สถานที่เก็บความทรงจำ

"กาลครั้งหนึ่งทุกสถานที่ล้วนมีความทรงจำ"

แสงแดดอ่อนๆผสมปนเปกับสายฝนยามบ่าย ชวนให้เราก้าวเท้าเข้าไปเยี่ยมเยือนพิพิธภัณฑ์น้ำพุร้อนเป่ยโถวกันแบบไม่ได้ตั้งใจ

ก่อนจะเข้าไปด้านในของพิพิธภัณฑ์ได้ นักสำรวจอย่างพวกเราจำต้องงงกับบทสนทนาจากชายวัยกลางคน ที่คอยพยายามส่งเสียงคอยเตือนให้นักท่องเที่ยวต้องถอดรองเท้าออกก่อนที่จะขึ้นไปเหยียบบนพื้นไม้ปาร์เก้ที่ถูกทาเคลือบด้วยสีที่เงางาม แม้เราจะฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็พอจะเลียนแบบนักท่องเที่ยวชาวจีนกลุ่มข้างหน้าเราได้ พอเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ ก็ถึงเวลาที่ต้องเดินสำรวจพิพิธภัณฑ์แห่งนี้เสียที

ผมค่อยๆเดินลัดเลาะกับหญิงสาวลงไปยังชั้นล่างของตึก ภายในอาคารที่ดูไม่ใหญ่มาก แต่กลับมีบ่อแช่น้ำร้อนหลากหลายรูปแบบ ผมค่อยๆศึกษาประวัติศาสตร์จากภาพถ่ายที่ถูกแปะติดไว้กับผนังสีเก่าๆ ซึ่งพอจะจับใจความมาได้บ้างว่า พิพิธภัณฑ์แห่งนี้เคยถูกใช้เป็นห้องอาบน้ำของผู้คนสมัยประเทศไต้หวันยังตกอยู่ภายใต้อาณานิคมของญี่ปุ่น รูปแบบการออกแบบจึงคล้ายคลึงกับต้นแบบของประเทศอย่างไม่ต้องสงสัย

เราสองคนเดินเข้าไปในห้องจัดแสดงวีดีทัศน์ที่มีขนาดกระทัดรัด เรื่องประวัติศาสตร์ของบ่อน้ำแร่แห่งนี้ถูกฉายออกมาเป็นภาพเคลื่อนไหวพร้อมๆกับบทบรรยายที่เป็นภาษาดั้งเดิม เราหย่อนก้นลงไปเพื่อพักเท้าอยู่นานสองนาน จนมองเห็นว่ามีหญิงสาวชาวจีนที่นั่งหลบอยู่อีกมุมหนึ่ง กำลังนั่งจดบันทึกเรื่องราวที่ถูกฉายอยู่บนฉาก ส่วนพวกเราก็ได้แต่ซึมซับอดีตความเป็นมาแบบเคลื่อนไหวที่กำลังแสดงอยู่บนหน้าเวที

นั่งพักอยู่นานสองนาน ก็ถึงคราที่เราจะยกก้นที่หนักหน่วงลงไปเชยชมบ่อน้ำแร่ของจริงภายในอาคารพิพิธภัณฑ์เสียที เศษหิน เศษก๊อกน้ำ รวมถึงผนังถูกนำเอามาใส่กรอบกระจก ให้ผู้คนที่ผ่านมาได้ศึกษากันตามระเบียงทางเดิน บริเวณโถงด้านล่างส่วนกลางดูจะเป็นอ่างขนาดใหญ่ที่เหล่าผู้มีอำนาจมีสิทธิเข้ามาใช้กันอย่างเห็นได้ชัด ภาพประวัติศาสตร์ที่ได้รับชมจากวีดีทัศน์ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นมานานแสนนาน

เราต่างยลโยมประวัติศาสตร์และความเปลี่ยนแปลงของสถานที่แห่งหนึ่ง เพื่อกักเก็บเอาไว้ในความทรงจำให้ตราตรึงตลอดเวลาที่เรานึกถึงได้ ประวัติศาสตร์แห่งนี้มีผู้คนมากมายแวะเวียนเข้ามาตลอดช่วงกาล บางคนอาจได้พบเห็นความเป็นปัจจุบันในวันนี้ ในขณะที่เรากำลังได้พบเห็นอนาคตของผู้คนเหล่านั้นในภาพปัจจุบัน

แท้จริงแล้วทุกสถานที่ล้วนมีความทรงจำ แต่ความทรงจำเหล่านั้นอาจเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาที่ล่วงเลย ความเก่าแก่คือสิ่งที่นักเดินทางอย่างเราพบเห็น ในขณะที่ความเป็นสถานที่ที่เชื่อมความสัมพันธ์ของผู้คนคือสิ่งที่ผู้คนในอดีตได้พบเจอ

เราต่างเก็บความทรงจำเอาไว้ในรูปแบบของตัวเอง วันนี้ที่เรามาเยียมเยือนสถานที่แห่งนี้ก็เพื่อศึกษาและเข้าใจความเป็นไปของสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้ให้ลึกซึ้งเกินกว่าจะผ่านมาพบเห็น และการมีใครสักคนร่วมเดินเคียงข้างไปด้วยกัน อาจเป็นฟังก์ชันเสริมที่ทำให้เราสรรค์สร้างประสบการณ์ร่วมกันบนทางเดินที่สวยงามตามที่เราเลือกออกแบบเอง ความทรงจำที่สวยงามจะไม่มีวันถูกทิ้งร้างให้เดียวดาย เพราะในเมื่อสุดท้ายแล้ว ความทรงจำจะถูกหยิบยกกันขึ้นมาเชยชมอีกครั้ง ในวันหนึ่งวันใดที่เรากลับไปคิดถึงสถานที่แห่งนี้ที่มีภาพความทรงจำของกันและกัน