ล้านนาแค่ขยิบตา #
(ขยิบตาครั้งที่เก้า)
ณ ห้องแห่งความฝันบนดอยเตี้ยๆ
ภาพเลือนลางของโคมนับพันบนท้องฟ้ายังคงล่องลอยอยู่ในความฝัน ผู้คนมิตรภาพ และความทรงจำช่วยแต่งเติมให้ความฝันนั้นมีความหมาย คงจะดีหากความฝันสามารถทดเวลาบาดเจ็บได้นานเท่านาน เพื่อให้พวกเราได้ใช้มันเพื่อซ่อมแซมบาดแผลที่สึกหรอจากข้อผิดพลาดที่ผ่านมา
...ปี๊บ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ...
ต้นตอของเสียงประหลาดเริ่มดังมาจากหัวเตียง
ขณะนี้เป็นเวลาตี 5 ครึ่งของเช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะเย็นสบาย เช้านี้พวกเรากำลังจะออกเดินทางไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ณ ดอยเตี้ยๆที่ภาษาเหนือเรียกว่า "ม่อน"
ออกเดินทางจากตัวเมืองไม่ถึง 45 นาที ตอนนี้ผมและเหล่าเพื่อนๆร่วมทริปกำลังยืนจังก้าท้าลมหนาวที่พัดมาเอื่อยๆ ในอุ้งมือยังคงถือกล้องของตนไว้อย่างมั่น แม้จะมีอาการปากสั่นขาสั่นจากลมที่เข้ามาปะทะบ้างก็ตาม
ต่อจากวินาทีนี้เราจะออกสำรวจความทรงจำบนดอยเตี้ยๆนี้กัน
ดอกไม้เมืองหนาวกำลังชูช่อโบกสะบัดไปตามแรงลม หยดน้ำจากคืนก่อนยังคงทิ้งร่องรอยไว้ที่ยอดใบอ่อน ความเงียบสงบของธรรมชาติชวนให้ผมกลับไปมองการใช้ชีวิตในวันปกติ นานเท่าไรแล้วที่เราลืมรับรู้ความอบอุ่นจากแสงแดด อากาศบริสุทธิ์จากต้นไม้ใหญ่ เสียงไพเราะของนกที่เกาะอยู่บนสายไฟ ฤาบางทีเราอาจจะมองข้ามความสุขที่กำลังค้นหากันอยู่ก็ได้
เสียงเด็กแจ่วๆดังอยู่เบื้องหลัง เหล่าเด็กน้อยเด็กใหญ่ในชุดชาวดอยกำลังโพสท่าเป็นนายแบบนางแบบให้แก่นักท่องเที่ยว ความน่ารัก + ความไร้เดียงสาของน้องๆทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างส่งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้แก่กันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ภาพรอยยิ้มเหล่านี้ทำให้ผมนึกไปถึงภาพยนตร์เรื่องหนึ่งสมัยยังเป็นนักศึกษา
เมื่อปี พ.ศ. 2543 Pay it Forward คือภาพยนตร์ที่เข้ามาเปลี่ยนความคิดของคนผู้ร่วมอาศัยบนโลกใบเดียวกัน เรื่องราวกล่าวถึงคุณครูวิชาสังคมศึกษาคนหนึ่งที่ตั้งโจทย์ให้นักเรียนในชั้นคิดหาวิธีเปลี่ยนโลกของเราให้ดีขึ้น นักเรียนหญิงคนแรกเริ่มตอบว่าจะเอาใบปลิวรณรงค์เรื่องการรีไซเคิลไปแปะไว้ตามซุปเปอร์มาร์เก็ต เด็กผู้ชายคนที่สองบอกว่าจะเปิดเวบไซด์ชวนชาวจีนมากระโดดพร้อมกันให้แกนโลกเปลี่ยน และก็มาถึงคำตอบของเด็กน้อย เทรเวอร์ แม็คคินนีย์ ที่กล่าวถึงวิธี Pay it forward ไว้อย่างแยบยล กล่าวคือเมื่อคนหนึ่งคนได้รับความช่วยเหลือ คนคนนั้นจะส่งต่อความช่วยเหลือเหล่านั้นไปให้อีก 3 คน และการส่งต่อความดีนี้จะไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งการส่งต่อความดีมีมากขึ้นเท่าไรโลกของเราก็จะสวยงามยิ่งขึ้นเท่านั้น
ผมรัวชัตเตอร์จำนวนนับไม่ถ้วนเพื่อเก็บรอยยิ้มเหล่านี้ ไว้ส่งต่อให้เพื่อนๆได้สัมผัสกับบรรยากาศที่น่าจดจำ ภาพรอยยิ้มที่นี่ดูจริงใจและมีความหมาย ก่อนที่รถตู้จะพาพวกเราลงจากดอยสู่พื้นราบ ผมเริ่มหยิบสมุดบันทึกปกสีน้ำตาลมาจดบันทึกคำนิยามของรอยยิ้มบนม่อนแจ่มนี้ลงไป
"ไม่ต้องใช้เงินมากมายเพื่อซื้อหามาครอบครอง
ไม่ต้องใช้สองขาเดินเสาะหาด้วยความยากลำบาก
ไม่ต้องอดทนรอคอยนานแสนนานจนกว่าจะได้มา
ไม่ต้องใช้เวลาทั้งหมดในชีวิตเพื่อค้นพบว่าคำตอบเหล่านั้นอยู่ที่หัวใจเรา"
และรอยยิ้มนั้นก็เป็นของเราเช่นกัน
(ขยิบตาครั้งที่เก้า)
ณ ห้องแห่งความฝันบนดอยเตี้ยๆ
ภาพเลือนลางของโคมนับพันบนท้องฟ้ายังคงล่องลอยอยู่ในความฝัน ผู้คนมิตรภาพ และความทรงจำช่วยแต่งเติมให้ความฝันนั้นมีความหมาย คงจะดีหากความฝันสามารถทดเวลาบาดเจ็บได้นานเท่านาน เพื่อให้พวกเราได้ใช้มันเพื่อซ่อมแซมบาดแผลที่สึกหรอจากข้อผิดพลาดที่ผ่านมา
...ปี๊บ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ...
