พอเถอะ !! คำถามของคนอื่น

"เราไม่ต้องมาเสียเวลาเพื่อค้นหาคำตอบให้กับคำถามทุกข้อหรอก
ข้ามข้อยากๆไปเสียบ้าง เพราะสุดท้ายแล้วก็ได้คะแนนที่ผ่านเกณฑ์อยุ่ดี"

ผมเชื่อว่าในวันหนึ่ง มนุษย์อย่างเราจำต้องเผชิญกับประโยคคำถามแบบไม่รู้จบสักกี่คำถามมากมาย บางคำถามก็ชวนให้เรางงงวยปวดหัวไปเสียนาน หรือไม่บางคำถาม ที่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับตัวเราสักเท่าไร แต่บังเอิญตัวเราดันมีความสามารถเพียงพอที่จะค้นหาคำตอบของมันได้ ถึงจะไม่ใช่ภาระของตัวเองแต่ก็กลับต้องจำยอมตอบให้มันจบๆไป หรือจริงแล้ว ความสามารถเฉพาะตัวของเราคือการช่วยตัดบทก่อนที่เรื่องราวจะยืดยาวบานปลายไปเสียกว่านี้

ทว่าความเสร่ออันไม่น่าพิศมัยนี้ค่อยๆชี้ทางให้ฝูงคนกลุ่มใหญ่คิดว่าเราสามารถแก้ปัญหาให้เขาได้ ในที่สุดประโยคคำถามอันมากมายก่ายกองนั้นก็สุมรวมเข้ามาทับถม จนตัวเราเริ่มอดทนไม่ไหวและจำต้องตัดพ้อตอกกลับไปดังๆว่า

"ทำไมพวกเอ็งไม่คิดจะไปถามคนอื่นดูเสียบ้าง อะไรก็กรูตลอดเลยหรือไร คนอื่นๆไม่มีปัญญาแก้ปัญหากันบ้างหรือไรฮะ"

ความเครียดปนความแค้นแถมผสมปนเปไปด้วยความอาฆาต ไม่เว้นแม้แต่ความพยาบาทระดับเจือจาง ที่เริ่มทำให้จิตใจของเราเศร้าหมองลงทันที วันทั้งวันที่เกือบสดใส กลับแปรเปลี่ยนไปเป็นความบ้าคลั่งและคึกคะนอง บางทีก็ถึงขั้นที่อยากจะร้องอุทานดังๆต่อไปว่า "โอ้วว พระเจ้าจอร์จ" พวกกลุ่มคนเหล่านั้นกำลังทำให้ฉันกลายเป็นมนุษย์ขี้โมโหไปแบบไม่ได้ตั้งใจ

หลายคนเคยบอกว่าคนเก่งมักจะดึงดูดปัญหา เพราะมันดันเก่งกาจอาจหาญเข้าไปจุ้นกับเรื่องราวที่น่าสงสัย จะดีมากๆหากว่ามันเป็นเรื่องเฉพาะของตัวเองที่ควรแก้ไขเพื่อให้เราเติบโตขึ้นไปอีกระดับ คงเหมือนกับการสมานแผลที่ถูกวิธีย่อมต้องทายาให้ถูกตำแหน่งที่คัน ไม่ใช่การเอายาที่เหลืออีกแค่หนึ่งหยดนั้นไปป้ายลงบนแผลแห้งๆที่เราก็ไม่รู้จักว่าเขาเป็นใคร

ทว่าชีวิตจริงๆมันไม่เป็นเช่นนั้นหรอก ก็ด้วยความที่เราเป็นมนุษย์โอบอ้อมอารี มีเมตตากรุณา มุทิตา อุเบกขา การจะเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ย่อมเป็นสิ่งที่น่าเทิดทูลบูชา ยิ่งเห็นใครบอบช้ำจากความเจ็บปวดมามากเท่าไร ตัวเรานี้จะยิ่งรีบเข้าไปสวมกอดเคียงบ่าเคียงไหล่ ประคับประคองร่างกายและหัวใจ จนกว่าเขานั้นจะหายดี

