ห่วง,ยัง
การเดินเหินที่เริ่มจะไม่คล่องตัว กางเกงขาเดฟที่รู้สึกดูอึดอัดยิ่งกว่าเก่า ความหนาของชั้นพุงที่เพิ่มขึ้นเป็นสามถึงสี่ชั้น เริ่มส่งผลให้ชั้นเสื้อเริ่มปริออกจากกระดุมเม็ดล่างสุด เมื่อนั้นตัวเราจะเริ่มบอกกับตัวเองว่า
"ฉันน่าจะไปชอปปิ้งเสื้อผ้าแบบใหม่แล้วซินะ"
จะมีซักกี่นาทีที่เราจะหันกลับมาเริ่มสำรวจตัวเอง ก่อนเราจะเป็นโรคติดต่ออย่างร้ายแรงที่เพื่อนๆจะต่างพาเรียกชื่อของเราว่า "ไอ้อ้วน"
หากจะทบทวนความรู้เกี่ยวกับโรคอ้วนในครั้นสมัยที่ผมยังเป็นนักวิจัยแห่งหนึ่ง โรคอ้วนเกิดจากการบริโภคสารอาหารจำพวกแป้งและไขมันที่มากจนเกินไป มากเกินจนขนาดที่อวัยวะภายในต้องหยุดพักไล่พวกเธอกลับไปสะสมตามชั้นเนื้อของไขมัน
ไม่ว่าจะเป็นแขน ขา พุง เป็นอวัยวะที่พวกเขาพร้อมจะเข้าไปอาศัยในตัวเราเสมอ พวกเขาจะสลายตัวออกจากชั้นไขมันเวลาที่ตัวเราได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ แต่สุขนิสัยการบริโภคของพวกเราที่ชอบทาน ชา กาแฟ เค้ก ขนมหวาน เป็นประจำ นี่แหละครับทำให้พวกเขาไม่เคยสลายตัวเองออกมาจากชั้นไขมันอุ่นๆนั้นเลย
จบงานวิจัยทางด้านวิชาการไป ผมกลับมานึกถึงเรื่องหนึ่งที่สำคัญกว่าการเลือกรับประทานอาหารให้ถูกสุขลักษณะ
การออกกำลังกาย ด้วยการขยับแขนขา ลำตัว ซอกไหล่ ไหปลาร้า ทุกวันนี้เหล่าชาวมนุษย์เงินเดือนออฟฟิศคงไม่ได้มีโอกาสได้ขยับอวัยวะเหล่านี้สักเท่าไหร่ เท่าที่ทำได้คงมีแต่ดัชนีนิ้วมือทั้งห้าที่เริ่มบวมอูมแข็งแรงอยู่อย่างนั้น
ทุกวันนี้เราเดินออกจากสนามกีฬากันมากขึ้น และกลับเดินเข้าไปชื่นชมกับขนมหวานที่เปิดใหม่ในห้างกัน บางคนน่าสงสารยิ่งกว่ากลับเสพเวลาให้หมดไปกับงานจนลืมหันกลับมาดูแลตัวเอง
พอก้มลงไปมองอีกทีพุงก็เริ่มโตกลมเป็นห่วงยางครอบลำตัวเราไปซะแล้ว
"พุงก้อนนั้นทำให้ฉันต้องไปชอปปิ้งเสื้อผ้าใหม่อยู่เป็นประจำ
พุงก้อนนั้นทำให้ฉันได้ทานแต่ของอร่อยๆ ชาเขียวนมสูตรญี่ปุ่นอร่อยแท้เชียวนะเธอ กาแฟบราซิลทำให้ฉันหลงไหลกับกลิ่นอายทุกครั้งที่ได้ดูดดื่ม เค้กร้านนั้นมอคค่าเข้มข้นจนจับหัวใจ ...... "
ห่วงยางกำลังถูกสูบลมเข้าไปทุกวันโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เนื้อรู้ตัว พอลมเข้าไปมากเกินสักวันมันคงจะแตกเป็นโรคเก๊า โรคไขข้ออักเสบ โรคไขมันอุดตัน และอีกสารพัดโรค
คงจะดีถ้าเราจะหาเวลาหันกลับไปบอกห่วงยางว่า "ห่วงยัง"
โปรดฟังอีกครั้ง "ห่วง(ตัวเองหรือ)ยัง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น