แดดยามเช้าร้อนเกินกว่าจะจิบชา

"LOST, TO BE FOUND"

กว่าจะค้นพบวิธีการเดินทางด้วยรถไฟฟ้าจากสถานีหลักไทเปมายังสถานีซีเหมินก็ทำเอาเราเกือบหัวปั่น เราเสียเวลาตามหาห้องจำหน่ายบัตรอีซี่การ์ดที่สถานีหลักไทเปกันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ทั้งๆที่ศึกษามาอย่างดีแล้วว่าศูนย์บริการลูกค้าอยู่ในโซนไหน ต้องขึ้น-ลงบันไดจากจุดใดไปยังจุดไหน ทว่าเรากลับลืมเชคเวลาเปิดของศูนย์บริการลูกค้าในวันทำการ

ลากกระเป๋าใบใหญ่เดินดุ่มๆกันสามคนเข้าไปตามหาห้องจำหน่ายบัตรกันอย่างวุ่นวาย เนื่องด้วยสถานีหลักไทเปค่อนข้างใหญ่ เพราะเป็นศูนย์กลางของการขนถ่ายผู้โดยสารไปทั่วทุกสารทิศ จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่สถานที่นี้ จะทำให้พวกเราสามคนเดินเข้าทางนู้นออกทางนี้จนมึนหัวกันไปยกใหญ่

เดินกันจนเกือบจะจดจำโถงทางเดินที่แตกแขนงไปหลายๆเส้นทางได้ พวกเราก็มาเจอทีวีจอใหญ่ทีดูคล้ายๆกับเครื่องจำหน่ายบัตรอีซี่การ์ดเหมือนภาพในกระดาษที่พวกเราปริ้นมา เราจึงผลัดกันลองจิ้มนิ้วลงไปบนหน้าจอสัมผัส แต่ก็ปรากฏว่าตู้แสดงภาพเครื่องนี้มีไว้สำหรับเติมเงินในบัตรเท่านั้น เมื่อเข้าตาจนเราจึงต้องเพิ่งนายสถานีช่วยอธิบายถึงขั้นตอนและวิธีการการซื้อบัตรกันพักใหญ่ สุดท้ายเราก็ได้บัตรอีซี่การ์ดกันคนละใบ พร้อมๆกับความรู้ใหม่ที่ไม่ได้อยู่ในกระทู้ตามเวบที่ศึกษามา

เราเติมเงินลงในบัตรอีซี่การ์ดกันอย่างชำนาญ คงเป็นเพราะว่าก่อนหน้าเราดันไปเจอตู้เติมเงินตู้นี้และได้ทดลองใช้มันด้วยความอยากรู้อยากเห็น เติมเงินในบัตรจนพอดี ก็ถึงทีที่เราจะเดินทางต่อไปยังสถานีถัดไป สถานีที่เราจะฝากฝังสัมภาระใบหนักเอาไว้ เราสะพายกล้องออกเดินทางต่อไป

จากศูนย์กลางเส้นทางคมนาคมสู่สถานีสยามสแควร์ใช้เวลาเพียงแค่อึดใจ ว่ากันว่าซีเหมินติงเปรียบได้ดั่งสยามสแควร์ของประเทศไทยได้ทำนองนั้น อากาศที่เย็นเฉียบชวนให้เราอยากก้าวเท้าเข้าไปเลือกเฟ้นหาเสื้อกันหนาวแบรนด์เก๋ๆกันสักชิ้นไว้ห่อหุ้มกาย แต่พอมองกลับมาที่สัมภาระที่อยู่บนบ่า-บนไหล่ ก็เห็นทีว่าเราควรจะต้องรีบเดินหน้าไปยังจุดหมายที่ตั้งอยู่ท้ายซอยข้างหน้า และได้แต่แอบบ่นในใจว่า "แค่อีกห้าแยกถนนเอง"

ดูเหมือนว่าเช้าวันนี้ซีเหมินติงที่พวกเราพบเห็นจะดูเงียบเหงา ไม่มีแสงสี ไม่มีเสียงเพลง และไม่มีห้างร้านไหนจะลืมตาตื่นขึ้นมาเปิดประตูต้อนรับนักเดินทางกันเลยหรืออย่างไร เราได้เดินเดินผ่านร้านรวงที่มีแต่ป้ายแบรนด์เก๋ๆ NIKE ADIDAS H&M ที่ดูเงียบเหงาจนจับขั้วหัวใจ อาจเป็นเพราะวันนี้มันยังเช้าเกินกว่าที่ผู้คนในสถานที่แห่งนี้จะเริ่มทำงาน

จากแยกที่หนึ่งจนถึงแยกที่ห้าชวนให้เราเริ่มกระหายชานมไต้หวันดีๆสักแก้ว ชานมที่ถือได้ว่าเป็นเดอะมัสที่ทุกคนต่างบอกว่าจะต้องได้กิน ทว่าแดดยามเช้านั้นร้อนเกินกว่าจะพบชาเย็นดีๆสักแก้ว เราจึงตัดใจเลิกตามหาร้านเครื่องเดิมแล้วมุ่งตรงสู่สถานที่พักผ่อนหย่อนก้น พอให้ได้หายเมื่อยเสียที

ถึงที่พักผมได้แต่นั่งขบคิดถึงบางอย่างที่หาไม่พบ บัตรอีซี่การ์ดลายการ์ตูนที่เล็งกันไว้จากตู้กดอัตโนมัติ รวมทั้งชานมไข่มุกแก้กระหาย นั้นไม่ได้ปรากฏขึ้นมาตามแผนที่ตั้งใจไว้เลย เราได้แต่แก้สถานการณ์ที่คาดไม่ถึง ด้วยการค้นพบหนทางใหม่ที่ผลุบๆโผล่ๆอยู่ข้างทาง ผู้คนที่อยู่รอบข้างกลับกลายเป็นตัวต่อปริศนา ที่ทำให้เราเดินทางมาถึงยังที่พักได้อย่างมั่นใจ

แม้แดดในเช้าวันนี้จะแยงตาจนทำให้เราหลงทางไปเสียนานบนท้องถนน แต่แล้วเรากลับพบผู้คน หนทาง และสถานที่ใหม่ๆ ที่ทำให้เรากล้าที่จะมุ่งตรงไปยังเป้าหมายเดิมอย่างไม่ไขว้เขว มันอาจไม่ใช่เส้นทางที่ถูกต้องที่สุด หรือเส้นทางที่ดีที่สุดในวันและเวลานั้นที่เราเริ่มออกเดิน แต่เชื่อเถอะครับว่าถ้าเรากล้าที่จะเดินแล้ว ก็ขอให้เดินหน้าต่อไป บนโลกใบนี้ยังคงมีตัวต่อปริศนาอีกมากมายให้เราได้ลากต่อเส้นประในชีวิตของตัวเอง

จนกว่าค้นพบกับความหมายที่ปลายทาง

แล้วเราจะมานั่งจิบชาเย็นภายใต้แสงแดดที่ร้อนแรงนี้ด้วยกัน