ผมไม่ขอเถียง เพราะว่าการกระทำข้างต้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องควรค่าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง การให้เป็นสิ่งที่ดี และการช่วยเหลือคนอื่นก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน

แต่จะมีมนุษย์บางประเภท ผมขอเรียกสั้นๆว่า "มนุดอิง" อาจฟังดูคล้ายๆหมอนอิง แต่ชีวิตจริงของคนพวกนี้นี่ไม่ธรรมดา มนุษย์ประเภทนี้มักจะใช้ความขี้เกียจเบียดเสียดการแสวงหา ไม่ต้องขบคิดให้มันวุ่นวายปวดสมอง ไม่ต้องขวนขวายเพราะเรามีที่พึ่งพิงให้อิงแอบ ปัญหาจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปตามกาล ป้ายสี-ใส่ใข่-สร้างผลงานลมๆแล้งๆกันอย่างเสพสมอารมณ์หมาย มนุดอิงเหล่านี้ถือกฏที่ว่า "ขอแค่วันนี้อยู่อย่างสบาย ชีวิตนี้ก็ดีนักแฮ"

มนุดอิงมักใช้หลักการอิงศาสตร์ (อิง-งะ-สาด) เพื่อเอาตัวรอดไปวันๆ อิง-แอบ-แหก(ปาก)-เม้า-สนั่น อัปกิริยาในชีวิตประจำวันที่ทำให้เขาดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างสงบสุขทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่ต้องพยายาม ไม่ต้องขวนขวาย ฟอร์เวิร์ดงานที่มีปัญหากันเป็นทอดๆไป แล้วก็แค่นั่งรอคำตอบที่บางครั้งก็ไม่มีกลับมา บางทีนึกไปนึกมา ก็อยากจะทำหน้าเมินใส่มนุษย์พวกนี้เสียบ้าง แล้วก็ปล่อยให้พวกเอ็งฝึกแก้ปัญหาของพวกแกกันเสียบ้างคงดี

เห็นทีกฏของแรงดึงดูดที่อยู่ในหนังสือที่มีชื่อว่า "เดอะความลับ" นั้นจะเป็นจริง เพราะทุกวันนี้มนุษย์หน้าใสๆซื่อๆอย่างผมยังคงต้องมานั่งขบ(ฟัน)ครุ่นคิดถึงปัญหาที่ไม่ได้อยากจะให้มันเกิด เมื่อความต้องการของคนคนหนึ่งถูกเปลี่ยนแปลงเป็นประโยคปัญหาที่มีเครื่องหมายคำถามบรรจุอยู่ข้างใน และคนต้นเรื่องเองก็ดันไม่อยากจะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยว เพียงเพราะเขาคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะหาคำตอบเองได้ สุดท้ายภาระอันหนักอึ้งก็ตกกลับยังผู้รับเคราะห์คนเดียว

"ชั้นไม่มีเวลามาค้นหาคำตอบให้กับคำถามของทุกคนหรอกนะ"

สักวันเราจะตะโกนออกไปอย่างกึกก้องแบบนั้น เพื่อให้ชาวมนุดอิงแอบทั้งหลายได้ฟื้นคืนสติและกลับไปพึ่งพาตัวเองเสียที เพราะเราต่างมีเวลาอันจำกัดเหมือนๆกัน เราไม่ได้มีเวลาที่ใช้หมดไปเพียงเพื่อแก้ปัญหาของคนอื่นๆ ทว่าเราก็มีคำถามที่ต้องการคำตอบและรอการแก้ไขอยู่เช่นกัน อย่าปล่อยให้ใครมาเอาเปรียบเราเพียงเพราะความใจอ่อนที่สะท้อนอยู่ในหัวใจ และอย่าปล่อยให้เขาไม่ได้ใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถก่อนที่จะเอ่ยปากถามเรา

อาจจะต้องข้ามข้อยากๆที่ไม่สลักสำคัญไปเสียบ้าง เพื่อให้ชีวิตของเธอได้ก้าวต่อไปเสียที