เหตุผลที่เราไม่ได้ยืนอยู่เดียวดาย

ฝากล้องถูกเปิดออกพร้อมๆกับผนังเปลือกตาที่เบิกกว้างเพื่อมองดูโลกที่กว้างใหญ่ แม้ความมืดมิดจะปกคลุมตัวเราไปเสียแล้ว แถมยังมีลมมรสุมพัดผ่านมาเป็นละอองหยดน้ำเล็กๆที่กระจัดกระจายอยู่บนท้องฟ้าสีเทา

ถึงกระนั้นตัวข้าพเจ้าเองก็มิแยแสต่อความชื้นแฉะ ที่กำลังเผชิญอยู่เบื้องหน้าและทั้งที่กำลังตกลงมาจากฟากฟ้า มือขวายังคงเหนี่ยวไกลั่นชัตเตอร์ เก็บภาพที่ถูกปะปนไปด้วยสภาพอากาศที่แปรปรวนอยู่เบื้องหน้าอย่างไม่ประหวั่นปั้นปึง

เสียงกระซิบคุณลุงแผ่วเบาจนผมค่อยๆซึบซับสะบัดสำนวนของภาษา แน่นอนที่หน้าตาของข้าพเจ้านั้น ได้เข้าไปดึงดูดให้คุณลุงในวัยสิบสี่ปลายๆนั้นพูดทักทาออกมาเป็นภาษาจีนอย่างมั่น ทีแรกก็กะว่าจะตีเนียน "หนีห่าว" แล้วค่อย "เซี่ยเซี่ย" เดินจากไป ทว่าแววตาของลุงนั้นดูเหมือนจะตั้งอกตั้งใจถามไถ่ว่าข้าพเจ้ามาจากดินแดนแห่งหนใด 

"เจแปนนิส โคเรีย ... " ลุงพยายามเดาอย่างรวดเร็วเหมือนมีเวลาที่จำกัด ส่วนข้าพเจ้านั้นก็ได้แต่ยืนเอ๋อ และกำลังรอว่าเมื่อไรคุณลุงจะเปิดโอกาสให้ตอบโต้สำนวนกลับเสียบ้าง

"ไอคัมฟอมไทยแลนด์" สิ้นประโยคนี้ดูเหมือนว่ารอยย่นบนหน้าผากลุงจะคลี่คลาย อีกทั้งลุงยังตอบข้าพเจ้ากลับมาอย่างทันควันว่า "โอ้ว มายเฟรนๆ ยูอามายเนเบิ้ล ไอคัมฟอมสิงคโปร์ละ"
ทั้งทักทั้งทายกันอยู่นานสองนาน ดูเหมือนคุณลุงนั้นอยากจะถามข้าพเจ้าเสียมากๆ ว่าทำไมถึงเอาเลนส์ไวด์มาเก็บภาพตรงมุมนี้ ด้วยระยะเลนส์ 10-18 มม นั้น มันไม่น่าจะเก็บภาพให้คมชัดในระยะโฟกัสได้ในจุดนี้ ลุงผายมือชี้นิ้วไปที่กระบอกเลนส์ขนาดเท่ากล้องส่องทางไกลของหนุ่มชาวจีนที่อยู่ข้างๆ แถมแอบกระซิบกลับมาว่าภาพที่คมชัดในระยะนี้ จะต้องจัดสเปคลำกล้องให้ได้เบอร์ใหญ่ประมาณนั้น

ข้าพเจ้าและลุงพูดคุยกันเหมือนจะสนิทสนม พอจะจับใจความได้ว่าคุณลุงออกเดินทางมาจากสิงคโปร์ได้ห้าวันแล้ว เที่ยวตั้งแต่ใต้จรดเหนือกะว่าจะเอาให้ทั่วทั้งเกาะไต้หวัน นั่งรถไฟต่อรถบัส เดินเท้าบ้าง อาศัยพักบ้านของเพื่อนบ้าง ทว่าวันนี้ลุงดันอยากมาเก็บภาพตึกไทเป 101 ตรงนี้ ข้าพเจ้ากลับมาฉุกคิดว่าคนที่ออกเดินทางในวัยสี่สิบปลายๆ นี้เขากำลังค้นหาอะไรในชีวิต หรือว่ามันคือเป้าหมายอันสูงสุดที่เราพึงมี เป้าหมายที่เราต่างเรียกมันว่า "ความสุข"

