันนั้นทำให้ผมเข้าใจว่า แม้ว่าวงดนตรีจะมีมือกีตาร์ที่เก่งขั้นเทพ มีมือเบสที่สะบัดนิ้วได้พริ้วไหว หรือมีนักร้องนำที่หน้าตาหล่อในระยะไกล ก็ไม่สามารถบรรลุเป้าหมายที่ทุกๆคนต้องการได้เหมือนกัน เฉกเช่นภาพที่สวยงามล้วนเกิดจากการผสมสีที่แตกต่างกัน
ในชีวิตจริงก็เช่นกัน หากบางทีเราเกิดสงสัยว่าเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่และชัดเจนเริ่มห่างออกไป เราอาจจะลองหันกลับมามองผู้คนรอบกายที่คอยสนับสนุนเรา ลองถามพวกเขาว่ายังพร้อมร่วมบรรเลงบทเพลงแห่งชีวิตด้วยกันอยู่ไหม
ตอนนี้ผมยอมรับว่าผมไม่สามารถยืนโซโล่กีตาร์เดี่ยวๆเพียงลำพังให้เพลงออกมาไพเราะได้โดยปราศจากผู้คนที่คอยยืนอยู่เคียงข้างกัน
ผมขอยกนิ้วแบนๆให้คุณลุงที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้ผมไม่มีเวลาพอที่จะแบกกีตาร์เข้าไปร่วมบรรเลงกับคุณลุงได้ แต่อย่างน้อยคุณลุงก็ได้ส่งมอบบทเพลงที่ล้ำค่าให้กับพวกเรา
ขอบคุณสำหรับบทเพลงลอยกระทง
และพวกเราจะออกเดินทางไปลอยกระทงตามความหมายที่คุณลุงฝากไว้ในบทเพลงด้วยกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น