ใจเร้าให้เป้าตั้ง

"ตั้งเป้าหมายให้ใหญ่เข้าไว้ เอาให้มันใหญ่เกินกว่าความสามารถที่คุณจะไปถึงในตอนนี้ จากนั้นคุณก็แค่ค่อยๆ เรียนรู้ เติบโต เชี่ยวชาญในสิ่งๆนั้นไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งคุณจะกลายเป็นบุคคลคนหนึ่งที่ก้าวไปถึงยังจุดหมายปลายทางอย่างที่ตั้งใจ"

บทความสั้นๆที่โชว์อยู่ในเพจคำคมประจำวันจากผู้ไม่ประสงค์ออกนาม บอกเอาไว้บนหน้ากระดาษอันเวิ้งว้าง ดูเหมือนว่าผู้ไม่ประสงค์ออกนามท่านนั้นจะมีความประสงค์ให้ผู้คนที่ผ่านมาพบเจอประโยคข้างต้นนี้ ต้องเข้าใจรากฐานของการตั้งเป้าหมายให้ดีเสียก่อน

อย่าเพิ่งตีอกชกตัวกลัวไปก่อน อย่าเพิ่งหมดกำลังใจเพียงเพราะว่าเป้าหมายนั้นมันยังอยู่ไกล แค่เพียงเริ่มต้นกำหนดเป้าหมายที่ตัวเราวาดหวังเอาไว้ให้ชัดเจนเสียก่อน ค่อยๆเรียนรู้สิ่งต่างๆจากหนทางข้างหน้าที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ที่แปลกใหม่ จนถึงวันที่เราหล่อหลอมและยกระดับความสามารถของตัวเองให้เทียบเท่ากับสิ่งที่พึงปรารถนานั้นได้

ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิด หากเราทุกคนต่างต้องเรียนรู้เหตุและปัจจัยที่จะสามารถขับเคลื่อนเราไปให้ถึงยังจุดหมายที่ต้องการ กระบวนการเรียนรู้จึงเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่คนหนึ่ง เปลี่ยนแปลงเป็นกูรูผู้รู้ในเรื่องเฉพาะทาง หรือเรามักเรียกพวกเขาว่าผู้เชี่ยวชาญในงานของตัวเอง

หากลองมองย้อนกลับไปสักห้าหกปีก่อน เราก็คงมีความสามารถไม่ต่างไปจากกูรูที่เพิ่งจะเป็นที่รู้จักในแวดวงเมื่อเร็วๆนี้หรอก เมื่อลองพิจารณาหาเหตุและปัจจัยต่างๆ ที่ทำให้พวกเขากล้าที่จะถีบตัวออกมาจนโดดเด่นได้ในวันนี้ คงเป็นเรื่องยากที่จะค้นหากลเม็ดเคล็ดลับเหล่านั้นให้เจอ อาจเป็นเพราะว่าพวกเขาค่อยๆปรับเปลี่ยนกระบวนการภายในที่มีรูปแบบเฉพาะตัวอย่างช้าๆ จนเราเองก็ไม่สามารถจดจำหรือนำไปเลียนแบบได้ในทุกๆกรณี

ความสำเร็จของพวกเขาเป็นเพียงไกด์ไลน์ ที่กระตุ้นให้แรงบันดาลใจของเราเริ่มกระอักกระอ่วน มันเป็นแรงผลักดันให้เราคิดริเริ่มที่จะก้าวขาข้างที่ถนัดออกไปเผชิญโลกหล้าอันน่ากลัว บทสัมภาษณ์แห่งความสำเร็จของเขายังคงคอยย้ำเตือนให้เราจำต้องรีบลุกออกจากสถานะอันว่างเปล่า รีบตั้งเป้าหมายให้ชัดเจน แล้วกล้าที่จะลงมือทำเสียที

