สองเรา

สองเรา

* * * * * * * * * *

ในบรรดาหนังสือที่กินใจผมที่สุดในตอนนี้คงหนีไม่พ้นบันทึกการเดินทางสองเงาในเมืองกิมจิของพี่ก้อง ทรงกลด ที่ผมใช้เวลาดื่มด่ำกับทัวร์รอบประเทศเกาหลีใต้ไปทั้งหมดสองคืนเต็มๆ การเดินทางที่ไม่ใช่การค้นหาคำตอบหรือความหมายใดๆระหว่างทาง ทว่าสองเงาที่ต่างมาพบเจอกันโดยบังเอิญเท่านั้นที่ทำให้หนังสือของคนโรแมนติกและรักการเดินทางเหมือนกันนั้นมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้จริงๆ 

ดินแดนโสมขาวที่ดูจะเหน็บหนาวไปในทุกๆหน้าที่พลิกอ่าน สองรอยเท้ายังคงเหยียบย่ำอยู่บนพื้นดินข้างๆกันอย่างไม่เลือนหาย ลมหายใจเหนื่อยหอบจากการเดินหลงทางนั้นเป็นเหมือนเครื่องช่วยเตือนประสบการณ์ ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมาระหว่างคนแปลกกหน้าที่เผอิญอยากลองออกไปมองโลกที่กว้างใหญ่ๆเหมือนกัน เราอาจเป็นหนึ่งในตัวละครในไอดารี่ของเขา หรือบางทีเธอก็อาจเป็นส่วนเติมเต็มให้บันทึกการเดินทางของเรา

การพก Lonely planet ทำให้เราเข้าถึงสถานที่ต่างๆได้อย่างใกล้ชิด ภาษากายคือตัวเสริมที่ช่วยผูกมิตรกับผู้คนที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นพื้นฐาน การมีใครสักคนเริ่มเดินกันไปตลอดอาจทำให้เราไม่รู้สึกหวาดหวั่นในภัยอันตราย หากทางที่อยู่ตรงหน้ามันไม่ได้เป็นไปดังหวัง เราก็เพียงแค่เก็บความงดงามของมิตรภาพที่มีให้กันเอาไว้เป็นดั่งความทรงจำที่สวยงาม

อันดงกลายเป็นเมืองที่เราอยากทำความรู้จักเพียงแค่ได้สัมผัสปลายปากกาของผู้เขียน ความโบราณที่ถูกสร้างไว้กลายเป็นบทเรียนให้ชนรุ่นหลังได้ศึกษา แม้จะเมืองเล็กในระดับกระทัดรัดแต่ก็แฝงไปด้วยมิตรไมตรีของผู้คนที่ไม่เคยสร่างซา อันดงอาจคล้ายกับเมืองเล็กๆในประเทศใหญ่ที่ผู้คนอาจหลงลืมความเรียบง่ายแบบธรรมดาสามัญไป

ความหนาวเข้ามาเยี่ยมเยือนถี่จนผมแทบจะสั่นไหวตาม เมื่อตัวอักษรเดินทางมาถึงย่อหน้าสุดท้ายที่เราก็ต่างรู้ความหมาย ไม่มีการเดินทางใดไม่ยุติหรือแม้กระทั่งสองเงาที่เคยแนบชิดกาย เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากลาความสัมพันธ์ของคนแปลกหน้าจึงสิ้นสุดลง

หากมีเส้นบรรทัดให้อีกสักสิบห้าแถวผมจะลองแก้ไขเนื้อหาการจากลาในวันนั้นกลายเป็นจุดตั้งต้นให้ชายหนุ่มค่อยๆบรรเลงตัวอักษรปนความรู้สึกไปบนหนังสือจดบันทึกการเดินทางที่แดนกิมจิ และแล้ววันหนึ่งเงาของเธอก็ทอดยาวผ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่เธอก็รับรู้ว่าเขาคือคนที่เธอก็ตามหาอยู่เหมือนกัน บทสุดท้ายของบันทึกการเดินทางอันแสนโรแมนติกนั้นได้จบลงตรงที่เราได้มาพบกัน

มันอาจดูน้ำเน่าไปหน่อยแต่ก็เป็นบทสรุปที่ทุกคนปรารถนาแท้จริงแล้วคู่ชีวิตที่เราต่างเสาะหาอาจจำเป็นต้องอาศัยความสัมพันธ์เป็นแรมปี เพื่อศึกษา เข้าใจ และยอมรับ ความแตกต่างที่คนเราต่างมี มันคงจะดีเสียกว่าหากเรายอมปล่อยให้ความทรงจำดีๆในช่วงเวลาเหล่านั้น อยู่ในหนังสือเล่มโปรดเล่มนี้ไปตลอดกาล

"ผมก้มมองดูเท้าทั้งคู่ของพิณอีกครั้ง
ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังตามหาคนแบบนั้นอยู่หรือเปล่า
ถ้าใช่ ตอนนี้เธอคนนั้นยืนอยู่ตรงนี้แล้ว
เธอคือคนที่เดินข้างๆผมมาตลอด 10 วัน
และเธอคือคนที่พรุ่งนี้ เรากำลังจะเดินจากกัน
ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีนั่นแหละว่า ผมกำลังตามหาคนแบบนี้หรือเปล่า
ถ้าใช่ แล้วผมต้องทำยังไง"

ขอบคุณความสวยงามจากหนังสือ "สองเงาในเกาหลี"

#สองเงาในเกาหลี #theexplorer #abooker