MOON AND ME
* * * * * * * * * *
เวลาแหงนหน้ามองดวงจันทร์
ฉันมักสงสัยว่าทำไมมันถึงยอมทนอยู่เดียวดาย
ท่ามกลางท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ไพศาลเหลือเกิน
เหตุใดดวงจันทร์ถึงไม่เคยเชื้อเชิญ
ให้ดวงจันทร์ดวงใดๆเข้ามาชิดใกล้หรือนั่งคุยกัน
หรืออาจจะเป็นเพราะโลกคือดาวเคราะห์ดวงโต
ที่สามารถคบหากับดวงจันทร์ผู้เป็นบริวารได้เพียงดวงเดียว
หากนั่นเป็นเหตุผลจากจักรวาลอันแท้จริง
ฉันคงจำต้องยอมละสายตาจากคำถามที่ค้างคา
แล้วรีบมุ่งหน้าสู่ตำราสมัยเรียนชั้นมัธยมนั้นอีกครั้ง
แรงโน้มถ่วงดูเหมือนจะมีผลแปรผันตรงกับการเคลื่อนไหว
เส้นผ่านศูนย์กลางของโลกที่ไม่ได้ยิ่งใหญ่
ถูกกำหนดเอาไว้ว่าให้ดูแลบริวารได้เพียงดวงเดียว
ความเชื่อมโยงประสานถึงกันของดวงดาราทั้งสอง
ทำให้แกนของโลกไม่เอนเอียง
ความสมดุลอันเที่ยงแท้จึงถือกำเนิด
เกิดเป็นพื้นที่กว้างใหญ่ให้ฉันและเธอได้อาศัยอยู่ร่วมกัน
ก่อนล้านปีแสงที่ความหนาแน่นจะถูกอัดเป็นมวลสาร
เมื่อนั้นจักรวาลยังคงเวิ้งว้างและมืดสนิท
ไม่มีดวงดาว ไม่มีดวงจันทร์ ไม่มีการเชื่อมโยงถึงกัน
ความว่างเปล่าจึงถือเป็นจุดยุติของสรรพสิ่ง
ที่ไม่อาจจะส่งผลกระทบหรือมีอิทธิพลต่อกัน
ภายใต้อวกาศที่ไม่มีอากาศ
เราต่างจินตนาการถึงภาพความเงียบสงัดที่ค่อยๆจางหาย
ความมืดมิดกำลังเข้ามาปกคลุมสุมกาย
หากแท้จริงแล้วอิทธิพลจากความคิด
ไม่เคยหล่นหายไปจากความเป็นจริง
เราต่างกลับมามองเห็นโลกจากภายใน
อวกาศที่เคยเว้นวรรคเอาไว้
เป็นเพียงแค่ความคาดหวังที่ว่างเปล่า
คงเป็นเพราะความคิดกำลังถูกเชื่อมโยงกับความมืดมิด
ชีวิตในห้วงเวลาที่แสนสั้นจึงถูกกลืนกินให้มืดดับ
จนกว่าเธอจะแหงนหน้ามองไปยังดวงจันทร์
เราจะพบว่าเหตุผลของการมีอยู่ของมันนั้นยิ่งใหญ่
ดวงจันทร์มีหน้าที่รักษาสมดุลให้โลกใบนี้ต่อไป
วันนี้เราอาจพาลพบจุดด่างพร้อยเพียงจุดเล็กๆ
ที่ไม่ได้ส่งผลทำให้โลกในใจของเรานั้นเปลี่ยนไปเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น