การหว่านเมล็ดเพาะปลูกพืชเพื่อหวังผล เราต่างคาดหวังผลผลิตเป็นดั่งเป้าหมายในอีกสองเดือนข้างหน้า แต่การที่จะได้มาซึ่งผลิตผลพืชผักอันสมบูรณ์นั้น จำต้องอาศัยการเลี้ยงดูฟูมฟักที่ไม่มากหรือไม่น้อยเสียจนเกินไป อย่างการให้น้ำมากไปรากสุ่มเสี่ยงที่จะเน่า ให้น้ำน้อยไปผักก็แห้งเกร็น เราค่อยๆเรียนรู้ขั้นตอนและกระบวนการจากการเผชิญหน้าจริงๆ ปรับเปลี่ยนการลงมือทำจนเกิดความชำนิชำนาญ คอยเสาะหาวิธีการพัฒนากระบวนการเติบโตของพืชผักในรูปแบบใหม่ๆ จนกว่าจะพบเจอเหตุปัจจัยหลักที่สามารถพลิกแพลงให้เกิดเป็นกระบวนการทำซ้ำ ค้นหาชอตคัทให้กับเป้าหมายให้เจอ เพื่อที่จะก้าวไปสู่การตั้งเป้าหมายครั้งใหม่ได้ทันเวลา

บ่อยครั้งที่เราต่างละเลยเป้าหมายใหญ่ๆในชีวิตไป เพียงเพราะมัวแต่ไปโฟกัสเป้าหมายของคนอื่น เมื่อผสมปนเปความเครียด ความกลัว ที่ทำให้เกิดความเบื่อหน่ายและเหนื่อยล้า สิ่งที่ไม่สลักสำคัญเหล่านี้ทำให้เราเริ่มจะหลุดออกจากกรอบเป้าหมายหลักๆในชีวิตของตัวเอง เรายอมละเลยจนเกือบจะละทิ้งช่วงเวลาอันแสนมีค่าของตัวเองไปให้คนอื่นได้ เรากลายเป็นคนที่ละทิ้งเป้าหมายของตัวเอง โดยไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะส่งผลกระทบต่อชีวิตของเราในวันพรุ่งนี้สักแค่ไหน เราได้แต่โบกมือลาเป้าหมายของชีวิตไปโดยไม่แยแสกับมันอีกเลย

ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยตั้งเป้าหมายใหญ่ๆหรอก แต่เรากำลังพยายามหลอกตัวเองว่าทำไม่ได้ อันเนื่องมาจากการละเลยตามเหตุข้างต้นที่กล่าวมานี้ เพราะเราไม่กล้าเดินต่อไปตามความฝันที่เคยตั้งมั่นเอาไว้เท่านั้นเอง

จะดีกว่าไหมหากเราค่อยๆเรียนรู้กรรมวิธีของการพุ่งทะยานไปสู่เป้าหมายอีกครั้ง เริ่มต้นจากการเรียนรู้ เติบโต เชี่ยวชาญในสิ่งๆนั้นไปเรื่อยๆ ลองผิดจนกระทั่งทำให้ถูก ค่อยๆซ่อมแซมและสานต่อชิ้นส่วนที่หลุดไปในวันวาน ทำให้เป้าหมายเร้าหัวใจอีกครั้งด้วยการเชื่อมั่นในสิ่งที่ลงมือทำ พยายามลำดับความสำคัญของเป้าหมายใหญ่ๆในชีวิตที่มีเพียงไม่กี่ข้อแต่จำเป็นต้องทำให้เสร็จสมบูรณ์เพื่อที่จะเติบโตขึ้นไปในอีกหนึ่งช่วงชีวิต

เป้าหมายชีวิตนั้นอาจเปรียบได้กับเป้าหมายของการปลูกผักลงในแปลง เราต่างคาดหวังผลิตผลที่จะถือกำเนิดขึ้นได้จริงๆในวันข้างหน้า หากชีวิตจำต้องเติบโตและเคลื่อนย้ายไปสู่ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่กว่า เป้าหมายในวันข้างหน้าก็ควรจะมีขนาดใหญ่พอให้เราได้ท้าทาย เป็นเป้าหมายที่เราตั้งใจจะทำมันจนสำเร็จตามระยะเวลาที่เราปรารถนาไว้เช่นกัน