BELIEVE
********************
เธอกำลังมองเห็นความงามเหนือท้องฟ้า
ยิ่งไกลสุดสายตายิ่งทำให้เธอสบายอารมณ์ยกใหญ่
ปุยขาวๆของก้อนเมฆน้อยใหญ่ค่อยๆลอยผ่านไป
ขอบฟ้าที่กว้างใหญ่
ยังคงมีหนทางมากมายให้เธอก้าวเดิน
เธอจึงเริ่มบรรจงถามว่าสุดปลายฟ้านั้นอยู่ที่ไหน
มันอาจจะอยู่ห่างไกลเกินกว่าที่เราจะข้ามไปไหว
ฉันโบกมือสะบัดแล้วบอกเธอว่ามันไม่ได้ยากเกินไป
หากต้องเผชิญกับความฝันอันยิ่งใหญ่
เราสองคนจะจับมือเดินเคียงกันไป
แววตาของเธอเริ่มเชื่อมั่นกับคำพูดอันหนักแน่น
ความหมายที่แอบแฝงทำให้เธอเริ่มไม่กลัวกับปัญหาใดๆ
เราทั้งสองยังคงมองท้องฟ้าที่บรรเลงสีสันอย่างตั้งใจ
สุดฝั่งฝันที่แสนไกลไม่มีอะไรยากไปกว่าการออกเดินทาง
ฉันกำลังจ้องมองดูความมั่นคงใต้ขุนเขา
หากความเป็นปึกแผ่นได้ทำให้ก้อนหินสีเทานั้นแข็งแกร่ง
หินผาไม่เคยเอนเอียงแม้จักต้องเจอพายุหรือลมแรง
ความสวยงามอาจหมายถึงความแข็งแรงในความสัมพันธ์
ฉันผายมือไปยังกลุ่มต้นไม้น้อยใหญ่ที่ปกคลุม
ความสุขุมอันเยือกเย็นของมันทำให้ผืนป่านั้นยังคงยืนหยัด
แม้ภูเขาจะแข็งแรงและต่อต้านต่อการยึดตัวของมัน
ต้นไม้ก็ยังคงใช้รากของมันทิ่มลงไปในพื้นดินอย่างไม่เกรงกลัว
ฉันได้แต่ถามเธอว่า
ชีวิตของเราจะมั่นคงเช่นนั้นไหม
หากวันนี้ตัวฉันยังไม่เริ่มสร้างความมั่นใจจากความหวัง
การสานต่อความฝันที่เพิ่งพ่ายแพ้
อาจง่ายดายเสียกว่าการเริ่มต้นใหม่
ด้วยความรู้สึกที่ไม่จีรัง
เธอไม่ตอบ
แต่เธอค่อยๆเอื้อมมาคว้ามือของฉัน
และชี้ไปยังท้องฟ้าที่เราต่างเพิ่งละสายตาจากมา
********************
เธอกำลังมองเห็นความงามเหนือท้องฟ้า
ยิ่งไกลสุดสายตายิ่งทำให้เธอสบายอารมณ์ยกใหญ่
ปุยขาวๆของก้อนเมฆน้อยใหญ่ค่อยๆลอยผ่านไป
ขอบฟ้าที่กว้างใหญ่
ยังคงมีหนทางมากมายให้เธอก้าวเดิน
เธอจึงเริ่มบรรจงถามว่าสุดปลายฟ้านั้นอยู่ที่ไหน
มันอาจจะอยู่ห่างไกลเกินกว่าที่เราจะข้ามไปไหว
ฉันโบกมือสะบัดแล้วบอกเธอว่ามันไม่ได้ยากเกินไป
หากต้องเผชิญกับความฝันอันยิ่งใหญ่
เราสองคนจะจับมือเดินเคียงกันไป
แววตาของเธอเริ่มเชื่อมั่นกับคำพูดอันหนักแน่น
ความหมายที่แอบแฝงทำให้เธอเริ่มไม่กลัวกับปัญหาใดๆ
เราทั้งสองยังคงมองท้องฟ้าที่บรรเลงสีสันอย่างตั้งใจ
สุดฝั่งฝันที่แสนไกลไม่มีอะไรยากไปกว่าการออกเดินทาง
ฉันกำลังจ้องมองดูความมั่นคงใต้ขุนเขา
หากความเป็นปึกแผ่นได้ทำให้ก้อนหินสีเทานั้นแข็งแกร่ง
หินผาไม่เคยเอนเอียงแม้จักต้องเจอพายุหรือลมแรง
ความสวยงามอาจหมายถึงความแข็งแรงในความสัมพันธ์
ฉันผายมือไปยังกลุ่มต้นไม้น้อยใหญ่ที่ปกคลุม
ความสุขุมอันเยือกเย็นของมันทำให้ผืนป่านั้นยังคงยืนหยัด
แม้ภูเขาจะแข็งแรงและต่อต้านต่อการยึดตัวของมัน
ต้นไม้ก็ยังคงใช้รากของมันทิ่มลงไปในพื้นดินอย่างไม่เกรงกลัว
ฉันได้แต่ถามเธอว่า
ชีวิตของเราจะมั่นคงเช่นนั้นไหม
หากวันนี้ตัวฉันยังไม่เริ่มสร้างความมั่นใจจากความหวัง
การสานต่อความฝันที่เพิ่งพ่ายแพ้
อาจง่ายดายเสียกว่าการเริ่มต้นใหม่
ด้วยความรู้สึกที่ไม่จีรัง
เธอไม่ตอบ
แต่เธอค่อยๆเอื้อมมาคว้ามือของฉัน
และชี้ไปยังท้องฟ้าที่เราต่างเพิ่งละสายตาจากมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น