UNTIL THE HAPPINESS GONE

UNTIL THE HAPPINESS GONE

* * * * * * * * * *

(1)
"ความสุข" อาจเกิดขึ้นบ่อยจนเราก็เกือบนึกกลัวว่าไปว่าสักวันหนึ่งมันจะจากเราไปอย่างถาวร หากขาดความสุขที่เข้ามาหล่อเลี้ยงชีวิตแล้วเราจะยังกล้าออกไปเผชิญกับโลกใบเดิมๆที่มีแต่ความซ้ำซากจำเจได้หรือไม่ หลากหลายคำถามที่ถูกสรรหาขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบในค่ำคืนอันว่างเปล่า ก่อนที่คำตอบจะลุกลามไปสู่ก้นบึ้งของเตาไฟ เราต่างรีบสบตาเข้าหากันเพื่อเป็นการการันตีได้ว่าความสุขในปัจจุบันนี้มันสำคัญเหนือเกินกว่าสิ่งอื่นใด

ท่ามกลางคลื่นลมอันเงียบสงบบนเกาะที่แห่งไกลจากผู้คน พวกเราต่างนั่งจับกลุ่มกินบาร์บีคิวจานใหญ่กันอย่างอิ่มหมีทีมัน บ่อยครั้งที่แรงลมเอื่อยๆได้ทำให้ความคิดของเราล่องลอยออกไปไกลแสนไกล การไม่เอาเรื่องราวอันงี่เงาของตัวเองหรือคนอื่นๆมาใส่ใจ มันคงเหมือนกับการปล่อยให้เรือน้อยกางใบแล้วค่อยๆปล่อยให้มันล่องลอยไปตามทิศทางของแรงลมทะเล เรือน้อยอาจหลงทิศหลงทางไปบ้างบางชั่วขณะ แต่สุดท้ายแล้วด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์ ลมทะเลจะพัดพาให้เรือใบลำน้อยริ่วกลับมาถึงฝั่งได้เสมอบางครั้งเราเองอาจเคยหลงทางไปกับความสับสนที่ได้พบเจอ สุดท้ายแล้วเวลาและประสบการณ์ที่โอบกอดอยู่ข้างๆจะขัดเกลาให้เรากลับมาอยู่ ณ ฟากฝั่งเดิม

ความมืดอาจทำให้เรามองไม่เห็นภาพที่คาดหวังไม่ชัดเจน ยิ่งกะเกณฑ์และคาดคะเนเอาไว้มากจึงต้องพบกับผลลัพธ์ที่มีอิทธิพลต่อความฝัน บางทีเราอาจได้รับคำตอบที่คาดเดาเอาไว้ถูกเหมือนๆกัน ทว่าอย่าหลงลืมว่าทุกๆความคาดหวังย่อมต้องมีความพลิกผันอยู่ตลอดเวลา

เพราะเราเป็นเพียงมนุษย์ที่ยากยิ่งจะหยั่งรู้ถึงความรู้สึก อย่าแปลกใจเลยถ้าบางครั้งความสุขจะปะปนมากับความทุกข์ แถมยังคงไว้ซึ่งความสนุกที่แสนจะเงียบเหงา การเข้าใจความรู้สึกของตัวเองบางทีก็ยากเกินจะคาดเดา หากลองเฝ้าสังเกตการณ์จิตใจดีๆแล้ว จะค้นพบว่าตัวเราเองนั้นก็ไม่มีสมบูรณ์แบบอย่างที่ใครๆเขาอิจฉากัน

(2)
ในวินาทีนี้คงจะมีแต่เสียงเพลงปลุกใจอยู่ตรงหน้า หนุ่มกำยำกล้ามล้ำๆกำลังโชว์การแสดง แสง สี เสียง และพ่นเปลวไฟกันยกใหญ่ ความร้อนจากมือถูกส่งสู่อีกมือไม่ได้ทำให้พวกเขาเกรงกลัวสิ่งที่เรียกว่าเปลวไฟ พวกเราก็ได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อได้พบเห็นการแสดงที่ไม่ได้มีมาให้เห็นทุกวัน

