วิชาเดินทางไกล

"LIFE IS NOT A PROBLEM TO BE SOLVED,

BUT A REALITY TO BE EXPERIENCED"

ในหนึ่งชีวิตของการเป็นเด็กนักเรียนประถม จะมีวันพิเศษอยู่วันหนึ่งที่ผมมักจะชอบมาก มันเป็นวันที่เราจะได้แต่งองค์ทรงเครื่องชุดใหญ่ ประดับอินทนู ร้อยพู่เข้าไปถุงเท้าขนาดยาวแล้วพับลง ติดเข็มเกียรติยศ ขัดเข็มขัดโลหะให้มันวาว ชุดพรางสีกากีชวนให้ผู้คนรู้ว่า ลูกเสืออย่างเราเป็นคนดีที่หมั่นทำความดีดังคำสัตย์ที่ให้ไว้ต่อการปฏิญาณ

ในหนึ่งวิชาที่เหล่าบรรดาลูกเสือน้อยใหญ่จะต้องผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีคือ "วิชาเดินทางไกล" หัวหน้าหมู่ถือไม้พองสีขาวท่อนใหญ่ประดับธงหมู่เสือ สิงห์ กระทิง แรด ตามด้วยบรรดารองหมูที่เดินไล่เรียงกันอย่างไม่แตกแถว แม้แดดจะร้อน ฝนจะตก ลูกหมู่ยังคงเดินหน้าตามหัวหน้าหมู่อย่างไม่เรรวน พื้นดินถูกเหยียบย่ำซ้ำๆจนทำให้ซาบซึ้งว่าประสบการณ์ดีๆ เกิดขึ้นเมื่อเราออกเดินทางไกล

ถึงแม้วันนี้ผมจะเปลี่ยนไม้พองค้ำยัน ให้กลายเป็นกล้องถ่ายรูปขนาดกระฉับมือไปแล้ว การเดินทางไกลครั้งใหม่ๆก็ยังคงดำเนินผ่านเข้ามาในชีวิตเสมอ เราได้เรียนรู้ชีวิต ความสัมพันธ์ ความรัก ประสบการณ์ใหม่ๆ และความคิดสร้างสรรค์บนถนนทุกสายที่เดินผ่าน แล้วเราก็เข้าใจว่าอุปสรรคที่เข้ามาในชีวิตไม่ใช่ปัญหา ทว่ามันคือบททดสอบที่จะทำให้เรากล้าตัดสินใจเลือกเดินไปบนทางแยกแห่งโอกาสที่ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

เช้าวันนี้เราออกเดินทางกันตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยวินัยและการนัดหมายที่เคร่งครัด จึงทำให้เราออกจากสถานีหลักไทเปไปยังอุทยานเย่หลิวได้ทันก่อนเวลาที่ตั้งไว้ สภาพอากาศที่นั่นดูชื้นแฉะ เนื่องจากฟ้าที่ปรอยฝนลงมาในช่วงเช้ามืด แต่ก็ถือเป็นโชคดีของเราที่ลงรถบัสปุ๊บ หยาดฝนก็เคลื่อนย้ายตัวจากไปเสียแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่ความหนาวเย็นอันน่าสะพรึง ที่ทำให้ขนลุกตั้งแต่ก้าวเท้าลงรถมา

เราค่อยๆเปิดแผนที่ที่เตรียมมา ก่อนจะเดินลัดเลาะไปตามริมท่าน้ำตามแผนที่วางไว้ ผมเป็นคนเดียวที่พยากรณ์อากาศไว้ผิดพลาด และกล้าที่จะท้าทายกับความแปรปรวนของอากาศของประเทศไต้หวัน เสื้อกันหนาวถูกทิ้งไว้ที่ห้องพัก เพราะผมคาดการณ์ว่าสภาพแห้งๆแดดแรงๆอย่างรูปที่ค้นหามาในเวบ น่าจะทำให้หยาดเหงื่อหลั่งออกเสียมากกว่าจะทำให้รูขุมขนตีบตันจนหนาวสะท้านถึงเพียงนี้

ผมเดินสั่นสู้ไปตามทางเดินชิดริมฟุตบาทระยะทางเกือบ 400 เมตร จนเข้ามาถึงที่จำหน่ายตั๋วเข้าชมอุทยาน แม้วันนี้จะเป็นวันจันทร์ที่เราได้คาดการณ์ไว้ว่า น่าจะมีนักท่องเที่ยวบางตากว่าวันหยุด ทว่าผิดคาด เมื่อผู้คนมากหน้าหลายตาเดินทางมาด้วยรถทัวร์เข้า-ออกคันแล้วคันเล่า เรารีบวิ่งไปต่อแถวอันยาวเหยียด และเตรียมวอร์มร่างกายให้อบอุ่นในทันที ก่อนจะเดินทางก้าวเท้าเข้าไปยังภายในอุทยานธรรมชาติที่มีหินนับร้อยกองรอเราอยู่

