ใ-กลแค่ไหน คือ ไ-กล้
วันนี้พระจันทร์ดูอวบอิ่มดวงกลมโตกว่าทุกๆวัน เคล้ากับสายลมก็พัดเฉลียงอ่อนๆมากระทบกับยอดหญ้าที่กำลังเตรียมตัวพักผ่อนในยามค่ำคืน เสียงเพลงหนึ่งถูกพัดมากับสายลม ผมได้ยินเนื้อเพลงไม่ค่อยชัด แต่ก็พอเดาออกว่าเพลงนี้ผมเคยฟังมาก่อน
เสียงเพลงจากลำโพงเพื่อนบ้านกำลังขับกล่อมเพลงหนึ่งที่เคยติดชาร์ตวิทยุหลายๆคลื่น นานหลายๆเดือน
"พยายามจะทำวิธีต่างต่างให้เธอนั้นรักฉัน
พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ
เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ
ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้ ... (เพลง ไกลแค่ไหนคือใกล้)"
ผมนั่งลงบนม้าหินพร้อมซึบซับบทเพลงที่ผ่านมากับสายลม ความถี่ของคลื่นเสียงสั่นกระทบกระแทกเข้ามาถึงบริเวณใบหูซ้าย ในขณะเดียวกับสายตาผมเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งซึมกระทืออยู่
ด้วยความสงสัยผมจึงเดินเข้าไปถาม จึงได้รับรู้เรื่องราวว่าเขาชื่อ "คุณเวลา"
คุณเวลากำลังนั่งหน้าตาเศร้าสร้อยกอดเข่าคุยกับผม คุณเวลาเดินทางมาจากโลกอีกโลกหนึ่ง ซึ่งเป็นโลกที่ยังไม่เจริญเท่าโลกของเราใบนี้ โลกของเขายังไม่มีแม้กระทั่งทีวี วิทยุ หรือเครื่องทำน้ำอุ่น
รวมถึงวันนี้เขาจากบ้านมาเป็นระยะเวลา 5 ปีแล้วครับ
ผมพยายามซักไซ้ไล่เลียงเรื่องราวจากคุณเวลาอย่างสุภาพ จนได้ทราบมาว่าคุณเวลาแต่งงานกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ชื่อ "คุณระยะทาง" ก่อนที่จะก้าวข้ามยังโลกของเราใบนี้
(2)
ชีวิตของคุณเวลาไม่ได้ต่างจากพวกเรามากนัก เขาทุ่มเทความสามารถของตัวเองให้กับการทำงานบนโลกใบนี้ ก็เพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะนำ ทีวี วิทยุ หรือเครื่องทำน้ำอุ่น กลับไปฝากคุณระยะทางที่รอคอยเขาอยู่ ณ โลกอีกใบที่ความห่างกว่าหนึ่งร้อยปีแสง
ทว่ายิ่งเขาทำงานมากขึ้นๆเท่าไหร่ เขายิ่งเดินทางออกห่างความฝันของเขามากขึ้นเท่านั้น
"คุณเวลาได้คุยกับคุณระยะทางครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ครับ" ผมถาม
"เมื่อสองสัปดาห์ก่อนครับ แต่ผมค่อนข้างยุ่งๆ เลยไม่ได้คุยอะไรกันมาก
ผมแต่งกลอนเพื่อที่จะให้เขาในวันครบรอบแต่งงาน แต่ผมกลับลืมมันไปสนิททีเดียว" คุณเวลาก้มหน้าลงมองที่กระดาษกลอนที่เขาถืออยู่ในมือแผ่นนั้น
เท่าที่ผมรับรู้ได้จากน้ำเสียงของคุณเวลา จากวันนั้นจนถึงวันนี้ทั้งคู่ยังไม่ได้คุยกัน เพราะคุณเวลายังคงตัดพ้อตัวเองกับความผิดในครั้งนั้น
"ผมอาจจะไม่ใช่คู่แท้ของเขาก็ได้" คุณเวลาพูดออกมาพร้อมน้ำตาที่เริ่มจะกลั้นไว้ไม่อยู่
ไม่นานนักสายลมที่พัดเฉื่อยๆในคืนที่เงียบเหงากลับเปลี่ยนทิศเป็นสายลมหวนเย็นสบายๆ ราวกับว่าความรู้สึกจากคุณระยะทางกำลังส่งลงมาที่คุณเวลา เพียงแต่เสียงนั้นมันเงียบซะเหลือเกิน เกินกว่าที่มนุษย์คนธรรมดาอย่างผมจะเข้าใจ
เสียงเพลงจากวิทยุเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ผมไม่สามารถหาต้นตอได้ว่าความถี่ของคลื่นเสียงนี้ถูกพัดมาจากทิศทางใด
"กี่ร้อยเรื่องราวที่เราได้เคยฟันฝ่า
กี่ครั้งที่เวลาช่างดูเหมือนจะไม่เป็นใจ
แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อวันเวลาของเรามาบรรจบกัน
ความรักของเราจึงเริ่มงอกงาม... (เพลง เมื่อวันเวลาของเรามาบรรจบกัน)"
ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งมาให้คุณเวลาเช็ดน้ำตาที่มันล้นเอ่อ เขารับผ้าเช็ดหน้าจากผมไปเช็ดคราบน้ำตา
"ขอบคุณมากครับ ต่อจากนี้ผมคงไม่ต้องใช้มันอีกต่อไป
ผมรู้แล้วครับว่าจากนี้ผมควรต้องทำอะไร" คุณเวลากล่าวด้วยแววตาที่มุ่งมั่นพร้อมทั้งยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นคืนให้ผมอย่างเร็วไว
คุณเวลาลุกขึ้นยืนอีกครั้งพร้อมใจที่มุ่งมั่นกับศรัทธาที่แรงกล้า เขายื่นวัตถุเล็กๆชิ้นหนึ่งให้ผม ก่อนที่แสงสว่างจากตัวเขาจะทำให้ผมแสบตา
คุณเวลาหายตัวไปอย่างลึกลับกับแสงแวบนั้น
ผมรู้สึกทึ่งและประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินเรื่องอยู่ตรงหน้า ผมพยายามแบบมือออกเพื่อจ้องมองของฝากที่คุณเวลาหลงเหลือไว้
เขามอบคำว่า "ความฝัน" ใส่มือไว้ให้ผมเป็นคนดูแลต่อ
จากนี้ไม่ว่า "เวลา" หรือ "ระยะทาง" จะเป็นอุปสรรคต่อทั้งคู่แค่ไหน สุดท้ายแล้วเมื่อทั้งคู่ได้ทำตามความฝัน ฝันนั้นเป็นคำตอบให้คุณเอง
นั้นแหละครับคือ ฝันที่เป็นจริง
ว่าแต่คุณเวลาคงลืม ทีวี วิทยุ หรือเครื่องทำน้ำอุ่นไว้ ผมคงต้องเป็นคนเก็บรักษามันไว้ให้แทนเขาแล้วล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น