พวกเราเพื่อนพ้องต่างนั่งจ้องและใส่คอมเม้นต์กันอย่างหนาหู เปลวไฟที่ลุกฟูขึ้นมาจากการบ้วนน้ำลายออกจากปาก มันจะเป็นทำให้เหล่านักแสดงต้องปวดแสบปวดร้อนกันบ้างไหม บางทีเราอาจจะกำลังนั่งดูหนังเรื่องก็อตซิล่าที่กำลังพ่นไฟ หรือไม่ กระบองที่ส่องแสงอยู่ไกลๆอาจคล้ายกับดาบของเจไดที่หลอกลวงสายตาของเราให้ตื่นเต้นไปอย่างนั้นเอง

บ่อยครั้งที่คำถามจากฝั่งซ้าย-ขวาจะล่องลอยหายไปในอากาศ หรือบางทีมันก็อาจเป็นเพียงประโยคบอกเล่าที่แสดงให้เห็นว่า เรายังคงรับฟังกันแม้มันจะเป็นคำพูดที่ไร้สาระหรือไม่มีเหตุผล การยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คงคล้ายกับการเปิดรับว่าเพื่อนของเรายังมีตัวตน ความสุขอาจเกิดขึ้นบนโลกของเขาในขณะที่ประตูบนโลกของเราได้เชื่อมโยงความรู้สึกดีๆส่งต่อถึงกัน

(3)
การเดินทางมักจะทิ้งความรู้สึกดีๆเอาไว้ในวันแรกเริ่ม ก่อนที่มันจะเพิ่มเติมเมื่อเราได้รับคำยินดีจากความรู้สึกของผู้คนที่อยู่รอบข้าง แต่แล้วการเดินทางอันน้อยนิดกลับทำให้เราหวนหาความรู้สึกแบบนั้นในวันที่ต้องร่ำลา เราอาจเป็นเพียงนักเดินทางที่จากรวงรังเพื่อมาเสพสุขเพียงชั่วคราวแล้วเดินหันหลังกลับไป

ยิ่งเดินออกไปไกลเท่าไรเราจึงรู้ว่าโลกของเรามันไม่ได้กว้างใหญ่อย่างที่คิด ภาพถ่ายที่ถูกแชร์ยังคงปะติดเรื่องราว ความหลัง ความรู้สึก เริ่มรวบรวมขึ้นมาเป็นความหวัง หากวันใดวันหนึ่งที่เราได้มีโอกาสดีๆกลับมาเจอกัน ความสุขในวันนั้นมันอาจไม่เคยได้หล่นหายไปกับกาลเวลาใดๆ เพื่อแต่ความสุขมันกำลังรอการสะสมพลังงานก้อนใหญ่เพื่อปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

"There are two ways a man can be rich in this world, he can have a lot of money, or he can have a lot of friends. But he cannot have both" ถ้อยคำหนึ่งจาก Freddy Heineken ยังคงขัดใจผมตั้งแต่การลักพาตัวของเขาจบลงในโรงภาพยนตร์เมื่อวันก่อน การมีเพื่อนพ้องมันจะไปขัดกับการสร้างมูลค่าเงินจากตรงไหน บ่อยครั้งที่การเดินทางไม่ได้รวบรวมแต่สิ่งที่เราเคยเรียกกันว่า "ปัจจัย" มิตรภาพคือความพร้อมอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้การเดินทางในครั้งนั้นจะไปต่อได้ไกลอีกสักเท่าไร

แท้จริงการมีมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่อาจไม่จำเป็นต้องถูกจำกัดด้วยการเสาะแสวงหามูลค่าของสกุลเงินเพียงอย่างเดียว เพียงแต่พวกเรานั้นต้องค้นหาคุณค่าความสุขที่เกิดขึ้นได้บ่อยๆนี้ไปด้วยกัน

Theexplorerphotographer