ยิ่งเดินเข้ามาสู่ใจกลางอุทยาน ความเย็นสบายที่พัดพามากับลมทะเลชวนให้เรารู้สึกผ่อนคลายไปกับอากาศดีๆ แถมมีความหนาวเย็นสะท้านพัดเข้ามาเป็นระยะๆ บรรยากาศผู้คนที่ต่างถือกล้องถ่ายรูปตัวเอง บ้างขอความช่วยเหลือจากนักท่องเที่ยวที่เดินผ่านตา กลายเป็นภาพติดหูติดตาประจำวันที่เรามิอาจจะลืมเลือน 

เส้นสีแดงลากผ่านพื้นผิวอุทยานเย่หลิวเป็นทางยาวตลอดระยะทางที่พอจะเดินได้ บ่งบอกให้เรารู้ถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้ หากนักท่องเที่ยวคนใดคนหนึ่งไม่ปฏิบัติตามกฏ การพยายามก้าวข้ามจุดนั้นไปอีกนิด ขนาดแรงลมและเกลียวคลื่นที่ไม่อาจคาดเดาได้ตลอดเวลา สามารถที่จะพัดพาร่างอันบอบบางของเราให้หายลงไปในทะเลได้ทันที ผมจึงสัมผัสได้ถึงอารมณ์เหมือนตอนไปเหยียบเส้นเหลืองบนรถไฟฟ้าบ้านเราอย่างไม่แตกต่าง 

นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ก็มักจะข้ามเขตแดนนี้เข้าไปถ่ายรูปเซลฟี่โดยไม่ทันระวังเหมือนกันหมด ล้ำเส้นปุ๊บเสียงนกหวีดจากเจ้าหน้าที่รักษาชายฝั่งจะดังขึ้นทันที ราวกับเส้นแบ่งเขตแดนประเทศอย่างไรอย่างนั้น 

เช่นเดียวกับเรา เมื่อวิวข้างหน้าสวยกว่าจะรอช้าอยู่ทำไม กระโดดข้ามโขดหินตามจังหวะหนึ่ง-สอง เราจะรีบข้ามไปกดชัตเตอร์เก็บภาพตรงหน้า ก่อนที่เสียงนกเหวียดยาวของชีวิตนั้นจะส่งเสียงบอกว่าหมดเวลา
ผมกลับมามองภาพที่ถูกถ่ายบนเส้นสีแดง จนพบว่าความงามนั้นซ่อนอยู่ในระยะภาพที่แตกต่างกันไป ภาพที่ถูกถ่ายบนเส้นนั้นดูจะเก็บองค์รวมของวัตถุรายรอบได้มากกว่า ความสมดุลของภาพอาจเกิดขึ้นมาจากการเรียนรู้ว่าบางทีชีวิตก็ไม่จำเป็นจะต้องออกไปอยู่นอกกรอบเสียหมด แค่ขยับขาข้างหนึ่งให้มั่นคง มองหาระยะโฟกัสที่พอเหมาะ ปรับระยะเลนส์ให้พอดี แล้วค่อยๆบรรจงทดลอง-ลองผิดลองถูก-เรียนรู้และเข้าใจความหมายที่เกิดขึ้นจากประสบการณ์ชีวิต เพื่อที่วันรุ่งขึ้น เราจะตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตให้มีความหมายมากกว่าเดิม

ผมกลับมามองเห็นตัวเองในวันที่ใส่ชุดลูกเสือโดยมีไม้พองท่อนใหญ่พยุงตัวเอาไว้ ในวันนั้นเราเข้าใจว่าอุปสรรคมักจะเกิดขึ้นเมื่อเราออกการเดินทางไกล มันอาจจะเหนื่อยเมื่อต้องเอาหน้าปะทะกับแดดที่ร้อน ระยะห่างของแต่ละฐานก็ชวนให้กระหายน้ำยกใหญ่ แถมศัตรูตัวฉกาจก็ยังเป็นความท้อแท้ที่อยู่ในหัวใจ ทว่าร่างกายเรายังเดินต่อไปไหว เพราะเรารู้อยู่แล้วว่าเป้าหมายของความสำเร็จในการเดินทางไกลในครั้งนั้น คือมื้ออาหารชุดใหญ่ที่ตั้งอยู่รอบกองไฟ

ที่ที่เรายืนยันจะไปให้สุดความสามารถอย่างเต็มใจ