คุยกันนานสองนานลุงก็เริ่มถามไถ่ถึงเหตุผลที่ข้าพเจ้าเดินทางดูบ้าง คราวนี้ถึงทีที่ข้าพเจ้าจำต้องระดมสมองสองซีกมาช่วยหาคำตอบที่ยิ่งใหญ่นี้ "ในฐานะนักเดินทางตัวเล็กๆอย่างข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเดินทางก็เพื่ออยากรู้ อยากเห็น อยากเข้าใจความหมายของชีวิตให้มากกว่านี้ ชีวิตคงไม่ได้หมายถึงแค่เพียงการตื่นนอนแต่เช้า กินข้าว ทำงาน พักผ่อน วนเวียนเป็นวงจรแบบนี้กระมั้ง ชีวิตมันมีอะไรอีกมากมายที่รอให้ออกไปค้นหา ค้นพบ และปรับใช้ชีวิตให้สมดุลกับความเป็นปัจจุบันของเรา"

คำตอบของข้าพเจ้าอาจจะยาวเกินไป จนทำให้คุณลุงนั้นหันกลับไปอยู่ในท่าส่องกล้องของเขาเสียแล้ว คุณลุงขยับปากเบาๆว่าอีกไม่นานก็จะหกโมงสิบห้าแล้ว เราลองมองภาพนี้ไปด้วยกัน และขอให้ถือซะว่าภาพๆนี้สถานที่ที่ทำให้คนแปลกหน้าสองคนมารู้จักกัน

เสียงเงียบสงัดคืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ก่อนที่เสียงรัวชัตเตอร์จะดังสนั่นท่ามกลางเม็ดฝนที่เริ่มปรอยๆลงมาแล้ว คุณลุงถ่ายเพียงรูปสองรูปแต่ดูนานเป็นหลายนาที ไม่นานนักคุณลุงวัยสี่สิบปลายๆก็เก็บสัมภาระและอุปกรณ์ใส่กระเป๋าสะพายกล้องของตัวเอง เพื่อที่จะออกเดินทางไปสถานที่ใดๆซึ่งข้าพเจ้าก็มิอาจจะล่วงรู้

ในความรู้สึกที่เดียวดายเราอาจค้นพบความหมายของอีกชีวิตหนึ่ง แท้จริงแล้วเราต่างมีความทรงจำ ความผูกพัน และความสัมพันธ์ในสิ่งละอันพันละน้อยที่เกิดขึ้นจากการทักทาย พูดจา หรือสบตากัน การสื่อสารทำให้เราเข้าใจในความหมายของสารที่จะเชื่อมโยงถึงกัน ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร หรือผ่านร้อนผ่านหนาวมานานแค่ไหน ความเดียวดายในห้วงเวลาหนึ่งนั้นจะถูกทำลายด้วยความอ่อนโยนที่เรามอบให้แก่กัน

คุณลุงบอกลาด้วยภาษาที่เราคุ้นเคย ก่อนจะเดินลาลับกลับลงไปจากภูเขาช้าง ภูเขาที่ระดับความชันได้ทำให้ข้าพเจ้าเข่าทรุดไปแล้วตั้งแต่ขาขึ้นแล้ว ข้าพเจ้าไม่รู้หรอกว่าปลายทางของภูเขาแห่งนี้จะมีใครรอรับคุณลุงอยู่หรือไม่ แต่ความเดียวดายที่เราต่างมีนั้น ได้ถูกทำลายไปในวินาทีนั้นแล้ว

ข้าพเจ้าหันกลับมาเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าเตรียมตัวลงเขารอยยิ้มจากหญิงสาวที่ส่งมาจากชายคาที่นั่งรออยู่ตรงนั้นมีความหมาย เราจะกอดคอลงภูเขาที่สูงชันนี้ไปด้วยกัน ทำลายความเดียวดายที่เคยมีออกไปจนหมด ผสมหยาดเหงื่อและเม็ดฝนที่โปรยปรายชะล้างให้หมดสิ้น วันนี้เราต่างรู้ซึ้งถึงความหมายของการออกเดินทางไปด้วยกัน