ล้านนาแค่ขยิบตา #
(ขยิบตาครั้งที่แปด)
ณ เสื่อผืนเดียวกัน
สมาชิกร่วมเดินทางกว่า 20 ชีวิตกำลังเดินจ้ำเข้าไปยังใจกลางของลานกว้าง เสื่อเพียงหนึ่งผืนก็เพียงพอที่จะใช้เป็นหลักประกันจับจองพื้นที่่การปล่อยโคมในคืนนี้ พื้นที่ที่เราจับจองไว้ค่อนข้างจะอยู่ไกลจากปรัมพิธี แต่ก็เป็นพื้นที่ที่สามารถแยกตัวออกมาถ่ายภาพด้านนอกได้ง่ายทีเดียว
ขณะที่พวกเรานั่งรอให้แสงอาทิตย์มืดลง วงเสวนาข้าวเหนียวหมูปิ้งก็เริ่มต้นขึ้น พวกเราจะเก็บภาพคืนนี้อย่างไร มุมไหนพอจะเก็บภาพสวยๆได้ กลายเป็นหัวข้อหลักที่ผมเริ่มชักกังวลใจ ขณะที่ในอุ้งมือก็มีแค่กล้องกับเลนส์ระยะ 18-55 mm ขาตั้งกล้องที่เตรียมไว้ก็ดันลืมไว้ที่บ้าน
ผมเริ่มทำใจก่อนจะใช้เอื้อมมือข้างขวาหยิบหมูปิ้งมาเติมพลังงานต่อ
"คราวนี้มาถึงตอนถ่ายภาพ ต้องตั้งสติให้ดี
การควบคุมกล้องที่คล่องมือจะช่วยให้เราไม่ต้องพะวังมากนัก
เพราะมันจะเร็วจริงๆแป๊บเดียวไม่ถึง20วินาที
โคมทั้งหมดที่ปล่อยพร้อมกันก็จะลอยไปไกลสุดฟ้าเลยทีเดียว
ค่าที่ตั้งไว้ที่ผมถ่ายมาคือผมใช้วิธีดัน ISO สูงๆขึ้นมารอไว้เลย
เพื่อให้ได้สปีดที่มันสูงๆ ขึ้นมาหน่อย"
ผมกำลังสะบัดนิ้วบนหน้าจอมือถือ เพื่อเลื่อนอ่านคำแนะนำของพี่ชายหัวหน้าทริปที่มีประสบการณ์การถ่ายภาพ ณ ที่แห่งนี้มาก่อน
แสงจากธรรมชาติค่อยๆมืดลง หลอดไฟรอบลานกว้างเริ่มเปล่งแสง ผมกำลังขยับนิ้วมือแบนๆสะกิดปุ่มสีดำบนกล้องถ่ายรูปเพิ่มสปีดชัตเตอร์ให้สูงขึ้นตามคำแนะนำของรุ่นเก๋า
ความวุ่นวายบนลานกว้างค่อยๆเงียบลงเมื่อพิธีกรเริ่มกล่าวคำอาราธนาเพื่อเริ่มต้นพิธีกฐินอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้
ความเงียบสงัดชวนให้ผมเริ่มนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้
หลายครั้งที่การพบเจอกันไม่ได้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ
เมื่อ 24 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เราต่างเป็นแค่คนแปลกหน้าที่โดยสารรถตู้คันเดียวกัน เพื่อมายลโยมความสวยงามของพีธีกรรมในค่ำคืนนี้
ต่างคน ต่างที่มา ต่างประสบการณ์ ต่างความคิด ต่างไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมาเจอกันที่นี่ ผมเก็บคำถามนี้ไว้อย่างเงียบงัน และเริ่มหันกลับไปยังวงเสวนาที่มีคนแปลกหน้าหลายคนที่นั่งรายรอบอยู่ เราต่างสรวลเสเฮฮาตามประสาคนแปลกหน้ากันอีกครั้ง
ไม่นานนักเวลาที่ทุกคนเฝ้ารอคอยก็มาถึง เมื่อพิธีกรเริ่มให้สัญญาณจุดโคม ผู้คนบนลานกว้างต่างลุกฮือกันหยิบโคมกระดาษสีขาวมาอังกับคบไฟที่ถูกจุดรออยู่บนลานกว้าง
แค่ 20 วินาทีเท่านั้น ผมท่องจนขึ้นใจพร้อมทั้งรีบคว้ากล้องขึ้นมาอย่างไม่รีรอ เพื่อรอเก็บภาพครั้งหนึ่งที่ควรจดจำนี้ เสียงนับถอยหลังที่ไม่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังชวนให้ผมต้องรีบกลับหลังหันไปมองในทันที เบื้องหลังที่ปรากฏคือภาพคู่รักคู่หนึ่งในชุดแต่งงานกำลังส่งโคมยี่เป็งสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นสู่ท้องฟ้า เปลวไฟตรงเบื้องหน้ากำลังทอแสงสะท้อนกับชุดที่พวกเขาสวมใส่เป็นประกายแวววับจับตา ณ ตอนนี้ความรักของทั้งคู่มีพยานมากมายล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า
เสียงชัตเตอร์ของผมเริ่มรัวถี่ขึ้นๆ ความทรงจำกำลังถูกบีบบันทึกลงในการ์ดที่มีความจุมากมาย เสียงเพลงจากเวทีเริ่มเคล้าคลอขึ้นให้ทุกคนได้ดื่มด่ำความสวยงามในค่ำคืนนี้
โคมทุกดวงกำลังส่องแสงบนท้องฟ้าเป็นพยานในการพบเจอกันของทุกคน
ผมพบคำตอบแล้วว่าการพบเจอกันในวันนี้ไม่ได้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ
(ขยิบตาครั้งที่แปด)
ณ เสื่อผืนเดียวกัน
สมาชิกร่วมเดินทางกว่า 20 ชีวิตกำลังเดินจ้ำเข้าไปยังใจกลางของลานกว้าง เสื่อเพียงหนึ่งผืนก็เพียงพอที่จะใช้เป็นหลักประกันจับจองพื้นที่่การปล่อยโคมในคืนนี้ พื้นที่ที่เราจับจองไว้ค่อนข้างจะอยู่ไกลจากปรัมพิธี แต่ก็เป็นพื้นที่ที่สามารถแยกตัวออกมาถ่ายภาพด้านนอกได้ง่ายทีเดียว
ขณะที่พวกเรานั่งรอให้แสงอาทิตย์มืดลง วงเสวนาข้าวเหนียวหมูปิ้งก็เริ่มต้นขึ้น พวกเราจะเก็บภาพคืนนี้อย่างไร มุมไหนพอจะเก็บภาพสวยๆได้ กลายเป็นหัวข้อหลักที่ผมเริ่มชักกังวลใจ ขณะที่ในอุ้งมือก็มีแค่กล้องกับเลนส์ระยะ 18-55 mm ขาตั้งกล้องที่เตรียมไว้ก็ดันลืมไว้ที่บ้าน
ผมเริ่มทำใจก่อนจะใช้เอื้อมมือข้างขวาหยิบหมูปิ้งมาเติมพลังงานต่อ
"คราวนี้มาถึงตอนถ่ายภาพ ต้องตั้งสติให้ดี
การควบคุมกล้องที่คล่องมือจะช่วยให้เราไม่ต้องพะวังมากนัก
เพราะมันจะเร็วจริงๆแป๊บเดียวไม่ถึง20วินาที
โคมทั้งหมดที่ปล่อยพร้อมกันก็จะลอยไปไกลสุดฟ้าเลยทีเดียว
ค่าที่ตั้งไว้ที่ผมถ่ายมาคือผมใช้วิธีดัน ISO สูงๆขึ้นมารอไว้เลย
เพื่อให้ได้สปีดที่มันสูงๆ ขึ้นมาหน่อย"
ผมกำลังสะบัดนิ้วบนหน้าจอมือถือ เพื่อเลื่อนอ่านคำแนะนำของพี่ชายหัวหน้าทริปที่มีประสบการณ์การถ่ายภาพ ณ ที่แห่งนี้มาก่อน
แสงจากธรรมชาติค่อยๆมืดลง หลอดไฟรอบลานกว้างเริ่มเปล่งแสง ผมกำลังขยับนิ้วมือแบนๆสะกิดปุ่มสีดำบนกล้องถ่ายรูปเพิ่มสปีดชัตเตอร์ให้สูงขึ้นตามคำแนะนำของรุ่นเก๋า
ความวุ่นวายบนลานกว้างค่อยๆเงียบลงเมื่อพิธีกรเริ่มกล่าวคำอาราธนาเพื่อเริ่มต้นพิธีกฐินอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้
ความเงียบสงัดชวนให้ผมเริ่มนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้
หลายครั้งที่การพบเจอกันไม่ได้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ
เมื่อ 24 ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เราต่างเป็นแค่คนแปลกหน้าที่โดยสารรถตู้คันเดียวกัน เพื่อมายลโยมความสวยงามของพีธีกรรมในค่ำคืนนี้
ต่างคน ต่างที่มา ต่างประสบการณ์ ต่างความคิด ต่างไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมาเจอกันที่นี่ ผมเก็บคำถามนี้ไว้อย่างเงียบงัน และเริ่มหันกลับไปยังวงเสวนาที่มีคนแปลกหน้าหลายคนที่นั่งรายรอบอยู่ เราต่างสรวลเสเฮฮาตามประสาคนแปลกหน้ากันอีกครั้ง
ไม่นานนักเวลาที่ทุกคนเฝ้ารอคอยก็มาถึง เมื่อพิธีกรเริ่มให้สัญญาณจุดโคม ผู้คนบนลานกว้างต่างลุกฮือกันหยิบโคมกระดาษสีขาวมาอังกับคบไฟที่ถูกจุดรออยู่บนลานกว้าง
แค่ 20 วินาทีเท่านั้น ผมท่องจนขึ้นใจพร้อมทั้งรีบคว้ากล้องขึ้นมาอย่างไม่รีรอ เพื่อรอเก็บภาพครั้งหนึ่งที่ควรจดจำนี้ เสียงนับถอยหลังที่ไม่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังชวนให้ผมต้องรีบกลับหลังหันไปมองในทันที เบื้องหลังที่ปรากฏคือภาพคู่รักคู่หนึ่งในชุดแต่งงานกำลังส่งโคมยี่เป็งสีขาวบริสุทธิ์ขึ้นสู่ท้องฟ้า เปลวไฟตรงเบื้องหน้ากำลังทอแสงสะท้อนกับชุดที่พวกเขาสวมใส่เป็นประกายแวววับจับตา ณ ตอนนี้ความรักของทั้งคู่มีพยานมากมายล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า
เสียงชัตเตอร์ของผมเริ่มรัวถี่ขึ้นๆ ความทรงจำกำลังถูกบีบบันทึกลงในการ์ดที่มีความจุมากมาย เสียงเพลงจากเวทีเริ่มเคล้าคลอขึ้นให้ทุกคนได้ดื่มด่ำความสวยงามในค่ำคืนนี้
โคมทุกดวงกำลังส่องแสงบนท้องฟ้าเป็นพยานในการพบเจอกันของทุกคน
ผมพบคำตอบแล้วว่าการพบเจอกันในวันนี้ไม่ได้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น