ต้นตอของเสียงประหลาดเริ่มดังมาจากหัวเตียง
ขณะนี้เป็นเวลาตี 5 ครึ่งของเช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะเย็นสบาย เช้านี้พวกเรากำลังจะออกเดินทางไปสูดอากาศบริสุทธิ์ ณ ดอยเตี้ยๆที่ภาษาเหนือเรียกว่า "ม่อน"
ออกเดินทางจากตัวเมืองไม่ถึง 45 นาที ตอนนี้ผมและเหล่าเพื่อนๆร่วมทริปกำลังยืนจังก้าท้าลมหนาวที่พัดมาเอื่อยๆ ในอุ้งมือยังคงถือกล้องของตนไว้อย่างมั่น แม้จะมีอาการปากสั่นขาสั่นจากลมที่เข้ามาปะทะบ้างก็ตาม
ต่อจากวินาทีนี้เราจะออกสำรวจความทรงจำบนดอยเตี้ยๆนี้กัน
ดอกไม้เมืองหนาวกำลังชูช่อโบกสะบัดไปตามแรงลม หยดน้ำจากคืนก่อนยังคงทิ้งร่องรอยไว้ที่ยอดใบอ่อน ความเงียบสงบของธรรมชาติชวนให้ผมกลับไปมองการใช้ชีวิตในวันปกติ นานเท่าไรแล้วที่เราลืมรับรู้ความอบอุ่นจากแสงแดด อากาศบริสุทธิ์จากต้นไม้ใหญ่ เสียงไพเราะของนกที่เกาะอยู่บนสายไฟ ฤาบางทีเราอาจจะมองข้ามความสุขที่กำลังค้นหากันอยู่ก็ได้
เสียงเด็กแจ่วๆดังอยู่เบื้องหลัง เหล่าเด็กน้อยเด็กใหญ่ในชุดชาวดอยกำลังโพสท่าเป็นนายแบบนางแบบให้แก่นักท่องเที่ยว ความน่ารัก + ความไร้เดียงสาของน้องๆทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างส่งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้แก่กันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ภาพรอยยิ้มเหล่านี้ทำให้ผมนึกไปถึงภาพยนตร์เรื่องหนึ่งสมัยยังเป็นนักศึกษา
เมื่อปี พ.ศ. 2543 Pay it Forward คือภาพยนตร์ที่เข้ามาเปลี่ยนความคิดของคนผู้ร่วมอาศัยบนโลกใบเดียวกัน เรื่องราวกล่าวถึงคุณครูวิชาสังคมศึกษาคนหนึ่งที่ตั้งโจทย์ให้นักเรียนในชั้นคิดหาวิธีเปลี่ยนโลกของเราให้ดีขึ้น นักเรียนหญิงคนแรกเริ่มตอบว่าจะเอาใบปลิวรณรงค์เรื่องการรีไซเคิลไปแปะไว้ตามซุปเปอร์มาร์เก็ต เด็กผู้ชายคนที่สองบอกว่าจะเปิดเวบไซด์ชวนชาวจีนมากระโดดพร้อมกันให้แกนโลกเปลี่ยน และก็มาถึงคำตอบของเด็กน้อย เทรเวอร์ แม็คคินนีย์ ที่กล่าวถึงวิธี Pay it forward ไว้อย่างแยบยล กล่าวคือเมื่อคนหนึ่งคนได้รับความช่วยเหลือ คนคนนั้นจะส่งต่อความช่วยเหลือเหล่านั้นไปให้อีก 3 คน และการส่งต่อความดีนี้จะไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งการส่งต่อความดีมีมากขึ้นเท่าไรโลกของเราก็จะสวยงามยิ่งขึ้นเท่านั้น
ผมรัวชัตเตอร์จำนวนนับไม่ถ้วนเพื่อเก็บรอยยิ้มเหล่านี้ ไว้ส่งต่อให้เพื่อนๆได้สัมผัสกับบรรยากาศที่น่าจดจำ ภาพรอยยิ้มที่นี่ดูจริงใจและมีความหมาย ก่อนที่รถตู้จะพาพวกเราลงจากดอยสู่พื้นราบ ผมเริ่มหยิบสมุดบันทึกปกสีน้ำตาลมาจดบันทึกคำนิยามของรอยยิ้มบนม่อนแจ่มนี้ลงไป
"ไม่ต้องใช้เงินมากมายเพื่อซื้อหามาครอบครอง
ไม่ต้องใช้สองขาเดินเสาะหาด้วยความยากลำบาก
ไม่ต้องอดทนรอคอยนานแสนนานจนกว่าจะได้มา
ไม่ต้องใช้เวลาทั้งหมดในชีวิตเพื่อค้นพบว่าคำตอบเหล่านั้นอยู่ที่หัวใจเรา"
และรอยยิ้มนั้นก็เป็นของเราเช่นกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น