Listen & Silent
ในวันที่กรุงเทพเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมหาศาลมารวมตัวกันโดยมิได้นัดหมาย ณ ศูนย์การค้าขนาดใหญ่ย่านปทุมวัน
และระหว่างทางกลับบ้านบนรถไฟฟ้ามหานะเธอ
ผมวุ่นกับการอัพเดตสเตตัสบนมือถือของตัวเองซักพักก็ได้ยินเสียงเงียบประหลาดๆ ที่ทำให้ต้องหยุดชะงักเพื่อเงยหน้าไปมองที่ 8 นาฬิกา และ 10 นาฬิกา ตามลำดับ
ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังใช้ภาษามือคุยกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งด้วยท่าทีท่าอาศัยกันอย่างสนุกสนาน รถไฟฟ้าเคลื่อนผ่านป้ายแล้วป้ายเล่า ทั้งคู่ยังคงสื่อสารผ่าน "ความเงียบ" นั้นอย่างมีความสุข
มือและนิ้วที่ถูกทำเป็นเหมือนสัญลักษณ์ในการสื่อสารที่เขาทั้งสองคนสามารถเข้าใจกันอย่างง่ายดาย
ไม่นานนักเสียงสั่นประหลาดก็ดังในมือข้างขวาผมอีกครั้ง เพื่อปลุกให้ผมต้องก้มกลับลงไปจ้องมองสัญลักษณ์ประหลาดกระเด้งผ่านกล่องข้อความสีเหลี่ยมสีเขียวเล็กๆ ผมใช้นิ้วหัวแม่มือแบนๆกดลงไปเพื่ออ่านข้อความนั้น ผมเริ่มอ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากคนคนหนึ่งอย่างมีความสุข
การสื่อสารที่ไม่ใช้เสียงอาจจะไม่สามารถแสดงความรู้สึก ความจริงจังหรือความจริงใจได้ดีเท่าการสื่อสารที่ใช้เสียง แต่ผมกลับเชื่อว่าการสื่อสารที่ไม่ใช้เสียงในเวลานี้กลับทำให้ให้คนสองคนเข้าใจกันมากขึ้น
เพราะเท่าที่มองเห็นตอนนี้ชายหนุ่มผู้พิการกับหญิงผู้พิการคนที่ยืนระหว่างเลข 8 และ 10 ของนาฬิกานั้น หน้าตาโค(ต)รมีความสุขเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น